Ένα ποίημα για τον Τάσσο...

"Και νεκροι νενικηκαμεν "

Κοιμασαι τωρα πια αναπαμενος

πως εχεις κανει οσο πρεπει το σωστο

απο τ 'αδερφια σου για παντα τιμημενος

για τους εχθρους σου παντα προβλημα ανοιχτο

Για μια ζωη αιωνια ταγμενος

να σαι μπροσταρης μα και αξιος φρουρος

απο την μοιρα την τρανη σου δικασμενος

να τους κερδιζεις ζωντανος μα και νεκρος

Χιλιαδες χρονους κυνηγανε τον λαο σου

μα παντα ξερουν πως εσυ θα τους νικας

τι αθλιοι νομισαν πως μες το φερετρο σου

θα βρουνε ταχα πως μπορεις και τους σκορπας

Μικρα σκουληκια, σαπιες σκεψεις

κανεις δεν νοιαζεται ποτε του για εσας

οσο κι΄αν ψαχνεις και αν θες να ζητιανεψεις

την αγια γη μας και το χωμα που πατας

Νικηφόρος Βυζαντινός
(Εις Μνήμην Τάσσου Παπαδόπουλου)

ΠΗΓΗ
αναρτηθηκε απο Σιδερη Αργυρη Κυριακη 13/12/09