Λήθη; Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω

Γράφει ο: ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΡΩΝΤΑΣ
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας

Δεν ξεχνώ.
Και να ‘θελα, δεν μπορώ να ξεχάσω. Όταν ακόμα και τα ζώα δεν ξεχνούν, πως μπορεί να νομίζεται άνθρωπος εκείνος που ξεχνά; Είμαστε όλα όσα θυμόμαστε. Οι μνήμες μας διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας, τον χαρακτήρα μας, πλουτίζουν τις γνώσεις μας, την ψυχή μας και μας φυλάνε από στραβοπατήματα και κακοτοπιές. Από την επανάληψη των σφαλμάτων μας.

Έτυχε ποτέ να σας κλέψουν κάτι αληθινά πολύτιμο; Είναι δυνατόν ποτέ να ξεχάσετε την απώλειά σας και τον ένοχο ή τους ενόχους;

Πως είναι δυνατόν, λοιπόν, να ξεχάσουμε την Κύπρο του 1974; Πως να ξεχάσουμε τους κατ’ όνομα Έλληνες που άνοιξαν τις πύλες και πάτησαν την Κύπρο οι Τούρκοι; Πως να ξεχάσουμε εκείνους τους στρατιωτικούς που πρόδωσαν τον όρκο τους, τους συνομώτες, τους υπηρέτες ξένων συμφερόντων, τους ριψάσπιδες, αλλά και τους άλλους, τους ΕΛΛΗΝΕΣ, τους άξιους της Πατρίδας, που προδομένοι κι εγκατελειμμένοι, αξιωματικοί και στρατιώτες έμειναν όρθιοι, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» και πρόταξαν αλύγιστο το ΟΧΙ τους στον εισβολέα; Πως να ξεχάσουμε την ελλαδική πολιτική ηγεσία, στον «Αττίλα 2» που ανεκάλυψε ότι «η Κύπρος κείται μακράν» και διέτασσε τους υπερασπιστές της να μην αντισταθούν στην προέλαση των Τούρκων που είχαν παραβιάσει την εκεχειρία;

Ποιάς ποιότητας ψυχή θα πρέπει να διαθέτουμε για να σβήσουμε από τις μνήμες μας τους χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους και ξεσπιτωμένους, τις μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων, τους βιασμούς και τις βεβηλώσεις των ναών, τον ανείπωτο καθημερινό πόνο εκείνων που δεν μπορούν να λησμονήσουν τους ανθρώπους τους που έχασαν;

Εάν ξεχάσουμε ανοίγουμε τον δρόμο σ’ έναν επόμενο «Αττίλα» που ήδη απροκάλυπτα ορέγεται την Θράκη και τα νησιά μας του Ανατ. Αιγαίου. Απεδείχθη από επιστήμονες, με ακλόνητα τεκμήρια ότι ακόμα και τα φυτά διαθέτουν μνήμη. Είναι δυνατόν να αποδειχθούμε οι Έλληνες αμνήμονες και επιλήσμονες; Να φανούμε άξιοι του μειωτικού χαρακτηρισμού που επιφυλάσσουμε για κάποιους μέχρις αηδίας απαθείς και αδρανείς; Φυτά; Έτσι, βέβαια, μας θέλει μιά κατεστημένη δια της ανοχής μας πολιτική ηγεσία, συμβιβασμένη, υποτελής σε ξένα κέντρα αποφάσεων, σάπια ως το μεδούλι. Όμως η Ελλάδα περιμένει από δέκα εκατομμύρια Έλληνες να την υπερασπιστούν. Δική μας ευθύνη είναι να την παραδώσουμε στα παιδιά μας ευημερούσα, θωρακισμένη απέναντι στις επιβουλές και περήφανη. Να διασώσουμε γι’ αυτά την ιστορική μνήμη και τον εθνικό αυτοσεβασμό, να τα διδάξουμε την πικρή γνώση που θα τους ξυπνήσει τα σωτήρια αντανακλαστικά όταν θα τα χρειαστούν. Να τα διδάξουμε πως όταν οι ηγεσίες μας δεν θέλουν, ή δεν μπορούν να υπερασπιστούν την Ελλάδα, έρχεται η ώρα των Ελλήνων.

Η πληγή από την μαχαιριά του «Αττίλα» στην Κύπρο είναι ανοιχτή και πονά. «Όσοι ζωντανοί»-όπως είπε και ο εθνεγέρτης πολιτικός Ίων Δραγούμης-πονούν. Δεν πονούν οι νεκροί και οι νεκρο-ζώντανοι.

Λήθη; Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Γρηγόρης Δημ. Ρώντας

Συγγενείς αγνοουμένων

Εικόνα που παραπέμπει ευθέως σε αρχαία τραγωδία. Εκεί, στο τέλος, επέρχεται πάντοτε η Κάθαρση. Για τα θύματα της Κυπριακής Τραγωδίας, όμως, δεν υπάρχει μέχρι στιγμής Δικαίωση και Λύτρωση. Για τους ενόχους της προδοσίας δεν υπήρξε Νέμεση. Για την ελλαδική Πολιτεία δεν υπάρχει, κατά πως φαίνεται, άλλη τιμή, εκτός από εκείνες του Χρηματιστηρίου.

αναρτηθηκε απο Σιδερη Αργυρη Δευτερα 20/7/09