Στη μνήμη του Αλέξη

Η κατάλληλη απάντηση στους ακατάλληλους

Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΡΩΝΤΑΣ

Συγγραφέας - Δημοσιογράφος

Στη χώρα που το 65% των συχνά φερόμενων ακατάλληλα πολιτών της θεωρεί ακατάλληλο τον πρωθυπουργό, ένας ακαταλληλότατος αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε ένα παιδί. Και για τέσσερεις μέρες όσο κράτος μας έχει απομείνει παραδόθηκε στο χάος. Για τέσσερεις μέρες ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση έβλεπαν τηλεόραση και λογάριαζαν πόσα άραγε μαγαζιά νά ‘χουνε μείνει ακόμα απείραχτα στο κέντρο της Αθήνας και των άλλων μεγάλων ελληνικών πόλεων. Ώστε όταν επιτέλους ξεχαρμάνιαζαν «τα παιδιά», ν’ ασχοληθούν ξανά απερίσπαστοι οι ηγέτες μας με την επικοινωνιακή ενεσοθεραπεία των εκλογικών τους ποσοστών.

Σε παραπληροφόρηση και αποπροσανατολισμό επιδόθηκαν και πάλι όσοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι και λοιποί σαλαγητές της κοινής γνώμης κλείνουν εδώ και χρόνια πονηρά το ματάκι στους τυφλά αγόμενους «επαναστάτες» του πλιάτσικου. Όσοι μιλούν για τα αδιέξοδα και την «δικαιολογημένη» οργή των νέων με την κουκούλα και τη μολότοφ πρέπει και να εξηγήσουν στο ζαλισμένο ακροατήριό τους κάποια ενοχλητικά «γιατί». Όπως, επί παραδείγματι, γιατί άραγε τα εκατομμύρια των νέων Ελλήνων, που φτύνουν αίμα για να κερδίσουν τον επιούσιο, δεν σπάνε μαγαζιά, δεν καίνε, και δεν επιδίδονται στο προσοδοφόρο πλιάτσικο; Μόνο 5.000 πάνω-κάτω είναι όλοι κι όλοι οι αγανακτισμένοι νέοι σ’ όλη την Ελλάδα; Οι υπόλοιποι τι είναι; Φυτά; Λιγότερο προβληματισμένοι και ζορισμένοι; Δεν είναι νέοι εκείνοι που απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας διαδήλωσαν θαρρετά και με ακάλυπτο, τίμιο πρόσωπο την αγανάκτησή τους για την αποτρόπαια δολοφονία του άτυχου Αλέξη; Έστω πετώντας πέτρες και νεράτζια στους αστυνομικούς, σε λάθος στόχο κατά τη γνώμη μου, αλλά το έκαναν θαρρετά κι όχι πίσω από την απρόσωπη θρασυδειλία της κουκούλας.

Η πλειονότητα των νέων μας ζεί κάτω από το όριο της φτώχειας. Αλλά παρ’ όλο που οι εντολοδόχοι κρατούντες μας προσπαθούν με κάθε τρόπο να τους γυμνώσουν από ιδανικά και αξίες, εκείνοι αντιστέκονται και βάζουν τον αυτοσεβασμό τους πολύ ψηλότερα από τον αντίστοιχο εκείνων που θέλουν να τους μετατρέψουν σε αγέλη. Δεν χαπακώνονται, δεν βελονιάζονται, δεν κοπροσκυλάνε όλη μέρα στις καφετέριες των «Εξαχρείων», τρώγοντας το χαρτζιλίκι του κονομημένου μπαμπά. Οι κουκουλοφόροι προβοκάρουν και προσπαθούν-κατ’ εντολή- να σπιλώσουν το νεολαιϊστικο κίνημα. Ναι, είναι νέοι κι αυτοί, αλλά όταν η πεμπτουσία της υπάρξεώς σου είναι η τυφλή καταστροφή, έχεις σαπίσει μέσα σου κι ας μη το καταλαβαίνεις. Είσαι το ίδιο σάπιος με την εξουσία που υποτίθεται ότι θέλεις να καταλύσεις.

Εδώ και τριάντα χρόνια οι κυβερνήσεις μας δεν θέλουν να τραβήξουν τις κουκούλες των γνωστών αγνώστων. Κι ανέχονται το αυτόνομο κράτος των Εξαρχείων και τα άβατα κτίρια-οπλοστάσια σε κάθε πανεπιστημιακό ίδρυμα της χώρας με το διάτρητο και χλευαζόμενο από κοινούς τραμπούκους πανεπιστημιακό «άσυλο». Τεράστια και η συνευθύνη των πρυτανικών αρχών και των ελεγχόμενων από τα κόμματα φοιτητικών οργανώσεων. Εάν οι φοιτητές δεν θέλουν την αστυνομία να προστατεύει τα δημόσια πανεπιστήμια από το καταστροφικό μένος των κουκουλοφόρων, ας τα προστατεύσουν οι ίδιοι. Τα κτίρια και ο εξοπλισμός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων δεν ανήκουν ούτε στους καθηγητές ούτε στους φοιτητές. Ανήκουν σε όλους μας που τα πληρώνουμε. Όπως οι φοιτητές αντιδρούν δυναμικά σε κάθε κυβέρνηση που θεωρούν ότι τους θίγει, ας προστατεύσουν και το δεύτερο σπίτι τους που είναι το πανεπιστήμιό τους. Κι όχι να κάθονται σαν κότες λειράτες να βλέπουν από την τηλεόραση τους κουκουλοφόρους να το καίνε. Το ’80 ήμουν ένας από μιά πολύ μεγάλη κι ενωμένη παρέα μελών και φίλων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και του Κ.Κ.Ε. που στάθηκαν έξω από την πύλη του Πολυτεχνείου. Μέσα ήταν καμμιά διακοσαριά από τα γνωστά μπουμπούκια. Ένας οικοδόμος του Κ.Κ.Ε.-με διαστάσεις ντουλάπας- έπιασε με τα χέρια του τα κάγκελα και τράνταξε την πύλη. «Καλόπαιδα, εάν σε ένα τέταρτο δεν έχετε βγεί όλοι θα μπούμε εμείς». Και σήκωσε επιδεικτικά το αριστερό του χέρι κοιτάζοντας το ρολόϊ του. Σε τρία λεπτά η πλαϊνή είσοδος του Πολυτεχνείου άνοιξε και τα «καλόπαιδα» εξήλθαν μπουλουκηδόν με τα κεφάλια κατεβασμένα. Σε δέκα λεπτά το Πολυτεχνείο είχε αδειάσει. Ήταν άλλο ΠΑ.ΣΟ.Κ. τότε κι άλλο Κ.Κ.Ε.

Οι κουκούλες δεν αποσπώνται, τα άβατα των δήθεν αναρχικών δεν καταλύονται, διότι όλες ανεξαιρέτως οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις βολεύονται με τη δράση των γνωστών αγνώστων για να σκαρώνουν τα επικοινωνιακά κολπάκια τους. Και διότι αν τραβηχτούν οι κουκούλες, οι μισές φάτσες που θ’ αποκαλυφθούν μπορεί να ανήκουν στον χώρο του κοινωνικού περιθωρίου, αλλά οι άλλες μισές είναι γόνοι της λεγόμενης «καλής κοινωνίας». Παιδιά βιομηχάνων, εφοπλιστών, πολιτικών, μεγαλοδημοσιογράφων, μεγαλογιατρών, μεγαλοδικηγόρων και άλλων επιφανών πολιτών. Εάν διαταχθεί δε η Ε.Υ.Π.-το τονίζω, η Ε.Υ.Π. κι όχι η αστυνομία- να ασχοληθεί με τους καλοντυμένους σαραντάρηδες και πενηντάρηδες που έχουν κατ’ επανάληψη βιντεοσκοπηθεί να μιλάνε σε ομάδες κουκουλοφόρων, πριν την έναρξη των επεισοδίων, θα πέσει πολύ γέλιο. Σημειώστε το, μπορεί να με θυμηθείτε.

Υπάρχουν πολλά που μπορεί να προσάψει κανείς στην Ελληνική Αστυνομία, αλλά οι συντριπτικά περισσότεροι υπηρετούντες σε αυτήν άνδρες και γυναίκες δεν έχουν καμμία ψυχική επαφή με τον δολοφόνο του δεκαπεντάχρονου αγοριού και ένοιωσαν ακριβώς τον ίδιο αποτροπιασμό που νοιώσαμε όλοι μας. Όταν ένα παιδί εκτελείται με αυτόν τον τρόπο από έναν κρατικό λειτουργό, επιφορτισμένο με την προστασία της ζωής των πολιτών και μάλιστα ο δράστης παραμένει προκλητικά αμετανόητος, τότε η Δημοκρατία μας έχει - με ευθύνη όλων μας-σαπίσει ως το μεδούλι. Από την άλλη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο θέμα των γνωστών-αγνώστων η Αστυνομία δρα-με ενδεδειγμένο ή μη τρόπο, είναι άλλο ζήτημα-όταν και όπως διαταχθεί από την πολιτική ηγεσία της. Άλλο ζήτημα είναι επίσης αν θα βρεθεί ποτέ μιά φυσική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. με τον απαιτούμενο αυτοσεβασμό για να ξεμπροστιάσει την όποια πολιτική ηγεσία δεν θέλει μιά Αστυνομία αντάξια της αποστολής της, των προσδοκιών των πολιτών και της θελήσεως των περισσότερων αστυνομικών. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι και στα τελευταία γεγονότα οι άνδρες των Μ.Α.Τ. διετάχθησαν να παραμείνουν θεατές των βανδαλισμών. Ο Καραμανλής και ο αρμόδιος υπουργός του Παυλόπουλος προτίμησαν, με κυνικό καιροσκοπισμό να αφήσουν τα κέντρα των μεγάλων ελληνικών πόλεων στο έλεος των αφηνιασμένων, παρά να βρεθούν αντιμέτωποι μ’ έναν ακόμη, ή και περισσότερους νεκρούς να στοιχειώνουν τα εκλογικά τους όνειρα.

Ας ανάψουμε ένα κερί στη μνήμη του Αλέξη. Με το να γίνουμε αυτό που τρέμουν όλοι. Και οι γνωστοί κυβερνήτες μας και οι άγνωστοι κυβερνήτες τους και οι «γνωστοί-άγνωστοι» τραμπούκοι. Ας γίνουμε, επιτέλους, ενεργοί πολίτες, απαιτητικοί και δύσκολοι. Εάν πρέπει κάποιοι να πετάξουν αυγά κάπου, μήπως αυτοί θα έπρεπε να είναι ένα εκατομμύριο από εμάς, που είμαστε αρκετά παθόντες και μαθόντες ώστε να επιλέξουμε τους σωστούς στόχους;

Αντίο Αλέξη. Συγχώρεσέ μας παιδάκι μου. Το βλάσφημο τέλος της ζωής σου έχει ηθικούς αυτουργούς όλους εμάς τους φιλήσυχους, ανευθυνο-υπεύθυνους πολίτες που εκλέγουμε και ανεχόμαστε τόσα χρόνια αυτούς που βρώμισαν όλα τα ιδανικά και τις αξίες κι έκαναν τον δολοφόνο σου να πιστέψει ότι έτσι απλά μπορούσε να στρέψει το όπλο του πάνω σου και να ζητά τώρα από την Δικαιοσύνη να τον απαλλάξει με βούλευμα.

Γρηγόρης Δημ. Ρώντας