15 Μαΐου: Παγκόσμια Ημέρα για την Οικογένεια

Συντάκτης: Ανατολική Αττική

Η Διεθνής Ημέρα της Οικογένειας καθιερώθηκε το 1993 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και εορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Μαΐου .
Ο ετήσιος αυτός εορτασμός αντανακλά τη σπουδαιότητα που αποδίδει η διεθνής κοινότητα στην οικογένεια ως βασικό κύτταρο της κοινωνίας

O τ. Περιφερειακός Διευθυντής Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Στερεάς Ελλάδας Δρ. Βάιος Ζαμπεθάνης, έχει γράψει μεταξύ άλλων :

«Η οικογένεια, ένας πανάρχαιος θεσμός, αποτελεί το βασικό κύτταρο του κοινωνικού οργανισμού, το περιβάλλον μέσα στο οποίο μπαίνουν οι βάσεις για τη διαμόρφωση και την πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του ατόμου. Οι πρώτες εμπειρίες, που αποκτά το παιδί μέσα σ' αυτήν, επηρεάζουν σημαντικά την εξέλιξη του χαρακτήρα του και καθορίζουν αν θ' αποβεί άτομο με πρωτοβουλία ή θα παραμείνει ουραγός, αν θα μάθει να σέβεται τα δικαιώματα των άλλων και να ζει ειρηνικά ή θ' αναπτύξει εχθρική συμπεριφορά. Επίσης, η ιδέα που σχηματίζει το παιδί για τον εαυτό του και τα συναισθήματα μειονεξίας κι ανωτερότητας εξαρτώνται, σε μεγάλο βαθμό, από τα χρόνια της οικογενειακής του ζωής. Μέσα στην οικογενειακή κοινότητα δημιουργείται κοινή σκέψη, κοινός κύκλος συναισθημάτων, το λεγόμενο "πνεύμα της οικογένειας", που επιδρά αέναα και σταθερά στην αγωγή του παιδιού. Αν και το πεδίο της είναι στενό, όμως είναι αρκετά καρποφόρο για ό,τι αφορά στην ανάπτυξη των συναισθημάτων.

Μέσα σε αυτή αναδεύουν οι πιο συγκινητικοί παλμοί της συμπάθειας και της συμπόνοιας, φυτρώνουν κι αναπτύσσονται οι σπόροι των συναισθημάτων της αγάπης, της αλληλεγγύης, της εμπιστοσύνης, της ευγνωμοσύνης και της ανεκτικότητας. Στο οικογενειακό περιβάλλον αναπτύσσεται το αίσθημα της κοινωνικότητας και της δημοκρατικής στάσης, ώστε ο νέος ν' αποκτήσει κοινωνική συνείδηση και να εκπληρώνει ως μελλοντικός πολίτης τους κοινωνικούς του ρόλους, τόσο στις σχέσεις με τους συμπολίτες του, όσο και στην πολιτική κι επαγγελματική ζωή του. Με την τήρηση αυτών των προϋποθέσεων, διευκολύνεται η μετάβαση από το εγώ στο εμείς και η κοινωνική αποδοχή θεωρείται βέβαιη. Εύστοχα ο Καντ επισημαίνει: "Η οικογένεια είναι η αιώνια σχολή και ο δάσκαλος του κοινωνικού βίου.»

Έχουν αποκαλέσει την οικογένεια, κολώνα της κοινωνίας και δεν θα μπορούσε να βρεθεί, πιο ευφυής χαρακτηρισμός . Η γενιά μου και μερικοί μεταγενέστεροι ακόμα, γνώρισαν την ολοκληρωμένη μορφή της οικογένειας, με τον παππού ή την γιαγιά και την Μάνα στο σπίτι, με μια έτοιμη αγκαλιά / καταφύγιο. Καταφύγιο σε όλα και για όλα, προστασία και στοργή, η οποία σε όπλιζε με πολύ δύναμη. Η ιεροτελεστία του καθημερινού φαγητού, η αναμονή του Πατέρα που θα γύριζε από την δουλειά, ένα περιβάλλον που σου έκτιζε την προσωπικότητα σου.
Δεν θα ήθελα να φαντάζομαι τα παιδικά μου χρόνια, σε ένα άδειο σπίτι, δεν θα ήθελα μια ξένη γυναίκα, να αντικαθιστά, την Μητέρα την Γιαγιά ή την θεία. Δεν θα ήθελα να βλέπω τους δικούς μου ανθρώπους, 2-3 ώρες την ημέρα, τσακισμένους από την δουλειά τους.

Τι εφόδια θα μου έδιναν, τι ακούσματα θα είχα, τι στοργή θα εισέπραττα;

Δεν στρέφομαι εναντίον των εργαζομένων μητέρων σήμερα, μερικές, αρκετές, τα καταφέρνουν περίφημα, να συνδυάζουν και την προσφορά τους στο ταμείο της φαμίλιας, και να παίζουν άψογα τον ρόλο της μάνας.

Βλέπω όμως με λύπη, άλλες καταστάσεις, οι γονείς να αδυνατούν να ανταπεξέλθουν και στις δύο υποχρεώσεις τους, για χάριν μια καριέρας, να εγκαταλείπουν τον δεύτερο ρόλο του γονιού, σε ένα ξένο άνθρωπο.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ, η οικογένεια έχει ανάγκη της προσοχής μας, στα δύσκολα χρόνια που έρχονται. Χωρίς κανένα κίνητρο για την εργαζόμενη μητέρα και ταυτόχρονα, με τα νέα μέτρα, επιμήκυνσης, του χρόνου εργασίας της, τρίζουν τα θεμέλια της κοινωνίας, μέσα από την διαλυμένη οικογένεια ή μέσα από την μη δημιουργίας οικογένειας.

Η μη γέννηση παιδιών, θα φέρει το θέμα της υπογεννητικότητας σε επικίνδυνα επίπεδα.
Το λειτουργικό κόστος κάθε παιδιού, από την ημέρα που γεννιέται, είναι εξωπραγματικό. Καμιά απολύτως μέριμνα, καμιά φροντίδα, ένα κράτος ρουφήχτρα, απομυζά κάθε πόρο, που θα μπορούσε να οδηγήσει μια οικογένεια στην γέννηση ενός παιδιού.

Βιώνουμε την τελευταία φάση του οικογενειακού ιστού;

Σε ανεπτυγμένες κοινωνίες έχει υπολογισθεί ότι μέχρι 30% των οικογενειών, αποτελούνται από μόνο ένα γονιό, που είτε είναι διαζευγμένος, είτε δεν έχει ποτέ παντρευτεί είτε έχει χηρέψει. Σε περισσότερο από το 66% των οικογενειών και οι δύο γονείς εργάζονται έξω από το σπίτι.

Μια γνωστή μου ψυχολόγος, που εργάζεται στο εξωτερικό, μου έλεγε : « Πολύ συχνά μερικά παιδιά, μπορεί να έχουν φίλους που η οικογενειακή τους κατάσταση δεν είναι η στερεότυπη. Συχνά με ρωτούν γιατί για παράδειγμα, ο πατέρας του τάδε φίλου τους ζει μαζί με μια άλλη γυναίκα που δεν είναι η μητέρα του, ενώ η μητέρα του έχει οικογένεια με κάποιον άλλο που δεν είναι ο πατέρας του;»
Ζούμε σε δύσκολες και μίζερες καταστάσεις, συγκάτοικοι σε διαμέρισμα της πολυκατοικίας μου, ακούγονται πυκνά συχνά, να ανταλλάσουν φοβερούς χαρακτηρισμούς, μπροστά στα δύο έντρομα παιδιά τους. Μπορεί ο έρωτας ενός ζευγαριού να έχει περάσει, μπορεί να νοιώθουν ήδη ξένοι, αυτά τα παιδιά όμως τι φταίνε; Τι βιώματα θα έχουν και τι άνθρωποι θα βγουν αύριο στην κοινωνία;