Πόσα τέτοια ποτήρια θα πιούμε ακόμα;

(Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Μακεδόνα πρωθυπουργό της Ελλάδος, Κώστα Καραμανλή, για την ηρωϊκή απάθεια που επέδειξε, όταν μόλις ένα μέτρο κοντά του ο Αμερικανός πρόεδρος αναφερόταν στα Σκόπια ως «Μακεδονία».)

Γράφει ο: ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΡΩΝΤΑΣ
Συγγραφέας - Δημοσιογράφος



Σε κάθε σπίτι ελληνικό, απ’ τη Θεσσαλία και κάτω, είτε σε κάποιον τοίχο στο σαλόνι, είτε σ’ ένα παλιό ξεχασμένο άλμπουμ, υπάρχει η φωτογραφία ενός στρατιώτη των Βαλκανικών Πολέμων. Τότε που ο ελληνικός στρατός λευτέρωνε την Ήπειρο και την Μακεδονία. Είναι η φωτογραφία του παππού, του προπάππου.
Κι είναι αυτοί οι χιλιάδες στρατιώτες, παππούδες και προπάπποι όλων μας. Γιατί στα πανέμορφα μακεδονικά και ηπειρώτικα τοπία όσοι από μας έχουν σεργιανίσει στις διακοπές τους, πάτησαν τα χώματα που εκείνοι πότισαν με το αίμα τους για να τα λευτερώσουν.
Στάσου μπροστά στον τοίχο που στολίζει η φωτογραφία του πολεμιστή προγόνου σου. Ψάξε και βρες την στο παλιό ξεθωριασμένο άλμπουμ. Κοίταξέ τον στα μάτια και πες του, πως έκανες ότι μπορούσες για να μην ξεπουληθεί το όνομά και η ιστορία της Μακεδονίας, που εκείνος και οι συμπολεμιστές του λευτέρωσαν. Αντέχεις να τον κοιτάξεις στα μάτια; Δεν το νομίζω.
Για τον καθέναν από εμάς υπάρχουν δύο θάνατοι: ο φυσικός και η λησμονιά. Τώρα ξαναπεθαίνουν οι πολεμιστές του 1912-13, στη λησμονιά της αγνωμοσύνης και της αδιαφορίας μας.
Τι άντρες γενήκαμε και τι γυναίκες; Μπερδέψαμε τις έννοιες του άντρα και της γυναίκας, μ’ εκείνες του αρσενικού και του θηλυκού. Όμως αρσενικά και θηλυκά λογίζονται τα ζώα, όχι οι άνθρωποι. Πόση σχέση έχουμε σήμερα μ’ εκείνους τους άντρες και τις γυναίκες που τα γονίδιά τους κυλούν στο αίμα μας; Εκφυλισθήκαμε ως έθνος, ας το δεχθούμε. Αφεθήκαμε να εκφυλισθούμε. Και οι εκπρόσωποί μας εκφυλισμένοι κι αυτοί, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή μας. Έχουμε τους κυβερνήτες που μας ταιριάζουν και μας αξίζουν. Εάν μας άξιζε κάτι καλύτερο, θα το είχαμε. Ένα έθνος γερασμένο είμαστε, που παρέδωσε τις τύχες του και την ενοχλητική ευθύνη της διαχείρισής τους, εν λευκώ σε άλλους. Μέχρι και την ευθύνη της σκέψεως εκχωρήσαμε σε άλλους, να σκέπτονται και ν’ αποφασίζουν για λογαριασμό μας. Κουραστική δουλειά η σκέψη!
Συνηθίσαμε τη σφαλιάρα, την προσβολή, την ατίμωση.
Τις βαφτίσαμε μετριοπάθεια, ρεαλισμό, υπευθυνότητα. Η σκυφτή, κουρασμένη και μαλθακή όψη μας, θ’ αποθρασύνει όλο και πιο πολύ τους άρπαγες. Θα μας ζητούν όλο και πιο πολλά.
Και θα τα παίρνουν, μέχρι η πλάτη μας να πιάσει τοίχο, από το πίσω-πίσω και η αξιοπρέπειά μας πάτο. Ότι κερδίσαμε ως έθνος, το κερδίσαμε με αγώνες και θυσίες. Ότι χάσαμε, το χάσαμε με τα χέρια κατεβασμένα. Όπως τώρα.
Καθήσαμε ποτέ να σκεφτούμε τι παράδειγμα δίνουμε στα παιδιά μας;
Εκείνο του ριψάσπιδος! Μας ζωγραφίζει τόσο παραστατικά ο Κώστας Χατζής σ’ εκείνο το παλιό τραγούδι του: «Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ, τσιγάρο, πρέφα και καφέ, βρε δεν βαριέσαι, δεν βαριέσαι αδερφέ».
Σ’ ένα βυζαντινό εκκλησάκι, στην παλιά πόλη της Καστοριάς, αξιώθηκα πριν από τέσσερα χρόνια της τιμής να προσκυνήσω στον τάφο του Παύλου Μελά. Παράτησε και τα καλά του και την οικογένειά του κι ήρθε να πεθάνει στη Μακεδονία για τη λευτεριά της. Όπως κι εκατοντάδες άλλοι εθελοντές από την τότε ελεύθερη Ελλάδα. Κι από την Κρήτη που ακόμα δεν είχε ενωθεί με τη Μητέρα Πατρίδα. Πολλοί δεν γύρισαν πίσω κι ως τα σήμερα αγιάζουν της Μακεδονίας τα χώματα.
Χιλιόμετρα πιό πέρα, έξω από το χωριό Άγρας, κοντά στο φράγμα του ομώνυμου ποταμού, βρίσκονται οι τάφοι του Πελοποννήσιου Μακεδονομάχου, καπετάν Τέλλου Άγρα και του Μακεδόνα υπαρχηγού του Τώνη Μίγγα. Ο Άγρας δέχθηκε να συναντηθεί με τον Βούλγαρο αρχικομιτατζή Ζλατάν για να μιλήσουν. Τα παλληκάρια του, με πρώτο τον Μίγγα προσπάθησαν να τον μεταπείσουν: «Είναι μπαμπέσηδες, καπετάνιε, μην πας». Πήγε. Και μαζί του κι ο Τώνης ο Μίγγας κι ας ένοιωθε το τέλος. Τον έπιασαν τον Άγρα οι Βούλγαροι κι άρχισαν να τον βασανίζουν. Ο Ζλατάν είπε στον Μίγγα να φύγει. «Δεν έχω τίποτε μαζί σου, φύγε».
– «Πάω όπου πάει κι ο καπετάνιος μου», είπε το παλληκάρι κι έμεινε.
Τους βασάνισαν για ώρες κι ύστερα τους κρέμασαν από τα κλαριά μιας θεόρατης καρυδιάς. Όταν λευτερώθηκε η Μακεδονία, το Γενικό Επιτελείο Στρατού έδωσε εντολή να επιχρισθεί με τσιμεντοκονίαμα το δέντρο κι έτσι υπάρχει ακόμα πίσω από τους τάφους των εθνομαρτύρων. Ένοιωθα πολύ μικρός, πολύ λίγος, όταν προσκύνησα σ’ εκείνους τους τάφους. Ένοιωθα πως ούτε κατά διάνοια δεν είχα πράξει το χρέος μου απέναντί τους. – «Μπαμπά, γιατί κλαις»; με ρώτησε ο εξάχρονος, τότε, Κωνσταντίνος. – «Γιατί...γιατί αντί να τους ευγνωμονούμε, εμείς μ’ αυτά που κάνουμε και κυρίως μ’ αυτά που δεν κάνουμε, είναι σαν να τους βρίζουμε».
Η Μακεδονία είναι γεμάτη από τέτοιους τάφους.
Αυτή η Μακεδονία που άλλοι λευτέρωσαν με το αίμα τους κι άλλοι, σήμερα, παραδίδουν αμαχητί το όνομα και την ιστορία της, επειδή στις φλέβες τους δεν τρέχει αίμα ελληνικό, αλλά κόκα-κόλα.
Γρηγόρης Δημ. Ρώντας
αναρτηθηκε απο σιδερη αργυρη παρασκευη 10/4/09