Τα νέα δεδομένα, η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς

Γράφει ο Διαμαντής Σεϊτανίδης.
Πριν από περίπου μισό χρόνο, ο Αντώνης Σαμαράς, κόντρα στη “λογική” πορεία των πραγμάτων κινητοποίησε κάτι λιγότερο από ένα εκατομμύριο πολίτες, ανέτρεψε ένα εσωκομματικό σκηνικό που πολλοί και πολλές φιλοτεχνούσαν επί χρόνια κι εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας.

Όπως ήταν φυσικό, οι πάντες ανέμεναν ότι για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, ο νέος πρόεδρος έπρεπε να “βρει τα πατήματά του”, δηλαδή να δώσει στο δικό του νέο ρόλο, αλλά και συνολικά στη Νέα Δημοκρατία νέα πολιτικά χαρακτηριστικά, ώστε η παράταξη, αφήνοντας πίσω την κυβερνητική περίοδο Καραμανλή, να διεκδικήσει εκ νέου την πολιτική κυριαρχία από το ΠΑΣΟΚ σε επόμενη φάση.

Κι ενώ όλα αυτά συνέβαιναν στη Νέα Δημοκρατία, η κρίση βάθαινε καθημερινά στην Ελλάδα. Αντιλήψεις και κατεστημένες νοοτροπίες τινάχτηκαν στον αέρα. Ο εφησυχασμός και ο υφέρπων κρατισμός, η αντίληψη των “κεκτημένων”, ο συμβιβασμός με την κατανάλωση χωρίς αντίστοιχη παραγωγή, η αποδοχή της έλλειψης Παιδείας κι άλλα πολλά δίνουν τη θέση τους στην κατανόηση της πραγματικότητας εκ μέρους των πολιτών, η οποία κατανόηση επιφέρει ραγδαίες αλλαγές, πέραν των άλλων, και στην πολιτική συμπεριφορά τους.

Με χρονικό ορόσημο τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας, ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς δείχνει να βρίσκει το βηματισμό του. Από τώρα. Λίγους μόλις μήνες μετά την από πολλούς ανέλπιστη νίκη του. Στελέχη της ΝΔ που όχι μόνο δεν τον στήριξαν, αλλά και που εκείνος στη συνέχεια δεν τα αξιοποίησε μου λένε ότι πλέον οι τοποθετήσεις του, τους εκφράζουν απόλυτα. Το ίδιο κα ιαπλοί πολίτες, που δεν έχουν εμπλοκή στον κομματικό μηχανισμό.

Ο Σαμαράς, συνεπώς, δείχνει από πολύ νωρίς να βρίσκει το δρόμο του. Όχι όμως και η Νέα Δημοκρατία. Σε καμία περίπτωση η Νέα Δημοκρατία. Στην πραγματικότητα, ως τώρα παρατηρούμε μια πιστή αντιγραφή του “μοντέλου Καραμανλή”: Δηλαδή, μια κλειστή ομάδα- παρέα 4-5 ατόμων με πολιτική και οργανωτική επάρκεια, που κινεί το πηδάλιο της ηγεσίας, και μετά… το απόλυτο χάος. ΟΙ “σκιώδεις” υπουργοί περιορίζονται σε ανακοινώσεις που ουδείς διαβάζει. Ου- δείς. Όσο για τους τομείς, έγιναν για να… υπάρχουν. Χωρίς μέσα, χωρίς συντονισμό και, κυρίως, χωρίς πολιτικό υλικό προς διαχείριση και προώθηση, απλώς φυτοζωούν. Με εξαιρέσεις, οι οποίες όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Ο Σαμαράς παράγει πολιτική. Η Νέα Δημοκρατία όχι. Κι εδώ είναι ο μεγάλος κίνδυνος: Το ίδιο συνέβαινε με τον Καραμανλή. Το ίδιο με τον Μητσοτάκη. Το ίδιο με τον Αβέρωφ. Η ηγεσία επαρκής, αλλά μετά… το χάος.

Είναι πεντακάθαρο, ότι κάποιες αόρατες δυνάμεις, ίσως το DNA αυτού του κόμματος, ωθεί τα πράγματα προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ο επαρκής αρχηγός τραβάει όσο μπορεί το κάρο, αλλά τελικά το κάρο τον προδίδει. Έτσι έγινε με τον Αβέρωφ. Έτσι με τον Μητσοτάκη. Έτσι με τον Καραμανλή.

Ο Σαμαράς έχει θέσει, βέβαια, ως ορόσημο το Συνέδριο του Ιουνίου. Επίσης με τις Καταστατικές αλλαγές επιχειρεί να εμπλέξει στην καθημερινή πολιτική δράση τη βάση της παράταξης. Λυπάμαι, αλλά αν ποντάρει σε αυτά, θα απογοητευτεί πλήρως: Τα προβλήματα της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι η μη εμπλοκή της πολιτικής της βάσης στις τοπικές οργανώσεις του κόμματος, αλλά η έλλειψη πολιτικής Παιδείας, καθώς και αυτών που ο Γκράμσι αποκαλούσε “οργανικούς διανοουμένους”, δηλαδή ανθρώπους με κατάρτιση που θα αναλάβουν να περάσουν σε ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας το στρατηγικό μήνυμα του κόμματος.

Οι αναφορές της ΝΔ στην κοινωνία είναι περίπου ανύπαρκτες: Ο κομματικός της Τύπος ήδη επλήγη με την αποχώρηση της Ντόρας Μπακογιάννη από το κόμμα, που προφανώς συμπαρασύρει τον Αδέσμευτο Τύπο. Ο Ελεύθερος Τύπος κι η Απογευματινή, με τη σημερινή τους μορφή, μπορούν να υποκαταστήσουν τον ανύπαρκτο διάλογο στις τοπικές οργανώσεις της ΝΔ, αλλά σε καμία περίπτωση να απειλήσουν την ΠΑΣΟΚική παντοκρατορία στα παραδοσιακά media (εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση). Όσο για τα νέα μέσα ενημέρωσης (Διαδίκτυο και social media), εκεί κι αν είναι παραπάνω από εμφανής η απουσία του οργανωμένου κόμματος: Δεκάδες αν όχι εκατοντάδες σελίδες ασυντόνιστες, αφημένες στον πατριωτισμό των δημιουργών τους, που με την αλληλοσυγκουόμενη πολυφωνία τους απλώς δεν στέλνουν ποτέ, κανένα μήνυμα. Ο Μπαράκ Ομπάμα χρησιμοποίησε το διαδίκτυο για να ανατρέψει το προβάδισμα της Κλίντον, πριν από μια τριετία. Η Νέα Δημοκρατία ως οργανωμένο κόμμα, απλώς απέχει, για να μην πω ότι τα κάνει κρεμαστάρια για τους γνωστούς λόγους της παροιμίας…

Αν ο Σαμαράς πιστεύει ότι αλλάζοντας στο Συνέδριο όσους από τους συνεργάτες του θεωρεί ότι είναι ανεπαρκείς, ανταποκρίνεται στις επιταγές των καιρών, δεν έχουμε να ελπίζουμε σε τίποτα. Πρέπει να τα αλλάξει όλα: Την αντίληψη για τα πράγματα, τις μετριότητες που τον χειροκροτούν, το διαζύγιο της ΝΔ με στελέχη της αγοράς που έχουν προκόψει στην κοινωνία και έχουν εχέγγυα επιτυχίας και στην πολιτική. Τον τρόπο που το κόμμα -κι όχι μόνο η στενή ομάδα των 4-5 συνεργατών του- παράγει πολιτικές θέσεις και τις διαχέει στην κοινωνία. Πρέπει να ενισχύσει την προσπάθεια ανεξάρτητων από το κατεστημένο φωνών τον Τύπο, κι όχι να συμβιβαστεί με αυτό το κατεστημένο, όπως αργά ή γρήγορα θα του προταθεί κι όπως έκανε ο προκάτοχός του. Να αξιοποιήσει τα νέα μέσα ενημέρωσης του πολίτη. Να κάνει αναρίθμητα by pass στον κομματικό του μηχανισμό, προκειμένου να βρει και να πείσει σε συστράτευση τους άξιους σε κάθε τοπική κοινωνία. Να αφήσει τη διαχείριση στην ομάδα των στενών συνεργατών του -έχουν δώσει με επιτυχία εξετάσεις ως σήμερα- και να ασχοληθεί με το DNA της παράταξης. Να μιλήσει με ανθρώπους των γραμμάτων, να ενισχύσει εκδοτικούς οίκους προκειμένου να κυκλοφορήσουν βιβλία που στηρίζουν την Ανοικτή Κοινωνία και την επιχειρηματικότητα, να απαιτήσει στην πράξη την αλλαγή των κοινωνικών προτύπων της παράταξης, που αφομοιώθηκε στα καλούπια της αριστεράς, λόγω τού ότι απουσίαζε από τη ζώσα κοινωνική πραγματικότητα επί δεκαετίες.

Έναν τέτοιο παρτιζάνο έχει ανάγκη η παράταξη. Αυτά περιμένουμε από τον Σαμαρά. Σε μια εποχή που η κοινωνία αλλάζει με καταιγιστικούς ρυθμούς. Κι ίσως δεν τον περιμένει για πολύ.-

TA PRAGMATA