ΠΙΚΡΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ (?) ΘΡΑΚΗ!!

ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ... ΠΟΣΑ ΚΑΙ ΠΟΣΟΥΣ;

ΓΡΑΦΕΙ Ο: "ΠΕΛΙΑΣ"

Πάνε μερικά χρόνια απο τότε μέσα στην τελευταία δεκαετία. Τρία ζευγάρια φίλων κάνουμε τουρισμό στην Θράκη. Μία απο εκείνες τις ημέρες ξεκινήσαμε πρωϊ απο το Chris and Eve, το γνωστό ξενοδοχείο στην Κομοτηνή απο κάτω, και πήραμε τον στρατιωτικό δρόμο για τα ψηλά, όπου ύστερα απο μία εκπληκτική αλπική διαδρομή βρεθήκαμε μπροστά στις μπούκες των πολυβόλων στην είσοδο του στρατοπέδου γύρω απο το Μ.Δέριο. Κάτι σαν το Λος Άλαμος. Και την ώρα εκείνη στα αριστερά μας στις εγκαταστάσεις ασκήσεων του στρατοπέδου βρισκόμαστε μπροστά στο θέαμα να ασκούνται πολίτες Πομάκοι υπο τα στρατιωτικά-γυμναστικά παραγγέλματα του Ιμάμη. Αντί για όπλα κορμοί απο δένδρα. Και μονόζυγα, αναρτήσεις, ανεμόσκαλες κ.λ.π. με χρήση και χρησιμοποίηση στο ελληνικό στρατόπεδο. Μας αντιλαμβάνεται λοιπόν ο Ιμάμης και εν ριπή οφθαλμού κηρύσσει λύση των ζυγών και κατευθύνεται περιχαρής προς το μέρος μας για να μας προϋπαντήσει. Συστήνεται σε άψογα ελληνικά και αφού πληροφορήθηκε ότι, δέν είμαστε απο κάποια αρχή ή κάποια εφημερίδα, ήσυχος και χαμογελαστός μας προσκαλεί στην πλατεία για καφέ. Συζήτηση περι ανέμων και υδάτων και για κάποια συνάφεια με ελληνική προέλευση απο τους παππούδες του για να εξηγήσει τα άψογα ελληνικά του, που φυσικά τα έμαθε 5 χρόνια στην τουρκική σχολή ευελπίδων υποχρεωτικά, αλλά στην σχετική μου παρατήρηση σχεδόν θύμωσε, που τον έλεγα Τούρκο ενώ ... τί να πώ; Μόνο Έλληνας δέν ήταν. Ο καφές ήταν απο τους καλύτερους που έχω πιεί. Ακόμα και στην Πόλη και στα τουρκικά παράλια. Απο Πομάκο καφετζή. Και με το λέγε λέγε ο Ιμάμης μας πληροφορείται ότι, η μία απο τις κυρίες μας είναι γυναικολόγος. Και τότε την παρακαλεί, άν μπορεί, να εξετάσει μία λεχώνα Πομάκα, γιατί είχε κάποιο πρόβλημα και άν προκύψει ότι, χρειάζεται περισσότερα απο όσα μπορεί να προσφέρει η ντόπια μαμή, να την πάνε ολοταχώς στο Νοσοκομείο στην Ξάνθη. Λίγη ώρα μετά επιστρέφει η γιατρέσσα μας σε έξαλλη κατάσταση. Χαιρετά επι τροχάδην τον Ιμάμη και μας πιεστικότατα μας αναγκάζει και μας υποχρεώνει να φύγουμε ΑΜΕΣΩΣ. Υπακούομε σούμπιτοι και μερικές στροφές πιο κάτω σταματάμε για να μάθουμε, τί ακριβώς της συνέβη, τόσο συνταρακτικό που φύγαμε σαν κυνηγημένοι. Πήγε λοιπόν η φίλη μας στο σπίτι της Πομάκας, που είχε γεννήσει προ ολίγων ημερων και υπέφερε στα γεννητικά της όργανα. Την εξέτασε και εμβρόντητη διαπίστωσε ότι, η κοπέλα στα απόκρυφά της είχε κάνει τατουάζ με τον Σταυρό και δίπλα το ΙΝΒΙ. Η καλλιτεχνική αυτή επέμβαση είχε προακλεσει ερεθισμό και λίγο πύον. Ελαφρά μόλυνση και το αντίδοτο σκόνες αντιβιοτικού κ.λ.π. Και ενώ την καθησύχαζε για τα ευρήματα, την ρώτησε, πώς έτσι και ζωγραφίζει τον Χριστό εκεί κάτω. Και η απάντηση Ο ΙΜΑΜΗΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ !!! Δικαιολογημένη λοιπόν η φίλη μας για την άγρια και απότομη συμπεριφορά της απέναντι στον Ιμάμη και έτσι και εμείς καταλάβαμε το θέατρο που μας έπαιζε. Συνεχίσαμε προς τα κάτω και κάπου στο μέσο του δρόμου βρεθήκαμε σ'ένα πυκνοφυτεμένο χωριό, στην πλατεία του οποίου συνέβαλλαν αρκετοί δρόμοι, αλλά σε κανέναν δέν υπήρχε πινακίδα για Διδυμότειχο ή Δαδιά ή Αλεξανδρούπολη. Τίποτε και ούτε ένας περαστικός. Μέχρις ότου στο βάθος ενός απο τους δρόμους είδαμε κάποιον, που καθάριζε το αυτοκίνητό του. Και τον ρωτήσαμε, πώς πάει κανείς προς Διδυμότειχο. Μας έδειξε πώς, αλλά όταν τον ρωτήσαμε, γιατί το χωριό δεν βάζει ταμπέλες η απάντηση ήταν : ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΚΥΡΙΕ; ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΦΕΥΓΟΥΜΕ !!! Και εμείς φύγαμε απο εκεί με πολύ βαριά καρδιά. Πιο κάτω μπήκαμε στην περιοχή των στρατοπέδων και στο τέλος φθάσαμε στην Αλεξανδρούπολη. Και εκεί στο μεσημεριανό φαγητό βάλαμε τον θεμέλιο λίθο για την συνέχεια του θέματος απο μέρους μας. Η συνέχεια αυτή υλοποιήθηκε με τρείς αναφορές. Μία στο Υπουργείο Ε.Α., μία δεύτερη στο ΥπΕξ, με υπουργό τότε τον Γιωργάκη μας και μία στην Προεδρεία της Κυβερνήσεως, δηλαδή στον Σημίτη. Μέχρι την στιγμή αυτή δέν έχουμε τύχει της απαντήσεως του επισήμου ελληνικού κράτους για το χάλι μας. Γιατί συνεπώς να δούμε και κάποια κινητικότητα στο θέμα της αλλαγής χρήσεως της Αγίας Σοφίας απο Ι.Ν. σε Τζαμί, αλλά και όπως συνέβη πιο παλιά, και σε εκθεσιακό χώρο με πασαρέλες κ.λ.π. Και πώς να περιμένουμε κάτι - έστω και το ελάχιστο - όταν χωρίς καμία επέμβαση της πολιτείας και των πολιτικών επιτρέπεται ακόμα στους εντεταλμένους και εντεταλμένες και ανάλογα αμειβόμενες ιστορικές μας να αλλοιώνουν και να στρεβλώνουν την ιστορία μας. Τα είπα και στον κύριο Χαράλαμπο, το περιπτερά μου και αυτός είπε στο τέλος - άει σιχτήρ και σ'αυτούς και στους άλλους απ' εδώ και απ΄εκεί.
Και άν χρειασθεί, είπε, θα ξαναπάρει όπλο, όπως και τότε στην Κύπρο. ΠΕΛΙΑΣ