Ένα, δύο, τρία, πολλά είδη φόνου…

Αρχίσαμε τις συγκρίσεις από την πολιτική, ας τις επεκτείνουμε στην κοινωνία. Όπως θα δούμε στη συνέχεια, η κοινωνία μας -τουλάχιστον σε ένα σημαντικό τμήμα της- παραμορφώνει Αρχές και Αξίες, σε βαθμό ίσως χειρότερο από το να τις άφηνε να καταρρεύσουν. Αυτό είναι αποτέλεσμα της επικράτησης του κοινωνικού αυτοματισμού, της σε μεγάλο βαθμό χαλάρωσης της κοινωνικής συνοχής, καθώς και της ανεξήγητα μεγαλόθυμης ανοχής που δείχνει μεγάλο μέρος των Νεοελλήνων στα “παιδιά” που κάνουν βανδαλισμούς, τα σπάνε, προπαγανδίζουν τη δικτατορία του προλεταριάτου καταστρέφοντας περιουσίες προλετάριων, σε τελική ανάλυση αυτός ο φασιστικού τύπου συγκρητισμός είναι προϊόν της επικράτησης χωρίς αντίπαλο των αρχών της Αριστεράς στη Ελλάδα, έναντι μιας, ας το πούμε έτσι, “αστικής παράταξης” χωρίς μπούσουλα, χωρίς Αρχές, χωρίς Αξίες άλλες πλην του εύκολου και κρατικοδίαιτου κέρδους.

Πάμε στα γεγονότα: Τον Δεκέμβριο του 2008, όταν καιγόταν η Αθήνα, σκοτώθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος. Ένας αστυνομικός, είτε από υπερβολικό ζήλο, είτε από έλλειψη εκπαίδευσης, είτε από πανικό πυροβόλησε και σκότωσε τον Αλέξη. Ένας “μπάτσος” στη γλώσσα των κυρίαρχων κοπινωνικά ομάδων, σκότωσε έναν πολίτη. Το κέντρο βάρους ΔΕΝ δίνεται στη απώλεια της ζωής, αλλά στην ταυτότητα του δράστη. Το ζήτημα δηλαδή δεν είναι ότι ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ΔΕΝ ΖΗ πια, αλλά στο ότι δράστης ήταν ένας “μπάτσος”. Αποτέλεσμα: Κάηκε η Αθήνα, Πορείες μνήμης, μετονομασία δρόμων, απεργίες, βία, ξύλο, κοινωνική αναταραχή. Επί μήνες μετά, η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήταν αφορμή για ταραχές, κι αυτό παρά τις απελπισμένες εκκλήσεις της μητέρας του -να σεβαστούν τη μνήμη του- όλοι, όσοι χρησιμοποιούσαν το φόνο για να προκαλέσουν κοινωνική ένταση. Στα πάνελ της τηλεόρασης, οι προσκεκλημένοι της Αριστεράς μιλούσαν για το αστυνομικό κράτος που δολοφονεί ανελέητα. Η Αριστερά και οι κουκουλοφόροι έκαναν τη χώρα άνω- κάτω, πατώντας πάνω σε ένα τραγικό γεγονός. Ένα το κρατούμενο.

Προ ημέρων, τέσσερα άτομα σκοτώθηκαν -το ένα πριν γεννηθεί- εξ αιτίας της ρίψης βομβών μολότοφ από “διαδηλωτές”, σωστότερα από στοιχεία που μόνο σκοπό τους έχουτη την κοινωνική διάλυση και την αποσταθεροποίηση. Όπως και στη περίπτωση του Αλέξη, οι ευαίσθητοι Έλληνες σοκαρίστηκαν. Οι ομάδες κι οι σελίδες που έγιναν στο facebook για το τραγικό γεγονός γέμισαν με δεκάδες χιλιάδες χρήστες, μέσα στις πρώτες λίγες ώρες. Ωστόσο, καμία πορεία -μόνο μια ειρηνική καθιστική διαμαρτυρία ΠΟΛΥ ΛΙΓΩΝ στο σημείο των φόνων- δεν διοργανώθηκε. Κανένας δρόμος δεν άλλαξε ονομασία. Καμία απεργία για αυτό το γεγονός δεν κύρηξε η ΓΣΕΕ ή η ΑΔΕΔΥ. Καμιά πορεία δεν οργάνωε το ΠΑΜΕ. Καμιά κοινωνική ένταση δεν προκλήθηκε από τους “αγανακτισμένους” αριστερούς. Κάνενα δάκρυ δεν έχυσε μπροστά στις κάμερες η κυρία Κανέλλη και τα συντρόφια της. Γιατί; Διότι, όπως είπαμε πριν, το ζήτημα για την ποικιλώνυμη Αριστερά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η απώλεια της ανθρώπινης ζωής, αλλά η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ του δράστη. Αν αυτός είναι “μπάτσος”, τότε θα γίνει της κόλασης. Αν, πάλι, είναι διαδηλωτές αναρχικοί τιποτόφρονες, εντάξει…

Εκεί έχουμε καταντήσει. Κι ακόμα πέρα από Αριστερά και Δεξιά ΟΛΟΙ ΜΑΣ, ΜΕΣΑ ΜΑΣ, έχουμε αποδεχθεί αυτο τον απαράδεκτο διαχωρισμό στην απώλεια μας ζωής: Δεν είναι το μείζον ζήτημα η απώλεια καθαυτή, αλλά ο τρόπος. Θέλετε παραδείγματα: Αρκεί ένα: Τώρα που έρχεται καλοκαίρι, κάθε σαββατοκύριακο θα μετράμε πάλι θύματα στους δρόμους: Από τη μια το χάλι του οδικού μας δικτύου, από την άλλη η απροσεξία οδηγών ΚΑΙ πεζών, θα γεμίζουν, δυστυχώς, το αστυνομικό δελτίο. ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΟΝΟΥΣ, τους αποδεχόμαστε περίπου ως αυτονόητους. Καμία κινητοποίηση για βελτίωση της οδικής μας συμπεριφοράς. Καμία προσπάθεια για περιορισμό των χαμένων ζωών στην άσφαλτο. Γιατί ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ, το ζήτημα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ, αλλά ο τρόπος που αυτή αφαιρείται! Δυστυχώς…

TA PRAGMATA