"O HALDIR" ΓΙΑ ΓΡΑΜΜΟ ΒΙΤΣΙ

Συνέχεια απο το βιβλίο του Ραφαηλίδη...

ΓΡΑΦΕΙ Ο: "ΗALDIR"

Μετά τις εκκαθαρίσεις του Εθνικού Στρατού σε Ρούμελη και Πελοπόννησο, όλοι οι αντάρτες έχουν συγκεντρωθεί στο Βίτσι και στο Γράμμο.Απερίσπαστος πλέον ο Εθνικός Στρατός, συγκεντρώνει όλες τις δυνάμεις του, 300000 στρατιώτες, στα 2 βουνά. Είναι η μεγαλύτερη συγκέντρωση στρατου που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα στην ιστορία της, τουλάχιστον μέχρι το 1940. Και τούτο όχι γιαν να αποκρουσει κάποιον ξένο εισβολέα αλλά τον "εσωτερικό εχθρό".Αυτό το πλήθος στρατιωτών ήταν χωρισμένο σε οκτώ μεραρχίες, συν 2 ανεξάρτητες ταξιαρχίες, συν 14 ελαφρά συντάγματα πεζικού, συν 150 πυροβόλα, συν 200 άρματα μάχης, συν 100 αεροπλάνα. Κι όλα αυτά για να αντιμετωπιστούν 6700 αντάρτες που βρίσκονται στο Βίτσι και 4700 που βρίσκονται στο Γράμμο (Οι αριθμοί είναι απο το βιβλίο του Τάσου Βουρνά "Ο Εμφύλιος"Την 2α Αυγούστου μέρος της εν λόγω στρατιάς εκτελεί το πρώτο τρίτο του σχεδίου "Πυρσός" τον "Πυρσό Α". Σε 6 μέρες, ο Πυρσός Α σβήνει στο Γράμμο, μη επιτελέσας τον προορισμό του δηλαδή την παραπλάνηση των ανταρτών του Βίτσι που δεν κουνιούνται από κει για να παν στο Γράμμο, όπως προέβλεπε το σχέδιο. 'ομως στις 10 Αυγούστου 1949 ανάβει ο "Πυρσός Β" στο Βίτσι και γίνεται χαμός.Παρόλο που το σχέδιο εκτελείται με επιτυχία και το Βίτσι καταρρέει σύντομα, εντούτοις ο Παπάγος αντιμετωπίζει το πράγμα σαν αποτυχία και αντικαθιστά τους στρατηγούς-νικητές του Βίτσι. Διότι ναι μεν ενίκησαν επί του πεδίου της μάχης με μια εκπληκτική συγκέντρωση πυρός, όμως ο κύριος όγκος των ανταρτών, παρά τις βαρειές απώλειες, διαφεύγει προς τον Γράμμο. Και άντε τώρα να τους βγάλεις από κει. Αυτό είναι που κάνει τον Παπάγο να αφρίζει. Όταν έπρεπε οι αντάρτες να κουνηθούν προς τον Γράμμο στη διάρκεια της εφαρμογής του σχεδίου «Πυρσός Α» που ήταν παραπλανητικό και απέβλεπε στην αποδυνάμωση της δύναμής τους στο Βίτσι, δεν κουνήθηκαν. Και τώρα που κανείς δεν έπρεπε να κουνηθεί, καθότι ο Πυρσός Β ήθελε όλους τους αντάρτες του Βίτσι είτε νεκρούς είτε αιχμάλωτους, αυτοί αραδίζουν προς το Γράμμο. Και να πεις πως ο στρατός δε γνώριζε το αντάρτικο κόλπο.’Αλλες δύο φορές το είχαν κάνει στο πρόσφατο παρελθόν. Τώρα το ξανακάνουν, πάλι κάτω απ’τη μύτη τους, αν και ηττημένοι, αν και κατάκοποι, αν και χωρίς εφεδρείες που θα είναι και ο κύριος λόγος της πτώσης και των δύο μετώπων. Είναι αδύνατο να διεξάγεις πόλεμο χωρίς εφεδρείες, ώστε να εναλλάσεις τους μαχητές στο μέτωπο. Χρειάζονται τουλάχιστον δύο βάρδιες μαχητών. Εδώ οι ίδιοι αντάρτες μάχονται αδιάκοπα. Αυτό το γνωρίζει ο Εθνικός Στρατός και υπολογίζει πολύ στην κόπωση των μαχητών. Που, καθώς τα γιουγκοσλαβικά σύννορα είναι κλειστά, όχι μόνο δεν ευκολύνονται στον ανεφοδιασμό τους, αλλά κάνουν μια τεράστια παράκαμψη για να μεταφέρουν τραυματίες στη Ρουμανία, που είναι τώρα το αποκούμπι τους. Η Αλβανία εκεί κοντά δεν μπορεί να τους προσφέρει τίποτα άλλο εκτός από καταφύγιο. Σημειώστε πως ο σταθμός της Ελεύθερης Ελλάδας βρίσκεται τώρα στη Ρουμανία.Ο «Πυρσός Γ» προβλέπει τελική συντριβή των «κομμουνιστοσυμμοριτών». Τον κρίσιμο αυτό σχέδιο το διεκπαιρεώνει ένας πραγματικός μαχητής, ο στρατηγός Τσακαλώτος, ο χαμάλης θα λέγαμε του εμφυλίου πολέμου από πλευράς Εθνικού Στρατού. ‘Ολα τα δύσκολα σ’αυτόν τα δίνουν. Ο Τσακαλώτος είναι ένας παραδοσιακός στρατιώτης που γλεντάει πολύ τον πόλεμο. Ο Τσακαλώτος λοιπόν έχει στη διάθεση του πέντε μεραρχίες για να νικήσει κάπου 8000 αντάρτες όλο κι όλο, ανάμεσα στους οποίους και οι τσακισμένοι του Βίτσι, αλλά και πολλές γυναίκες. Γιατί ο αντάρτικος στρατός είναι μικτός. Δεν υπάρχει πια η παραμικρή πιθανότητα να νικήσει ο Δημοκρατικός στρατός μετά την πτώση του Βίτσι. Πέντε μέρες μετά, την 25η Αυγούστου, ο Τσακαλώτος αρχίζει την τρομερή του επίθεση με μια τελετή που μοιάζει με δοξολογία στη μητρόπολη τη μέρα της εθνικής γιορτής. Στην εναρκτήρια επίθεση παρεβρίσκεται και ο βασιλιάς Παύλος αυτοπροσώπως, συνοδευόμενος από τον αρχηγό της αμερικανικής στρατιωτικής αποστολής Βαν Φλητ. Οποία τιμή για τους μαχητές, που θα παν να σκοτωθούν σε λίγο για το Βασιλιά! Ομως ο βασιλιάς παρακολουθεί εκ του απολύτως ασφαλούς ,ε ισχυρές διόπτρες.Οπως και να’χει ο Γράμμος καταρρέει μέσα σε 4 μέρες, την 29η Αυγούστου 1949. Την επομένη 30 Αυγούστου πέφτει και η κορυφή Κάμενικ. Τώρα στο μέτωπο επικρατεί πλήρης ηρεμία. Διότι παρά το γεγονός πως η 9η μεραρχία, κάνοντας μια αστραπιαία κυκλωτική κίνηση αποκόβει το πέρασμα των ανταρτών προς την Αλβανία από τη μόνη λογική διάβαση της Πόρτας Οσμάν, οι αντάρτες φεύγουν από την πορτούλα της Μπάρας και άντε να τους βρείς στην Αλβανία. Η πραγματικά εντυπωσιακή κυκλωτική κίνηση δεν αποδίδει τίποτα απολύτως. Ο Δημοκρατικός Στρατός ήταν ένας εντελώς εκπληκτικός στρατός, τα κατορθώματα του οποίου ακόμα τα μελετούν οι εμπειρογνώμονες.Κατά τα επίσημα στοιχεία του ΓΕΣ, οι αντάρτες έχουν 922 νεκρούς. Τώρα πως τους μέτρησαν μη με ρωτάτε.Στον τριετή εμφύλιο πόλεμο του 1946-1949 δε νίκησε ο λεγόμενος Εθνικός Στρατός, νίκησαν οι Αμερικανοί. Στρατιωτικά, οργανωτικά, πολιτικά. Στρατιωτικά, γιατί τους πολέμους δεν τους κερδίζουν οι ήρωες αλλά οι καλά εξοπλισμένοι στρατοί. Αν τους πολέμους τους κέρδιζαν οι ήρωες, τον εμφύλιο θα τον είχε κερδίσει ο Δημοκρατικός Στρατός, που αποτελούνταν από εθελοντές κατα κύριο λόγο. Είναι άλλο να αναλαμβάνεις προσωπικά το ρίσκο του ενδεχόμενου θανάτου σου, πηγαίνοντας εθελοντικά σ’έναν πόλεμο κι άλλο να σε πετούν στη μάχη θέλεις δε θέλεις σαν επίστρατο. Από στρατιωτικής απόψεως τον εμφύλιο τον κερδίζουν οι Αμερικανοί γιατί αυτοί εξοπλίζουν τον Εθνικό Στρατό.Από πολιτικής απόψεως τον εμφύλιο πόλεμο τον κερδίζουν οι Αμερικανοί, διότι δημιουργούν ένα έξοχο προγεφύρωμα σε μια εξόχως στρατηγική περιοχή, σαν την Ελλάδα, για τον έλεγχο κατ’αρχήν των κομμουνιστικών Βαλκανίων και κατ’επέκταση ολόκληρου του κουμουνιστικού μπλοκ και ταυτόχρονα για τον έλεγχο των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής, που οι Αγγλοι δεν είναι πλέον σε θέση να τα ελέγξουν αποτελεσματικά. Αυτός άλλωστε είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο οι Αμερικανοί αποφασίζουν να βγούν από την απομόνωσή τους παρόλο που βρίσκονται πολύ μακριά από την Ευρώπη.Καταλαβαίνετε ασφαλώς γιατί οι Αμερικανοί συνεχίζουν να ενδιαφέρονται τόσο ζωηρά για την Ελλάδα, παρά την ανυπραξία κομμουνιστικού κινδύνου τώρα πλέον. Καταλαβαίνετε ακόμα γιατί η ελληνική δεξιά αγαπάει και τώρα πάρα πολύ την Αμερική. Της χρωστάει την επιβίωσή της, εκείνη την πολύ δύσκολη γι’αυτήν εποχή.
Haldir