Αφού, λοιπόν, δεν μιλάει ο Καραμανλής, ας μιλήσουμε εμείς!Γράφει ο Διαμαντής Α. Σεϊτανίδης

Γράφει ο Διαμαντής Α. Σεϊτανίδης

Οι λαοί έχουν, πράγματι, και μνήμη και κρίση. Αλλά όχι πάντα. Θυμούνται γεγονότα που συνέβησαν προ αιώνων (ή προ χιλιετιών!) και πολλές φορές ξεχνούν τι πραγματικά συνέβη την προηγούμενη πενταετία ή δεκαετία. Πάνω σε αυτή την αδυναμία των λαών -όλων των λαών…- στήνονται τεράστια παιχνίδια εντυπωσιασμού ή πολιτικής κυριαρχίας. Αρκεί να θυμηθούμε πώς η Τουρκία επιχειρεί να ξαναγράψει την Ιστορία με τη Γενοκτονία των Αρμενίων.

Επί μήνες, ο τ. πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής αρνείται να μιλήσει για την σχεδόν εξαετή κυβερνητική του θητεία. Κι αυτό, ενώ η Ελλάδα διέρχεται μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της. Ενώ οι Έλληνες πολίτες απαιτούν από εκείνον να δώσει εξηγήσεις για τα πεπραγμένα του. Ενώ αναρωτιούνται για το ΟΧΙ που ψήφισε στα μέτρα για το πακέτο στήριξης. Κ ι ενώ του καταμαρτυρούν πολύ περισσότερα λάθη από όσα η απλή παράθεση γεγονότων αποδεικνύει ότι έκανε.

Σε όλη αυτή την κατάσταση ο κύριος Καραμανλής επιμένει στην αντίληψη που τον οδήγησε στη βαριά ήττα του Οκτωβρίου 2009: Δεν αποφασίζει “σε τηλεοπτικό χρόνο”. Στην πραγματικότητα, ο χρόνος ωρίμανσης της απόφασής του είναι μεγαλύτερος από όσο απαιτεί η κοινωνία. Το πλήρωσε ακριβά αυτό. Αλλά δεν φαίνεται να επιχειρεί να το διορθώσει.

Επειδή, λοιπόν, ο κύριος Καραμανλής εμφανίζεται απρόθυμος να παρουσιάσει στον κόσμο το πολιτικό ισοζύγιο της κυβερνητικής του περιόδου, θα επιχειρήσουμε να το κάνουμε εμείς, αυτόκλητα, ανταποκρινόμενοι τόσο σε ένα παλλαϊκό αίτημα των πολιτών κάθε πολιτικής προτίμησης, όσο και στο αίτημα για άμυνα έναντι ενός κατακλυσμιαίου κύματος παραποίησης της αλήθειας, αμαύρωσης της περιόδου 2004- 2009 και επίρριψης όλων των ευθυνών για την περιπέτεια της Ελλάδας και τη “στενωπό” που έρχεται για κάμποσα χρόνια, στις κυβερνήσεις του κ. Κώστα Καραμανλή. Πάμε, λοιπόν! (που θάλεγε -προεκλογικά- κι ο πρωθυπουργός):

Η επιλογή της ήπιας προσαρμογής

Η περίοδος Καραμανλή ξεκίνησε με την ευφορία της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Ελλάδα. Παρέλαβε μια ανάπτυξη σε ετήσια βάση της τάξεως -περίπου- του 4% την οποία διατήρησε για το 2004. Η τότε αντιπολίτευση κατηγορούσε τη ΝΔ ότι η ανάπτυξη είναι τόσο υψηλή λόγω Ολυμπιάδας κι ότι από τα τέλη του 2004 θα ξεφούσκωνε. Έκανε λάθος: Η ανάπτυξη κινήθηκε γύρω στο 4% ετησίως μέχρι και το 2008, όταν ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση. Παράλληλα, η κυβέρνηση Καραμανλή έκανε μια βασική παραδοχή, πάνω στην οποία δόμησε ολόκληρη την οικονομική της πολιτική για την περίοδο 2004- 2008: Ότι η χώρα έχει διατηρήσιμη ανάπτυξη γύρω το 4%, ότι οι πολίτες δεν ευνοούν μεγάλες κι απότομες ανατροπές κι ότι προτιμούν τη σταδιακή μετάβαση από το παρόν στο μέλλον. Έτσι επελέγη η λύση της “ήπιας προσαρμογής”. Οι φορολογικοί συντελεστές έπεσαν για φυσικά και νομικά πρόσωπα, ενώ δημιουργήθηκαν νέα εργαλεία (ΤΕΜΠΜΕ, ΣΔΙΤ κλπ) που θα βοηθούσαν περαιτέρω την ανάπτυξη της οικονομίας. Η Μαριέττα Γιαννάκου ξεκίνησε μια μεγάλη μεταρρύθμιση στην Παιδεία και ο Γιώργος Σουφλιάς χάραξε ένα πανελλαδικής εμβέλειας οδικό δίκτυο “Εθνικών οδών” που θα βγάλουν μεγάλες περιοχές της Ελλάδας από την απομόνωση.

Συνταγματική Αναθεώρηση

Συγχρόνως η κυβέρνηση Καραμανλή εξήγγειλε μια φιλόδοξη -όχι εντελώς σωστή, αλλά φιλόδοξη- Αναθεώρηση του Συντάγματος, ώστε να καταργηθούν συνταγματικές δεσμεύσεις που μας κρατούσαν προσδεδεμένους στο παρελθόν. Με τα γνωστά γελοία επιχειρήματα η τότε αξιωματική αντιπολίτευση υπονόμευσε την Αναθεώρηση και την έστειλε στον κάλαθο των αχρήστων.

Η Συνταγματική Αναθεώρηση, είναι βέβαιο ότι ακυρώθηκε εξαιτίας της ακραίας πολιτικής στάσης του κυρίου Παπανδρέου. Αλλά η “επανίδρυση του κράτους” είναι εξίσου βέβαιο ότι ακυρώθηκε λόγω της πολιτικής ατολμίας του κυρίου Παυλόπουλου, χωρίς φυσικά ο ίδιος ο κύριος Καραμανλής να είναι άμοιρος ευθυνών. Το κράτος παρέμεινε καθ’ όλη τη ΝεοΔημοκρατική πενταετία “σπάταλο και μεγαλοπρεπές”, με αποτέλεσμα να συντελέσει στη βαθύτερη διείσδυση των συνεπειών της παγκόσμιας κρίσης στην Ελλάδα, μετά το 2008. Παράλληλα, όπως όλα τα στοιχεία επιβεβαιώνουν, η στρατηγική της “ήπιας προσαρμογής” δεν μείωνε, αλλά ούτε αύξανε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Το ίδιο συνέβαινε και με το έλλειμμα.

Αν και όλοι το γνωρίζουμε -ίσως κάποιοι φροντίζουν να το ξεχνούμε- πρέπει εδώ να θυμίσουμε ότι ο ελληνικός λαός επιβράβευσε τις επιλογές της περιόδου 2004- 2007 κατά τις εκλογές του 2007, διατηρώντας τη διαφορά των δυο μεγάλων κομμάτων στα ίδια επίπεδα υπέρ της Νέας Δημοκρατίας, με εκείνα του 2004. Σε Δημοκρατία ζούμε και τελικός κριτής πάντων και πασών είναι ο λαός, καλό είναι να μην το ξεχνούμε αυτό.

Η εντροπία

Τι δεν υπολόγισε η κυβέρνηση Καραμανλή; Την παγκόσμια κρίση, που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ αλλά απλώθηκε σαν τυφώνας και στην Ευρώπη. Τώρα, η ήπια προαρμογή αποδεικνυόταν ατελέσφορη. Τώρα, η διατήρηση του δημοσίου χρέους σε δυσθεώρητα ύψη αποτελεούσε μέγα πρόβλημα. Τώρα, ήλθε αναπόδραστα και η αύξηση του ελλείμματος, όπως συνέβη σε όλες τις μεσογειακές χώρες της Ευρωζώνης και στις περισσότερες της ηπειρωτικής Ευρώπης.

Συνεπώς, η κυβέρνηση Καραμανλή της περιόδου 2004- 2009 μπορεί να μην εξάλειψε, σίγουρα όμως δεν δημιούργησε τα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας που μας έφεραν -μαζί με τους ερασιτεχνικούς χειρισμούς του τελευταίου επταμήνου- στο χείλος του γκρεμού. Μπορεί να την κατηγορήσουμε ότι δεν τα έλυσε, όχι όμως ότι τα δημιούργησε. Η κυβέρνηση Καραμανλή έπεσε από την ώρα που έχασε το ηθικό πλεονέκτημα, λόγω των ερασιτεχνικών, άτσαλων, κομπλεξικών και ξένων προς την ψυχοσύνθεση του Έλληνα χειρισμών που έκανε σε υπαρκτά και ανύπαρκτα σκάνδαλα: Εισέπραξε το “σκάνδαλο Ζαχόπουλου” -όπου όμως καμία οικονομική παρανομία δεν υπήρξε- τα ομόλογα, τους κουμπάρους, το Βατοπαίδι και φράσεις του τύπου “το νόμιμο είναι και ηθικό” ειπωμένες από υπουργικά χείλη. Από αυτά έπεσε ο Καραμανλής, όχι από την οικονομία.

Τώρα, γιατί ο ίδιος δεν βγαίνει και με αποδείξεις που ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, να τα αποδείξει, αλλά αφήνει να σέρνεται μια κατακραυγή σε βάρος του που γίνεται παλλαϊκή και να δημιουργείται ένα συλλογικό υποσυνείδητο εναντίον του, ένας Θεός το ξέρει. Για τον ίδιο, αμφιβάλλω.-

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ