Δεν κλείνουν τα (αριστερά) μάτια και σκοτώνουν…

Σόνια: Θα μπορούσες να πυροβολήσεις, με ανοικτά τα μάτια από κοντά, ένα παιδί;
Στεπάν: Αν μου το έλεγε η οργάνωση θα μπορούσα.
Σόνια: Γιατί κλείνεις τα μάτια;
Στεπάν: Ίσως για να σκεφτώ καλύτερα τη σκηνή και να απαντήσω αφού δω πρώτα καλά την εικόνα.
Σόνια: Άνοιξε τα μάτια και νιώσε πως η οργάνωση θα ’χανε το κύρος και την επιρροή της αν ανεχόταν έστω και για μια στιγμή να σκοτώνονται παιδιά από τις μπόμπες μας.
Στεπάν: Δεν με νοιάζουν αυτές οι ανοησίες. Όταν αποφασίσουμε να ξεχάσουμε τα παιδιά, εκείνη τη μέρα θα ’μαστε άρχοντες του κόσμου και η επανάσταση θα θριαμβεύσει.
Σόνια: Τη μέρα εκείνη η επανάσταση θα μισηθεί απ’ όλη την ανθρωπότητα.
Στεπάν: Τι σημασία έχει; Αν αγαπάμε την επανάσταση τόσο που να την επιβάλουμε σ’ όλο τον κόσμο θα σώσουμε την ανθρωπότητα απ’ τον εαυτό της κι απ’ τη σκλαβιά.

Υπάρχει μια αδυναμία εκ μέρους των αρχών ασφαλείας της χώρας μας, να κατανοήσουν το θεωρητικό πλαίσιο της κλιμακούμενης τρομοκρατικής δράσης στην Ελλάδα. Αδυνατούν να κάτσουν κάτω να μελετήσουν, να κατανοήσουν πώς σκέπτονται όλοι αυτοί, μεταξύ των και γυναίκες, που άρπαξαν ξαφνικά τα καλάσνικοφ και θερίζουν ανθρώπους ως στάχυα. Κι όμως, τα θεωρητικά κλειδιά υπάρχουν στα βιβλιοπωλεία. Ακόμα και οι ηθικά ανεξίθρησκοι εθνομηδενιστές και μηδενιστές τρομοκράτες του σήμερα, κάπου έχουν μια αφετηρία. Κάποιοι την έχουν ίσως ανακαλύψει «ακαδημαϊκά», κάποιοι όχι (οι περισσότεροι). Όμως, η αφετηρία υπάρχει στις σελίδες βιβλίων που πωλούνται στα βιβλιοπωλεία όλου του κόσμου.

Ο Αλμπέρ Καμύ και το σπέρμα της τυφλής βίας

Οι εισαγωγικοί διάλογοι, είναι από το θεατρικό έργο του Αλμπέρ Καμύ, «Οι Δίκαιοι» (από πρόλογο του Νίκου Σερβετά στο βιβλίο «Για την ατομική τρομοκρατία, τη βία και την επανάσταση»). Θέμα του προαναφερόμενου έργου, τι άλλο, η πολιτική βία, με φόντο την απόπειρα κάποιων το 1905 στη Ρωσία, να δολοφονήσουν τον μεγάλο Δούκα. «Όταν αποφασίσουμε να ξεχάσουμε τα παιδιά, εκείνη τη μέρα θα ’μαστε άρχοντες του κόσμου και η επανάσταση θα θριαμβεύσει». Τυφλή βία λοιπόν, για να πραγματωθεί ο στόχος: «θα σώσουμε την ανθρωπότητα απ’ τον εαυτό της κι απ’ τη σκλαβιά». Επαναστατικός μεσσιανισμός… Και αυτά δυστυχώς τα ζούμε στην καθυστερημένη (και σχιζοφρενή) πολιτικά Ελλάδα του 2009, με διάρκεια που υπερβαίνει την 30ετία, τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος ο Λένιν είχε γράψει ότι «το πάθος της τρομοκρατίας δεν είναι παρά μια παροδική διάθεση». Στην Ελλάδα, όπου η εγχώρια αριστερά αρνείται να ωριμάσει πολιτικά και παραμένει «αγκυλωμένη», αυτό δεν φαίνεται να ισχύει. Εδώ, εμφανίζεται ένας μισαλλόδοξος μηδενισμός, όπως αυτός απεικονίζεται στο θεατρικό έργο του Καμύ, που σφίγγει όλο και περισσότερο στην αγκαλιά του την ελληνική αριστερά, μετατρέποντάς την σε δύναμη συνολικής άρνησης και καταστροφής. Τις συνέπειες τις ζούμε, όπως και τα έξι παιδιά της εργατικής & μικρομεσαίας τάξης (κανένας εύπορος δεν καταλήγει αστυνομικός…), μεταξύ των οποίων και μια κοπέλα, που νοσηλεύονται, χτυπημένοι από σφαίρες πλανεμένων (και βαθύτατα στη ζωή και στην προέλευσή τους) αστών. Αστών, που κορεσμένοι από την ευμάρεια, τις απολαύσεις και τις ηδονές παίζουν «επανάσταση», νομίζοντας (οι αφελείς) ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Ίσως, γιατί ποτέ μέσα τους δεν αξιολόγησαν την έννοια «ελευθερία».

Ρόζα Λούξεμπουργκ η υπέρμαχος

«Ό,τι παρουσιάζεται στα μάτια μας για αστική νομιμότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η βία της κυρίαρχης τάξης ανυψωμένη εκ των προτέρων σε υποχρεωτικό κανόνα».

Σωστά, αν και η διατύπωση είναι τουλάχιστον ωμή (ζόρι και αυτό να αντιλαμβάνεται κανείς τα πάντα γύρω του ως «βία της κυρίαρχης τάξης»). Όμως, η όλη συγκρότηση της κοινωνίας μας είναι καλώς ή κακώς συναινετική, άσχετα αν η (τρισκατάρατη) «άρχουσα τάξη» φροντίζει για την ύπαρξη της σχετικής πολιτικής & ψυχολογικής «προδιάθεσης», μέσα από τους ισχυρούς μηχανισμούς που διαθέτει. Και αυτό είναι που προσδίδει τη «νομιμότητα»: η συναίνεση. Φυσικά, κατά τη Λούξεμπουργκ, «η αστική νομιμότητα είναι ίσα-ίσα μια ορισμένη κοινωνική μορφή, που φυτρώνει πάνω στο οικονομικό έδαφος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης». Τα υπόλοιπα βρείτε τα στο πεδίο της πάλης των τάξεων… Ο χώρος εδώ δεν αρκεί για περαιτέρω κουβέντα. Η δε συγκεκριμένη προσέγγιση των κοινωνικοπολιτικών πραγμάτων, προσωπικά με υπερβαίνει, καθώς είμαι φύσει και θέσει ανορθολογιστής.

Φυσικά, έχει δημιουργηθεί ένα πανίσχυρο «σύστημα» και αυτό φροντίζει για τη διαιώνιση των λειτουργιών και των προνομίων του. Υπάρχει όμως μια σχέση δούναι και λαβείν με το μέσο πολίτη… Για να μην κοροϊδευόμαστε. Η συναίνεση που λέμε. Έτσι παίδες; Αλλιώς, τίποτα δεν θα έμενε όρθιο. Πάμε παρακάτω: «η βία πάντα αποτελεί τη βάση της αστικής νομιμότητας», λέει η Ρόζα. Και εκεί αρχίζουν τα προβλήματα, η «δικαιολόγηση της υμετέρας βίας». Πρόβλημα… Αποκλειστικά όμως για κοινωνίες πολιτικά υπανάπτυκτες, όπως η πάλαι ποτέ ελληνική και νυν ελλαδική.

Δεν διαβάζουν τον Τρότσκι οι αγράμματοι «αριστεροί»!

Ας τον διαβάσουν όσοι φλερτάρουν με την πολιτική βία, καθώς από το 1921 τοποθετήθηκε με σαφήνεια στο ζήτημα της πολιτικής βίας: «όσο αποτελεσματικότερες είναι οι πράξεις των τρομοκρατών, όσο η προσοχή των μαζών συγκεντρώνεται πάνω σ’ αυτές-τόσο περιορίζεται το ενδιαφέρον των μαζών στην αυτοοργάνωση και στην αυτοδιαπαιδαγώγηση… Το μόνο αποτέλεσμα είναι ότι τη θέση των ελπίδων που δημιουργήθηκαν και της τεχνητά υποκινούμενης διέγερσης, παίρνουν τώρα η απογοήτευση και η απάθεια». Σωστά… Από αριστερής σκοπιάς πάντα. Αν το καλοκοιτάξουν όμως στα καταγώγια και στις γιάφκες της βίας, όπου κάποιοι αμετανόητοι (ηλικιωμένοι πια…) μπολιάζουν νεαρά παιδιά με την (φύσει αδιέξοδη) τυφλή βία, θα διαπιστώσουν ότι τα λόγια του Λέον Τρότσκι έχουν τη λογική τους.

Νίκος Χιδίρογλου
αναρτηθηκε απο Αγγελική Νιαροπέτρου Σαββατο 31/10/09