Ο ΚΑΚΟΣ ΜΑΣ Ο ΚΑΙΡΟΣ

Σας παραθέτω ένα άρθρο από την γερμανική Die Ζeit, το οποίο κατά την γνώμη μου περικλείει μία πιο αντικειμενική πλευρά των πραγμάτων.
«Η Ελλάδα δεν βιώνει την επανάσταση των καταραμένων, αλλά την εξέγερση των καλομαθημένων, που σήμερα στέκονται μπροστά στο τίποτα.Πρόκειται για ένα ευρωπαϊκό πολύ σύγχρονο φαινόμενο.Πολλοί από τους Έλληνες που βρίσκονται τώρα στους δρόμους απέκτησαν το πολυπόθητο πτυχίο τους με φροντιστήρια που πληρώθηκαν ακριβά από τους γονείς τους. Απέκτησαν ελληνικό πτυχίο, μάστερ στην Αγγλία, ξέρουν δύο με τρεις ξένες γλώσσες και πέντε διαφορετικά προγράμματα στο κομπιούτερ. Έφτασαν στα 35 τους, ζουν ακόμη στο πατρικό τους σπίτι, δεν βρίσκουν δουλειά, και αν έχουν, δεν μπορεί να ζήσουν απ' αυτή.Τους καλούς βαθμούς ακολούθησαν κακοπληρωμένες δουλειές.Όμως κάθε Έλληνας ξέρει τουλάχιστον κάποιον που έκανε καριέρα με κακούς βαθμούς, αλλά με κάποιο θείο σε κυβερνητικό κόμμα.»
«Στους δρόμους της Αθήνας μαίνονται 'οι δήθεν επαναστάτες', που θέλουν να ξαναζωντανέψουν το μύθο του χθες.Το ελληνικό δίλημμα: Η παρούσα κατάσταση είναι απαράδεκτη, αλλά οι αλλαγές είναι ακόμη πιο απαράδεκτες. Στο θέμα αυτό ο Λένιν και ο Στάλιν είχαν σαφώς μεγαλύτερη έμπνευση.»
Αυτή είναι η εικόνα της σημερινής μας πραγματικότητος και δεν ανατρέπεται εύκολα με πολιτικές παραμυθίες. Το γνωρίζουμε όλοι μας. Ακόμα και αυτοί που διϋλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο. Θέλουμε όμως να την ανατρέψουμε ή όχι;Η απάντηση μέχρι στιγμής είναι ξεκάθαρα αρνητική. Οι λόγοι είναι ορατοί και επίσης ξεκάθαροι, αλλά δεν θέλουμε να τους αντικρύζουμε, γιατί στην κεκτημένη ευημερία της υπέρδανεισμένης καταναλωτικής κοινωνίας μας πιστεύουμε ακόμα ότι, υπάρχει χρήμα αλλά δεν πλουτίζει τους ‘Ελληνες.Γιατί δεν τους πλουτίζει είναι τώρα του άλλου παπά Ευαγγέλιο. Σαν τα γνωστά απόκρυφα Ευαγγέλια.
Ένα απο αυτά που λέει ότι, οι Έλληνες ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ.
Δεν θέλουν να δουλέψουν, ή και δεν πιστεύουν στην δουλειά, γιατί νομίζουν ότι, η δουλειά είναι μία μορφή εκμετάλλευσης. Η συγκυρία των αποθεματικών που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια με τους γνωστούς τρόπους της αξιοποιήσεως των κοινοτικών ταμείων κ.λ.π., και η μετατροπή τους σε υλικό πλούτο, που εκ των πραγμάτων έχει δημιουργήσει την εικονική πραγματικότητα της ευημερίας, για πολύν ακόμα καιρό θα απομακρύνει τους Έλληνες από το αναπόφευκτο μεροδούλι-μεροφάϊ και εξ αυτού και την αναθεώρηση των σημερινών του απόψεων και πιστεύω καθώς θα είναι και αναπόφευκτο να σκύψει το κεφάλι και να δουλέψει όχι μόνο διανοητικά με λόγια του αέρα κατά προτίμησιν, αλλά δημιουργικά και αποδοτικά για να επιβιώσει. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.Εξ άλλου και για τους ευσεβείς- εν ιδρώτι του προσώπου σου φαγείν τον άρτον σου ...Στην οδυνηρά αυτή σκέψη με οδήγησε χθές μία εικόνα, η ανάλυση της οποίας ασφαλώς και ενοχλεί τους νέους των 700 Ευρώ, που σπούδασαν, έκαναν μάστερ, διδακτορικό και βάλε, αλλά μέχρι σήμερα ΠΟΤΕ ΤΟΥΣ δεν έπιασαν στο χέρι κάποιο εργαλείο, έναν κασμά ένα φτυάρι, κάποιο κατσαβίδι και κάποιο τρυπάνι.
Ανήμποροι και ακατάδεκτοι απέναντι σε μία χειρωνακτική δουλειά, όπως αυτήν που αντίκρυσα χθές στο οικοδομικό τετράγωνο της πολυκατοικίας, όπου διαμένω και όπου σε 5 σκάμματα δούλευαν συνολικά και αποκλειστικά 23 αλλοδαποί ηλικίας από 20-25 ετών με μοναδικό εργοδηγό έναν Έλληνα.
Δουλειά της ΔΕΗ, που μία μέρα πρίν είχε πρόβλημα στην ηλεκτροδότηση. Και αφού καλλιέργησα την προσέγγισή μου με το «κατώτερο προσωπικό» πήρα το θάρρος να μάθω, πόσο πληρώνονται με τον μήνα. Οι 13 ήταν μόνιμοι. Και λαμβάνουν παρακαλώ από 1.200 μέχρι 1.750 Ευρώ.Μήπως είπατε τίποτε;
Κανείς δεν πήρε χαμπάρι ότι, θέσεις που μπορούν να ανεβάσουν το περιλάλητο εισόδημα των 700 ευρώ, βρίσκονται σήμερα στα χέρια μεταναστών, που, με τις θέσεις, που καταλαμβάνουν, ανεβάζουν το ποσοστό της ανεργίας στους Έλληνες νέους στα εικονικά ύψη των 30 %; Γιατί ποσοστά σαν κι’αυτό, όπως κανείς αντιλαμβάνεται, είναι εξωπραγματικό με την έννοια ότι, υπάρχουν θέσεις εργασίας, αλλά κανένας Έλληνας δεν τις θέλει γιατί, βαρυέται την δουλειά, δεν την καταδέχεται, δεν είναι ισάξια με τις θεωρητικές του γνώσεις, με την παρ΄δοση της οικογενείας του, έχει παππού και γιαγιά με κομπόδεμα, που το ροκανίζει, ή έχει και κάποιον μπάρμπα στην Κορώνη, που κάποια μέρα, Θεού και καιρού επιτρέποντος, θα του προσφέρει μία αξιόλογη θέση στο ελληνικό δημόσιο.Πρόκειται για την σημερινή εδραιωμένη πραγματικότητα, που ασφαλώς θα ήταν διαφορετική, αν η χώρα μας πέρα από τον τουρισμό και την ναυτιλία δεν παράγει τίποτε περισσότερο από όσα μπορεί να δίνει και να τον τρέφει η γή, και εφ’όσον φυσικά οι ‘Ελληνες την καλλιεργούν.Και στην πραγματικότητα αυτή προστίθεται ο δίκην δαμόκλειας σπάθης επικρεμάμενος υπέρδανεισμός, που θα φέρει πολύ χειρότερες μέρες από τις σημερινές, καθώς σύντομα αναμένουμε την επίσκεψη του ΔΝΤ στη χώρα μας.
Η από ανέκαθεν ελάχιστη συμπάθεια και εξοικείωση των Ελλήνων με κατασκευαστικά εργαλεία αποτελούν την αιτία της αποβιομηχανοποιήσεως της χώρας μας. Και αν ποτέ ξεκίνησαν κάποιες προσπάθειες για την βιομηχανοποίηση, αυτές απέτυχαν. Ο πλέον πειστικός και αξιόπισγος δείκτης για την ανικανότητά μας στο βιομηχανικό δημιουργείν, όπου η συλλογική εργασία είναι το εκ των ών ουκ άνευ στην σύνθετη προσπάθεια «ιδέας, σχεδιασμού, μελέτης, παραγωγής και διάθεσης» είναι δυστυχώς το πατροπαράδοτο καφενείο ή καφενές, όπου εκεί όλες οι ικανότητες και ανικανότητες συζητούνται αλλά ΠΟΤΕ δεν αποφασίζονται, έστω κι σ’αυτό το επίπεδο, αλλαγές για βελτίωση όλων ημών και της χώρας.Μακριά από εδώ λοιπόν, να μην βρεθούμε στην ανάγκη να υποχρεωθούμε να καλλιέργούμε ό,τι περιέσωσε ο παππούς από αυτά που μετατράπηκαν σε 4Χ4 και σε μαιζονέττες και σε ταξίδια, για να έχουμε, επίσης Θεού και καιρού επιτρέποντος, κάτι να βάζουμε στο τραπέζι μας για να μην πεθάνουμε της πείνας και πριν από την ώρα μας.
ΠΕΛΙΑΣ
αναρτηθηκε απο αργυρη σιδερη σαββατο 13/12/08