Ομιλία Αστέριου Ροντούλη για την επέτειο του Πολυτεχνείου

Τα τρία πάγια αιτήματα του συνθήματος της γενιάς του Πολυτεχνείου, «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», και την εφαρμογή τους στη σημερινή εποχή σχολίασε στην ομιλία του στην καθιερωμένη αναφορά για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ο Βουλευτής Λάρισας και Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΛΑ.Ο.Σ., κ. Αστέριος Ροντούλης, από το βήμα της Βουλής. Συγκεκριμένα ανέφερε τα εξής: «Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 είχαμε μία αυθόρμητη δράση της φοιτητιώσας νεολαίας την οποία κάποιοι στη συνέχεια θέλησαν να εκμεταλλευθούν και να καπηλευθούν, μια αυθόρμητη δράση που δεν είχε πολιτικούς ή κομματικούς καθοδηγητές.

Τι έγινε, λοιπόν, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου; Μετά εμφανίστηκε στο πολιτικό σκηνικό ένας νέος τύπος πολιτικού ανδρός ή γυναικός που διεκδικούσε τον τίτλο του αντιστασιακού, του μαχητή του Πολυτεχνείου επιδιώκοντας -με δημοκρατικές διαδικασίες- να εξαργυρώσει την όποια δράση είχε αναπτύξει. Έτσι και έγινε. Η γενιά του Πολυτεχνείου στα επόμενα χρόνια ανέλαβε την ηγεσία της χώρας.

Ας δούμε τώρα τα αποτελέσματα της ηγεσίας αυτής, σε σχέση με τα αιτήματα που οι ίδιοι οι αγωνιστές κάποτε διατύπωναν. Πρώτο αίτημα. «Ψωμί»!

Η πραγματικότητα σήμερα είναι οδυνηρή. Η ανεργία καλπάζει, οι επιχειρήσεις κλείνουν και χιλιάδες θέσεις εργασίας χάνονται. Ένας νέος πρέπει πλέον να σηκώνει κομματικές σημαίες ή να έχει «μπάρμπα στην Κορώνη» για να βρει δουλειά. Δημιουργήθηκε, έτσι, ένα κράτος αναξιοκρατίας, ένα κράτος που λειτουργεί ενάντια στον πολίτη.

Μέσα σε ένα τέτοιο κράτος δημιουργήθηκαν, ως φυσικό επακόλουθο, δυόμισι εκατομμύρια φτωχοί συνέλληνες οι οποίοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ενώ κάποιοι επαίρονται ότι θα δώσουν επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης. Αυτή ήταν, λοιπόν, η κατάληξη του συνθήματος «ψωμί». Όμως, η πηγή της φτώχειας υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει εάν δεν αλλάξουμε πορεία.

Δεύτερο αίτημα: «Παιδεία»! Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι τελευταία στην παγκόσμια κατάταξη των πανεπιστημίων. Τα πτυχία που δίνουν τα ελληνικά ιδρύματα δεν έχουν κανένα ουσιαστικά αντίκρισμα στην αγορά εργασίας.

Όσο για την περιώνυμη «δωρεάν παιδεία» αρκεί κανείς να σκεφτεί τι τραβάει η μέση ελληνική οικογένεια, για να μπορέσουν τα Ελληνόπουλα να πάρουν απολυτήριο λυκείου, με όλη την παραπαιδεία και τα συναφή προβλήματα που έχουν εμφανιστεί, από το 1974, τα οποία όλες οι Κυβερνήσεις χτυπάνε ενώ το αποτέλεσμα παραμένει μηδαμινό. Άρα, και για την παιδεία η κρατούσα κατάσταση αποδεικνύεται ζοφερή.

Έρχομαι, τέλος, στο αίτημα για «Ελευθερία». Πράγματι, κερδήθηκε η δημοκρατία, ένα μεγάλο στοίχημα. Όμως, πόσο ελεύθερος είναι ένας πολίτης, όταν αισθάνεται ανασφαλής με διάχυτη γύρω του την εγκληματικότητα, όταν σε κάθε του βήμα απειλείται από τον κουκουλοφόρο, όταν δεν αισθάνεται ότι είναι ασφαλής μέσα στο ίδιο του το σπίτι, όταν διακυβεύεται η σωματική του ακεραιότητα και η περιουσία του. Η ελευθερία συνεπάγεται και ασφάλεια διότι η ανασφάλεια δημιουργεί τον φοβισμένο, τον ανελεύθερο πολίτη.

Από τα προηγούμενα μπορούμε να οδηγηθούμε στον εξής, αυτονόητο, συλλογισμό: Η γενιά του Πολυτεχνείου δημιούργησε τη γενιά των STAGE και τη γενιά των επτακοσίων ευρώ. Άρα, δεν χρειάζεται κάποιοι να συνεχίσουν να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα. Αυτό που χρειάζεται είναι εθνική ομόνοια και συνοχή, για να πάμε την Ελλάδα μπροστά.

αναρτηθηκε απο Σιδερη Αργυρη τριτη 17/11/09