Βαζελάκι, σ’ το... προλάβανε;Την Τετάρτη το βράδυ νικήσατε την Ανόρθωση (1-0) με γκολ του Καραγκούνη -για να είμαι ειλικρινής, το έπνιξε κανονικά και με τον νόμο ο τερματοφύλακας.
Πάντως προκριθήκατε στην επόμενη φάση του Champions League!
Ρε συ Αλέξη, δεν περνάει από το μυαλό σου το μπάχαλο που έγινε από την ημέρα που αυτός ο κρετίνος ο ειδικός φρουρός έβγαλε το πιστόλι του και σε πυροβόλησε στο στήθος.
Δεν μπορείς να φανταστείς. Ε
ίπε ότι εσύ και η παρέα σου τον βρίζατε χυδαία, μιλάμε για τον μαλάκα της χρονιάς.
Αν υπήρχε τέτοιο βραβείο, θα το έπαιρνε με τα χίλια, αν και πιστεύω πως δεν θα ήταν αμελητέοι (και καθόλου λίγοι) οι άλλοι υποψήφιοι.
Ακου τι είπε ο καραγκιόζης: «Φοβήθηκα για τη ζωή μου», είπε, «γι’ αυτό πάτησα τη σκανδάλη».
Τριάντα οκτώ χρόνων κρεμανταλάς, με σύζυγο και τρία παιδιά!
Ξέρεις ποιον πήρε δικηγόρο, ε; Δεν έμαθες; Κρατήσου!
Τον μοντελοπνίχτη τον Κούγια, που έβλεπες πέρσι στην τηλεόραση με τα αίματα από την τακουνιά στα μούτρα και γέλαγες μαζί με την αδελφή σου.
Ασε τι δηλώσεις έκανε και αυτός, έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων -εκνευρίστηκαν ακόμα και τα δέντρα.
Μίλησε για... παρεξήγηση (άκουσον-άκουσον!) ο διάσημος ποινικολόγος, που βγαίνει στις εκπομπές και περιγράφει τον δικό του κώδικα αξιών και μας το παίζει πλούσιος και επιτυχημένος, και ποδοσφαιρικός παράγοντας.
Που λες, Αλέξη, δεν είδες τίποτα, ρε γαμώ το!
Της πουτάνας έγινε από το περασμένο καταραμένο σαββατόβραδο (έχεις ακούσει, άραγε, ποτέ αυτό το τεράστιο τραγούδι του Καζαντζίδη;) και μετά.
Λαϊκός ξεσηκωμός, αρχής γενομένης από τη Δευτέρα που, βέβαια, κανένα παιδί δεν πήγε σχολείο -ούτε εγώ θα πήγαινα!
«Η επανάσταση των εφήβων» έγραφαν οι εφημερίδες, «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» φώναζαν όλοι οι συνομήλικοί σου στους δρόμους, την έπεφταν σε τροχονόμους, πέταγαν αβγά και γιαούρτια σε αστυνομικά τμήματα, χαμός σου λέω.
Παράτησαν το Facebook, τα Nintendo και τα Pro και πήγαν εκεί που ξεψύχησες, και γέμισαν τον πεζόδρομο με λουλούδια, με γράμματα και δάκρυα καυτά!
Ανατριχίλα, Αλέξη, και πίκρα μεγάλη.
Να ’βλεπες παιδάκια του Δημοτικού (τόσα δα!) να φωνάζουν «Αλέξη, ζεις, εσύ μας οδηγείς» έξω από τη Βουλή, να ’βλεπες φοιτητές με υψωμένες γροθιές έτοιμους για όλα, να ’βλεπες τους «φλώρους» (έτσι δεν σας λένε;) των βορείων προαστίων αγκαλιά με τους «μάγκες» της Δυτικής Οχθης από το Μπουρνάζι και το Αιγάλεω και με τους trendy του νότου από τη Γλυφάδα, τη Βούλα και τη Νέα Σμύρνη να τα χώνουν στην εξουσία και την κακούργα κοινωνία.
Πού να σ’ τα λέω: ο ένας ήταν έξαλλος με τα κολέγια που θα δίνουν αναγνωρισμένα πτυχία, ο άλλος με τον χαμηλό μισθό που θα του δώσουν όταν (και αν) βρει δουλειά, ο τρίτος επειδή δεν του αγοράζει ο μπαμπάς του καινούργιο αμάξι, ο τέταρτος επειδή πλησιάζει η ώρα να πάει φαντάρος και δεν γουστάρει!
Δεν ξέρω τι να σου πρωτοπώ, ρε Αλέξη, κόλαση!
Λίγο αργότερα που έπεσε και το σκοτάδι, κάηκαν (χωρίς υπερβολή) η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και άλλες τουλάχιστον δέκα μεγάλες πόλεις.
Είχε τύχει μήπως να δεις ποτέ καμιά ταινία για τη «νύχτα των κρυστάλλων», που οι ναζί του Χίτλερ έβαζαν μπουρλότο στα στέκια των Εβραίων;
Περίπου έτσι! Κάτι τύποι με κουκούλες που το έπαιζαν στενοχωρημένοι για σένα, έσπαγαν βιτρίνες με λοστούς, πετούσαν αναμμένα στουπιά μέσα στα μαγαζιά, αναποδογύριζαν αυτοκίνητα και τα έκαναν στάχτη και μπούλμπερη, δεν ξέρω κιόλας αν έχω τις λέξεις για να σ’ το περιγράψω -μεγάλη εμπλοκή.
Τα ΜΑΤ, που μέχρι εκείνη την ώρα κάπως τους «κράταγαν», έκαναν πίσω και τους κοίταζαν λες και τους καμάρωναν.
Είχαν εντολή, βλέπεις, από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης για άμυνα μόνο, όχι για επίθεση.
Σαν να παίζει, σκέψου, ο Τεν Κάτε με τρεις τερματοφύλακες και οκτώ αμυντικούς στην ευθεία -καταλαβαίνεις πόσα γκολ μπορεί να φάει με αυτό το σύστημα ένας τέτοιος προπονητής! Επεσε μεγάλη ταραχή στην κυβέρνηση, που απολάμβανε τον ύπνο του δικαίου, ζαβλακωμένη από όλες τις δημοσκοπήσεις που τη θέλουν δεύτερη και καταϊδρωμένη.
Πού να σ’ τα λέω, ρε Αλέξη!
Είδες μήπως τον Παυλόπουλο την ώρα που έκανε δηλώσεις οn camera βγαίνοντας από το Μαξίμου;
Από τον φόβο του επαναλάμβανε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια, σαν να κόλλησε η κασέτα -αφού ένας φίλος μου μου είπε το άλλο πρωί πως έκλεισε το... εργαλείο γιατί νόμιζε πως τα ’παιξε.
Αμ ο αναποφάσιστος Καραμανλής, που έκανε τρία διαγγέλματα μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο! Πώς σου φάνηκε; Θέατρο του παραλόγου!
Εν τω μεταξύ, ο πολύς ο κόσμος ήταν κλειδαμπαρωμένος στα σπίτια του (ξέρεις τώρα, καναπές με πίτσες-μπίρες) και παρακολουθούσε τα άγρια γεγονότα, όπως ακριβώς τον Νοέμβριο του 1973 με τα τανκς στην Πατησίων (πολλά χρόνια πριν γεννηθείς), που έσκασαν μύτη μετά όλοι οι κρυμμένοι και το ’παιζαν ήρωες και αντιστασιακοί.
Κοίτα τι έκανες, ρε Αλέξη!
Σαν πόλεμος ήταν, μη σου πω και λίγο χειρότερα.
Βόμβες μολότοφ παντού, γκρεμισμένα πεζούλια, χιλιάδες παπούτσια αζευγάρωτα χύμα απ’ αυτούς που έτρεχαν και έμεναν ξυπόλητοι για να προλάβουν να σωθούν.
Η γενιά του Πολυτεχνείου, πάντως, ευτυχώς δεν κατέβηκε στις φασαρίες! Πού να βρει να παρκάρει τις «μπέμπες», τα Cayenne και τις SLK -άσε που μπορεί σε τέτοιες συνθήκες αντάρτικου πόλεων να σκονιστούν και τα Armani.
Θα σου πω άλλη φορά γι’ αυτήν τη γενιά, με πόσα κόμπλεξ μας φόρτωσε και μετά εμείς τα φορτώσαμε σε σας...
Τι σου έλεγα; Α, ναι. Οτι χάθηκε η μπάλα σου έλεγα από όλους.
Το εντεταλμένο κράτος δεν υπήρχε, οι «συντηρητικοί και μετρημένοι» (κατά τον Σαββόπουλο) τα έβαζαν με τους Πακιστανούς, τους Αλβανούς και τους Ινδούς, που έκαναν πλιάτσικο για να πουλήσουν το κινητό που άρπαξαν και να αγοράσουν δυο σουβλάκια, οι «προοδευτικοί» γιούχαραν τις «δυνάμεις καταστολής» που έριχναν δακρυγόνα μπροστά στα καταστήματα, που έπιναν cappuccino και κουτσομπόλευαν.
Απίστευτα πράγματα, Αλέξη!
Και όλοι αυτοί οι καπνοί από τα χημικά πήγαν και σκέπασαν την οργή όλων των νέων, που βρήκαν ευκαιρία να σηκώσουν μπαϊράκι για όσα τους πληγώνουν.
Ακούγαμε τις σειρήνες των ασθενοφόρων και των περιπολικών και δεν καταφέραμε να ακούσουμε τη φωνή τους.
Ετσι δεν γίνεται πάντα, ρε Αλέξη;
Σ’ αφήνω τώρα, να ησυχάσεις κι εσύ!
Ησουν καλό παιδί, απ’ ό,τι λένε όλοι όσοι σε γνώρισαν.
Ευαίσθητο και ευγενικό. Με θλιμμένα μάτια.
Μα κι εσύ... Παναθηναϊκός βρήκες να γίνεις, βρε αγόρι μου;
Αναρτήθηκε από P. MICHALOPOULOS
Αναρτήσεις
Στην μίζερή μας πραγματικότητα, το μέγεθος και η έκταση της οποίας φαίνεται να μεγαλώνει οσονούπω, προβάλλει επείγον το κεφάλαιο που ομοθυμαδόν, όπως λέει και ο Χάρρυ Κλύν, αποκαλείται τόσο από τα παιδιά μας όσο και από τους γονείς τους, αλλά και απο όλα σχεδόν τα ραδιοτηλεοπτικά μας βλήματα σαν έκφραση των παιδιών που μέχρι σήμερα αποκλείονταν από τους διάφορους κυβερνητικούς και μη, από το σύστημα, από καμένα μαγαζιά και αυτοκίνητα από τους μπάτσους και ποιος ξέρει πόσα άλλα εμπόδια θα ανακαλύψουν οι ινστρούχτορες και καθοδηγητές των αθώων αυτών υπάρξεων, που εύπιστα όπως είναι, ορκίζονται πίστη στους διάφορους παραπλανητές τους και φανατίζονται σε βαθμό που δεν μπορεί να τα αναγνωρίσει ούτε ο πατέρας και η μάνα τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ελεύθερη έκφραση μετά την μεταπολίτευση ποτέ δεν εμποδίσθηκε στην χώρα μας και από κανέναν. Εκείνο που κατ’εξοχήν σήμερα εμ-ποδίζει την ελεύθερη έκφραση των παιδιών. είναι η σχεδόν παντελής έλλειψη γλωσσικής επάρκειας, δηλαδή η έλλειψη του βασικού εργαλείου εκφράσεως και επικοινωνίας. Άνάμεσα στα τόσα παιδιά που σήμερα ξεσηκώνονται, βρίσκονται αναμφίβολα και πάρα πολλά, που διαθέτουν πνευματικό κόσμο, που όμως λόγω αδυναμίας στην γλώσσα των Ελλήνων, την δική τους γλώσσα από πάππου προς πάππον, δέν είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν ούτε σαν εργαλείο στοιχειώδους αδυναμίας. Και δεν μπορούν να το αντιληφθούν ούτε και οι γονείς των παιδιών. Είτε επειδή πάσχουν από το ίδιο σύνδρομο, είτε επειδή εφησυχάζουν με την φροντιστηριακή παιδεία των κανακάρηδών τους, όπου όμως εκεί μέσα κανείς δεν νοιάζεται πέρα από την ακαταλαβίστικη παπαγαλία, για τίποτε σχετικό με την ουσία και την πραγματική δύναμη της γλώσσας μας.
Πρίν από λίγα χρόνια ζήτησα από φίλο μου Λυκειάρχη να δοκιμάσει την δυνατότητα εκφράσεως των παιδιών στην τελευταία τάξη με ένα πειραματάκι. Χωρίς κάποιο θέμα και σε μία κόλλα χαρτί να γράψει το κάθε παιδί τις σκέψεις του και ό,τι άλλο αισθάνεται εκείνη την ώρα. Να περιγράψει ό,τι άλλο μπορεί να το απασχολεί.
Το αποτέλεσμα ήταν από φτωχό μέχρι προβληματικό και όχι φυσικά μόνο για τα παιδιά που βρίσκονταν στο τελευταίο σκαλοπάτι της ΜΕ, αλλά και για τους καθηγητές και δασκάλους που ΠΟΤΕ δεν έχουν φροντίσει να καλλιεργήσουν τον ψυχικό κόσμο και ψυχική υγεία των παιδιών που τους τα εμπιστευόμαστε.
Η εικόνα αυτή δεν χρειάζεται περισσότερη επαλήθευση με πειραματάκια μέσα στην τάξη. Γιατί είναι αρκετό και μόνο μία φορά, να στήσει κανείς αυτί σε παρέες νεολαίας, αρσενικής και θηλυκής, για να καταλάβει ότι, σήμερα η έκφραση, που τόσο ζητούν οι νέοι μας, γίνεται με την βοήθεια ενός λεξιλογίου από το πολύ 500 λέξεις, κάθε δεύτερη των οποίων είναι και ο γνωστός μαλάκας.
Φιλόλογος μεταξύ των πολλών ή, πιθανόν, και μόνο φοιτητής ακόμα της φιλολογίας στην φιλοσοφική σχολή, έκατσε και μελέτησε μέσα από την ελληνική γλώσσα των παιδιών μας πόσες έννοιες και σημασίες καλύπτει ο μαλάκας.
Λέγεται ότι, σε κάποια συντροφιά παρουσίασε έναν κατάλογο από 1542 έννοιες.
Άς τα δεί και ο Μπαμπινιώτης με το λεξικό του. Μπάς και χρειαστεί να προχωρήσει σε νεώτερη έκδοση.
Εκεί είμαστε λοιπόν φίλτατοι μαλάκες, με την πιο ευγενική σημασία του όρου από τις 1542 έννοιες. Και αν τυχόν κάποιος διαφωνεί, δεν έχει παρα να κατέβει σε μία από τις επόμενες διαμαρτυρίες εις μνήμην του – ψάχνω να βρώ την κατάλληλη έννοια – αδικοχαμένου Αλέξη.
ΠΕΛΙΑΣ