Ιμρε Ναγκυ.Ένας λησμονημένος επαναστάτης!

Η δίκη του άρχισε στις 6 Φεβρουαρίου 1958 αλλά διεκόπη για να ξαναρχίση τον Ιούνιο...

ΓΡΑΦΕΙ Ο: "ΙΑΣΩΝ"

15 μήνες ενωρίτερα στις 23 Οκτωβρίου 1956 η νεολαία είχε ξεχυθη στους δρόμους της Βουδαπέστης και μεθούσε το κρασί της ελευθερίας.
« Ζητούμε την άμεση αποχώρηση των σοβιετικών στρατευματων.
Τον σχηματισμό κυβερνήσεως από τον Ιμρε Ναγκυ..Την διεξαγωγή εκλογών..Την αναγνωρισι της ελευθερίας της γνώμης και εκφράσεως της ελευθερίας του τύπου και του ραδιοφώνου...Την απομακρυνσι του αγάλματος τουΣτάλιν, συμβόλου της σταλινικής τυραννίας ..»
Έγραφαν οι τυπωμένες προκηρύξεις. Μέχρι το μεσημέρι της ιδίας ημέρας, μια λαοθάλασσα πλημμύριζε τους δρόμους και τις πλατείες της Βουδαπέστης.
Στο μέλλον θα το ξαναβλέπαμε. Αλλά τότε ήταν η πρώτη φορά.Το άγαλμα του Στάλιν γκρεμίσθηκε από το βάθρο του.
Στη συνέχεια οι διαδηλωτές κατέλαβαν τον σταθμό της Βουδαπέστης και άρχισαν να μεταδίδουν την διακηρυξι τους.Το μισητό ερυθρό αστέρι αποκαθηλώθηκε από τα δημόσια κτίρια και στην θεσι τους υψώθη η Ουγγρική σημαία.
Τη επόμενη ημέρα, σε μια προσπάθεια εκτονώσεως της καταστάσεως το κόμμα συναίνεσε στις απαιτήσεις των επαναστατών και επανέφερε στην εξουσία τον δημοφιλή Ιμρε Ναγκυ που την προηγουμένη χρονιά είχε απομακρύνει λόγω των μεταρρυθμιστικών του προτάσεων.
Ταυτοχρονως «η κυβερνησι» δηλαδή το μοναδικό κόμμα της Ουγγαρίας, που «συμπτωματικώς» ήταν το κομμουνιστικό, εν αγνοία του Ιμρε Ναγκυ, αλλα προσχηματικως ως εάν τα επικροτούσε, εξέδωσε δυο διαταγματα.
Εζητείτο η βοήθεια των σοβιετικών στρατευμάτων που στάθμευαν για «ώρα ανάγκης» στην Ουγγαρία, προκειμένου να αντιμετωπισθούν οι επαναστάτες, ενώ επιπλέον εκηρύσσετο στρατιωτικός νομος.
Ετσι στις δύο το μεσημέρι τα σοβιετικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Βουδαπέστη και κατέλαβαν καίρια σημεία της. Συνόδευαν τον Αναστας Μικογιαν και τον θεωρητικό του Κομμουνιστικού κόμματος της ΕΣΣΔ, Μιχαήλ Σουσλωφ, που ήλθαν άρον για να επιβάλουν τις εντολές του Κρεμλίνου.

Δεν άφηναν ουδεμία αμφιβολια.Οι εντολές ήταν σαφείς.
Οι «αντεπαναστάτες» όπως αποκαλούσαν τους εξεγερθέντας έπρεπε να «τσακισθούν».Οι οδομαχίες είχαν γενικευθεί.
Πρακτορες της μυστικής αστυνομίας πυροβολούσαν από τις ταράτσες των υπουργείων προς την πλατεία του κοινοβουλίου , όπου το πλήθος των διαδηλωτών.
180 φοιτητές και εργάτες έπεσαν νεκροί στην πλατεία..Παρ΄ολα ταύτα η επαναστατική επιτροπή ζητούσε την απομακρυνσι των σοβιετικών αρμάτων και προειδοποιούσε ότι κανείς δεν θα πήγαινε στην εργασία του.
Τα εργοστάσια θα έμεναν κλειστά. Μετά την πρώτη τους εμφανισι, σε μια δόλια τακτική, τα σοβιετικά στρατεύματα προσωρινώς απεσυρθησαν.
Λογω της κηρύξεως του Στρατιωτικού νόμου, εφαίνετο ότι η παρουσία των δεν ητο αναγκαία και τάξις είχε αποκατασταθεί.
Προς στιγμή η σχεσις εμπιστοσύνης των επαναστατών με τον Ιμρε Ναγκυ εκλονιζετο. Όμως η παρεξηγησις διαλύθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1956 με την ανακοινωσι που εξιστορούσε την πλάνη.
« ..Διακηρύσσουμε ενώπιον της Ιστορίας , ότι ο Ιμρε Ναγκυ, ο πρόεδρος της κυβερνήσεως δεν είχε γνωσι των αποφάσεων που προκάλεσαν την αιματοχυσία.Ουτε για την εκκλησι σοβιετικής βοήθειας , ούτε για την οδυνηρή κηρυξι του Στρατιωτικού Νόμου εναντίον των αγωνιστών μας. Κανένα από το διατάγματα αυτά δεν υπεγράφησαν από τον Πρόεδρο.»

Εν τω μεταξύ οι εξελίξεις ήσαν ραγδαίες. Ο Πωλ Μαρτερ αναλάμβανε το υπουργείο Αμύνης και διακήρυττε ότι
«..Ο Στρατός ειναι το πλευρό του λαού για την διαφύλαξι των κερδών της ένδοξης επαναστάσεως μας» Την ίδια ημέρα ο Ιμρε Ναγκυ απηύθυνε διάγγελμα στον Ουγγρικό λαό:
« Λαέ της Ουγγαρίας η Ουγγρική Εθνική Κυβερνησις συναισθανομενη πλήρως την ευθύνη της απέναντι στο Λαό και την Ιστορία, ανακοινώνει την ουδετερότητα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουγγαρίας...»
Όμως στις 3 Νοεμβρίου 1956 και ενώ ο Ιμρε Ναγκυ διαπραγματευετο με τους σοβιετικούς στο κοινοβούλιο μέχρι το πρωί της επόμενης , ο Πωλ Μαρτερ υπουργός εθνικής Αμύνης και ο Ισταβαν Κοβατς αρχηγός επιτελείου αιχμαλωτίζοντο από τις σοβιετικές αρχές.
Ήταν 5 τα ξημερώματα της 4ης Νοεμβρίου όταν ειδοποιείτο ότι τα σοβιετικά άρματα μάχης εισέβαλαν και πάλι στη πρωτεύουσα, για να αντιληφθη την σατανική δολιότητα της Μόσχας.
Τα σοβιετικά άρματα βομβάρδισαν τους στρατώνες των επαναστατηθεντων Ουγγρικών στρατευμάτων και γρήγορα η σοβιετική εισβολή κατέστειλε την αντίστασι των επαναστατών.
Στις έξι το πρωί οι ερπύστριες των σοβιετικών αρμάτων ακουγοντο καθαρά, έξω από το κοινοβούλιο.
Ακολουθούμενος από συνεργάτες του, ο Ιμρε Ναγκυ, ζήτησε άσυλο στην Γιουγκοσλαβική πρεσβεία όπου έμεινε μέχρι την 23ην Νοεμβρίου 1956. Κατά την μεθοδευμένη απομακρυνσί του από την Γιουγκοσλαβική πρεσβεία συνελήφθη από τους σοβιετικούς και μετεφέρθη στη Ρουμανία. Είχε αντικατασταθεί από τον σκληροπυρηνικό, «νομοταγή» ανδρείκελο της Μόσχας, Γιαννος Κανταρ.

Η συνέχεια είναι γνωστή . Η Δίκη του, που άρχισε στις 6 Φεβρουαρίου και διεκόπη αμέσως , συνεχισθη στις 9 Ιουνίου1958, στο λαϊκό δικαστήριο της Βουδαπέστης.
Το κομμουνιστικό κόμμα της Ουγγαρίας προκείμενου να μην λάβει αποκλειστικώς την ευθύνη της δικαστικής δολοφονίας του Ιμρε Ναγκυ, είχε προνοητικώς ζητήσει, από τους κομμουνιστές αρχηγούς στην 1η παγκόσμια κομμουνιστική συναντησι των κομμουνιστικών κομμάτων τον Νοέμβριο του 1957, στη Μόσχα, να υπερψηφίσουν την εκτελεσι του Ιμρε Ναγκυ.Μεταξύ των, ο Γάλλος Μωρις Τορεζ και ο Ιταλός Πλαμιρο Τολιατι με τιμητική εξαιρεσι τον Πολωνό Γκομουλκα.
Τελικώς ο Ιμρε Ναγκυ κατεδικάσθη σε θάνατο και απηγχονισθη στις 16 Ιουνίου 1958 σε ηλικία 62 ετών.
Εταφη σε άγνωστο τοπο.
Μαζί του και ο στρατηγός Πωλ Μαρτερ.
Τα σχόλια του ανατολικού τύπου ( τότε δεν κυκλοφορούσε ο Ριζοσπάστης στην Αθήνα) ήσαν χαρακτηριστικά.
«Τα σκυλιά εκτελεσθησαν», (Βουλγαρία)
ή «Καλά νέα από την Βουδαπέστη», (Κίνα)

Μετά τις πρώτες ελεύθερες εκλογές το 1990, που ακολούθησαν την καταρρευσι του κομμουνισμού οι Ούγγροι ιστορικοί επιβεβαίωσαν ότι κατά την διάρκεια των καθημερινών μαχών στην Βουδαπέστη μέχρι τη καταστολή της επαναστάσεως, 3000 άτομα σκοτωθησαν και περίπου 15000 τραυματίσθησαν..
Οι διώξεις που ακολούθησαν έπληξαν περισσότερα από 100.000 άτομα.Μερικες δεκάδες χιλιάδες κλεισθησαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως ενώ περίπου 200.000 διέφυγαν σε γειτονικές χώρες στη Δυση.
Ο Νικιτα Χρουστσωφ, δικαίως, δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτα, ούτε άλλωστε υστέρησε σε τυραννική σκληρότητα από τον Στάλιν .
Ο «κομμουνιστικός παράδεισος» απλώς είχε αλλάξει «θεό».Η ζωή όμως στον παράδεισο παρέμενε ίδια κι' απαράλλακτη.

Μετά από 50 χρόνια, στις 24/10/2006 το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δια του Προέδρου, Ζοζέ Μπορελ Φοντενελ, χαρακτήρισε τα γεγονότα του 1956 ως την «πρώτη ρηξι στο σιδηρούν παραπέτασμα» και τόνισε ότι «χρέος της Ε.Ε.ειναι να τιμηση τα θύματα και την Ουγγαρία»
Οι εντόπιοι κουκουέδες, εκτιμούμε, ότι θεώρησαν εαυτούς θιγομένους, καθ' οτι δια στόματος ευρωβουλευτή των, μέλους της Κ.Ε του ΚΚΕ, , έσπευσαν να προασπίσουν την τρωθείσαν κομμουνιστική «αλήθεια» δηλώνοντας στη ριζο-σπαστική «Πραβδα» των Αθηνών τα εξής ανεκδιήγητα:
«..Η συζήτηση και τα ψηφίσματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ..αποτελούν άλλη μια οργανωμένη προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας και όξυνσης του αντικομουνισμού.. .Επιχειρούν να καθαγιάσουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα… 50 χρόνια από την αντεπανάσταση στην Ουγγαρία..διαστρεβλώνουν το χαρακτηρα των γεγονοτων και τα ονομαζουν λαικη εξεγερση.»

Δεν ειναι σαφές; Το κομμουνιστικό κόμμα της τότε σοβιετίας απηγχονισε, εν ψυχρώ τον Ιμρε Ναγκυ, επειδή τόλμησε να διαννοηθη την Ουγγαρία ελευθερη.
Το ημέτερο ΚΚΕ διαχρονικα λαιμοτομει, κατ΄εξακολουθησιν με την ίδια ευκολία, την Α-ληθεια.
Τα Μεσα Αποβλακωσεως τόσο ευκολοσυγκινητα στα δακρυγόνα και την αντιμετώπισι των ημέτερων διαδηλωτών εθελοτυφλούν και αποσιωπούν. Οι «Δημοκρατικοί» φοιτητές μας, το «αγνούν».
Η κυβερνησις, η αντιπολιτευσις, το κοινοβούλιο, τήρησαν σιγήν ιχθύος. Ο σεβασμός των Εθνικών αγώνων ή των Δημοκρατικών ελευθεριών και των μαρτύρων των , είναι επιλεκτικός.
Αν οι θυσίες δεν «στολίζονται» με το αιμοσταγές σφυροδρέπανο σήμα κατατεθέν της ερυθράς «πανωλους», εξαφανίζονται στην τρύπα της λήθης..
ΙΑΣΩΝ