O BAΣΙΛΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ. ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ? ΚΑΙ ΟΙ...ΕΝΤΕΛΩΣ ΝΕΚΡΟΙ?

Πώς κατασκευάζονται τα ..Γεγονότα..

ΓΡΑΦΕΙ Ο : "ΒΑΣΙΛΗΣ"

Το Γενάρη του 1964 ο Ντάνα Ντάλριμπλ δημοσιεύει ένα άρθρο «ο σοβιετικός λιμός της περιόδου 1932-1934» στο περιοδικό Soviet Studies. Ισχυρίζεται ότι υπήρξαν 5.500.000 νεκροί, ο μέσος όρος από εκτιμήσεις διαφόρων συγγραφέων.
Ποιές είναι οι πηγές του?
Η πρώτη πηγή είναι ο Τόμας Ουόκερ, την οποία επικαλείται και η καθημερινή στο link που παράθεσε ο κ. Ιάσωνας.
Ποιός είναι ο Ουόκερ?
Είναι ο άνθρωπος που που δήθεν ταξίδεψε στην Ουκρανία, για τον οποίο ο Νταλριμπλ ισχυρίζεται ότι «πιθανώς μιλούσε τα ρωσικά»
Η δεύτερη πηγή : Νίκολας Πριχόντκο, ένας ακροδεξιός μετανάστης που στη διάρκεια της κατοχής διατέλεσε υπουργός παιδείας και πολιτισμού της Ουκρανίας.
Μιλάει για 7.000.000 νεκρούς.
Η Τρίτη πηγή: Οτο Σίλερ, ναζί ανώτερος υπάλληλος με καθήκοντα την αναδιοργάνωση της γεωργίας στην χιτλερικά κατεχόμενη Ουκρανία.
Το κείμενό του εκδόθηκε το 1943 στο Βερολίνο, μιλάει για 7.500.000 νεκρούς.
Αλλά ας δούμε την ιστορία του Ουόκερ το αφήγημα του οποίου μας παρέθεσε ο κ. Ιάσωνας.
Στις 18/2/1935 στις ΗΠΑ, ο τύπος του Χέρστ- του φιλοναζί μεγιστάνα του τύπου- αρχίζει τη δημοσίευση μιας σειράς άρθρων του Τόμας Ουόκερ.
Ο τελευταίος, μέγας ταξιδευτής και δημοσιογράφος, περιδιάβασε τη Σοβιετική Ένωση για αρκετά χρόνια.
Την εποχή εκείνη ο Λούις Φίσερ εργάζεται στη Μόσχα για την εφημερίδα The Nation.
Η αποκλειστική είδηση του συναδέλφου του, ενός περιώνυμου αγνώστου, τον βασανίζει στο έπακρο.
Διεξάγει μερικές έρευνες. «Ο κύριος Ουοκερ όπως μας πληροφορούν μπήκε στη Ρωσία την περασμένη άνοιξη, άρα την άνοιξη του 1934.
Είδε το λιμό.
Φωτογράφισε τα θύματά του. Κατέγραψε εκθέσεις από πρώτο χέρι για τις συμφορές από την ασιτία που σου σπαράζουν την καρδιά.
Σήμερα, ο λιμός στη Ρωσία είναι ένα πολύ καυτό θέμα.
Γιατί ο κύριος Χέρστ φύλαξε αυτά τα άρθρα 10 μήνες προτού τα δημοσιεύσει?
Οπότε συμβουλεύτηκα τις Σοβιετικές αρχές. Ο Τόμας Ουόκερ βρέθηκε μόνο μια φορά στη Σοβιετική Ενωση.
Πήρε μια βίζα τράνζιτ απο το σοβιετικό προξενείο στο Λονδίνο, στις 29/9/1934.
Μπήκε στην ΕΣΣΔ από την Πολωνία με τρένο στο Νεγκορέλογε, στις 12 Οκτώβρη του 1934.
Οχι την άνοιξη όπως λέει. Στις 13 ήταν στη Μόσχα.
Παρέμεινε στη Μόσχα από το Σάββατο στις 13εως την Πέμπτη στι18 και στη συνέχεια πήρε τον υπερσιβηρικό που τον μετέφερε στα σύννορα μεταξύ σοβιετικής ένωσης και Μαντζουρίας στις 25/10/1934...Θα ήταν αδύνατο για τον κ.Ουόκερ στις πέντε μέρες μεταξύ 13 και 18 Οκτώβρη να διέσχισε το ένα τρίτο των σημείων που περιγράφει μέσα από την προσωπική του εμπειρία.
Υποθέτω ότι έμεινε αρκετά στη Μόσχα για να σχηματίσει με τη βοήθεια πικραμένων ξένων μιά ιδέα για το «τοπικό χρώμα» της Ουκρανίας που χρειαζόταν για να προσδώσει στα άρθρα την κάλπικη φιλαλήθεια που διαθέτουν»
Ο Φίσερ έχει ένα φίλο, επίσης Αμερικανό τον Λίντσει Πάροτ που βρέθηκε στην Ουκρανία στις αρχές του 1934.
Δεν παρατήρησε καμία από τις επιπτώσεις του Λιμού για τις οποίες κάνει λόγο ο τύπος του Χέρστ.
Ο Φίσερ συμπεραίνει: «Ο εκδοτικός οίκος του Χέρστ και οι Ναζί ξεκινούν μια όλο και πιο στενή συνεργασία. Δεν είδα ο τύπος του Χέρστ να δημοσιεύει τις διηγήσεις του κ.Πάροτ για μια ευημερούσα Σοβιετική Ουκρανία.
Ο κ.Πάροτ είναι ο ανταποκριτής του κ.Χερστ στη Μόσχα.Κάτω από μια φωτογραφία 2 σκελετωμένων παιδιών, ενός αγοριού και ενός κοριτσιού, ο Ουόκερ γράφει: “Φρικιαστικό!
Πάνω από το Χάρκοβο, ένα πολύ ισχνό κορίτσι και ο αδερφός του, δυόμισι ετών.
Το παιδί αυτό σερνόταν καταγής όπως ένας φρύνος και το δύσμοιρο σωματάκι του ήταν παραμορφωμένο από την ασιτία που δεν έμοιαζε με ανθρώπινο ον.»Ο Ντάγκλας Τότλ, Καναδός συνδικαλιστής και δημοσιογράφος που αφιέρωσε ένα εξαιρετικά τεκμηριωμένο βιβλίο στο μύθο της «ουκρανικής γενοκτονίας» ανακάλυψε αυτή τη φωτογραφία του παιδιού φρύνου, που τοποθετείται χρονικά στην άνοιξη του 1934...σε μία έκδοση του 1922 για το λιμό στη Ρωσία.
Μια άλλη φωτογραφία του Ουόκερ αναγνωρίστηκε ότι ανήκε σε στρατιώτη του αυστριακού ιππικού που στεκόταν δίπλα σε ένα ψόφιο άλογο και ότι είχε τραβηχτεί κατά τη διάρκεια του Α’ παγκοσμίου πολέμου.
Αξιοθρήνητος ο κ. Ουόκερ: Το ρεπορτάζ του είναι κάλπικο, οι φωτογραφίες του είναι κάλπικες...ακόμα κι ο ίδιος είναι κάλπικος.
Με το πραγματικό του όνομα, ο άνθρωπος λεγόταν Ρόμπερτ Γκρίν. Είχε δραπετεύσει από την πολιτειακή φυλακή του Κολοράντο, όπου είχε εκτίσει 2 από τα 8 χρόνια της ποινής του.
Έπειτα πήγε να σκαρφιστεί το ρεπορτάζ του στη Σοβιετική Ένωση.
Όταν επέστρεψε στις ΗΠΑ συνελήφθη και παραδέχτηκε μπροστά στο δικαστήριο ότι δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία.
Ο πολυεκατομμυριούχος Ουίλιαμ Ράντολφ Χέρστ είχε συναντήσει τον Χίτλερ στα τέλη του Καλοκαιριού του 1934 για να κλείσει μαζί του μια συμφωνία που προέβλεπε ότι η Γερμανία θα αγόραζε στο εξής τις διεθνείς ειδήσεις της από την Ιντερνασιοναλ Νιουζ Σερβις, μια εταιρία που άνηκε στον Χερστ.
Την εποχή εκείνη, ο ναζιστικός τύπος είχε ήδη ξεκινήσει μια προπαγανδιστική εκστρατεία για «το λιμό στην Ουκρανία».
Ο Χερστ θα συνεισφέρει στο έργο αυτό χάρη στη φαντασία του μεγάλου εξερευνητή του, του κυρίου Ουόκερ.
Πηγές – Αναφορές – Πρόσθετη Μελέτη1. Ludo Martens 1994 «Μιά άλλη ματιά στον Στάλιν». 4η έκδοση, Σύγχρονη εποχή2. Douglas Tottle , Fraud, Famine and Fascism, The Ukrainian Genocide Myth from Hitler to Harvard, Progress Books, Toronto 19873. Louis Fischer, “Hearst’s Russian Famine”, the Nation, τόμ. 140, αριθμ. 36, 13 Μάρτη 19354. Arch Getty, Origins of the great Purges, Cambridge University Press, Cambridge 1985
Βλέπετε τώρα πώς κατασκευάζονται τα «Γεγονότα» που με τόση ευλάβεια παραθέτετε?
Μπορώ να αναφέρω άλλα τόσα για το θέμα του «Ουκρανικού ολοκαυτώματος» αλλά θα μείνω μόνο στον απατεώνα Thomas Walker.
Αυτά τα ψέμματα χρησιμοποιήθηκαν την ναζιστική περίοδο και την μακαρθική περίοδο κατα κόρον και από ρεφορμιστές της ΕΣΣΔ και από τότε εξυπηρετούν την αντικομμουνιστική προπαγάνδα.
Ως προς τη Δημοκρατία. Καλό θα ήταν κάθε φορά που χρησιμοποιείται τον όρο να συμπληρώνετε με τον όρο «αστική δημοκρατία».
Ετσι απλά και γενικά η λέξη δημοκρατία ακούγεται μια υπέροχα ελεύθερη λέξη.
Ομως είναι μια πλαστή δημοκρατία.
Οι πολιτικοί που κυβερνούν εκτός του ότι είναι παμπλουτοι αστοί, εξυπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.
Δεν είναι μια λαική δημοκρατία.
Δημοκρατία ως εξυπακούεται σημαίνει να κυβερνά ο λαός ανα πάσα στιγμή.
Όχι κάθε τέσσερα χρόνια να δίνει το δικαίωμα σε μια συμμορία πλουσίων να τον κυβερνήσουν.
Ειτε αστική δημοκρατία είτε κοινοβουλευτική δικτατορία νομίζω δεν έχουν μεγάλη διαφορά.
Και μην ανησυχείτε όταν η αστική δημοκρατία νιώσει ότι κινδυνεύει και εξορίες στέλνει και φυλακίσεις παργματοποιεί και σε εκτελέσεις οδηγεί και προπαγάνδα δημιουργεί και τρομοκρατία επιβάλλει και δικτατορίες επιστρατεύει.
Εχει τα μέσα να αμυνθεί υπό το όνομα της δημοκρατίας (χωρίς να λένε το «αστική»).
Για το συνδικαλισμό ορίστε μερικά γεγονότα : Η διάσκεψη για την ίδρυση της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ) συνήλθε στο Παρίσι από τις 25 του Σεπτέμβρη μέχρι τις 8 του Οκτώβρη 1945. Στις 3 του Οκτώβρη η διάσκεψη μετατράπηκε σε συνέδριο.
Επαιρναν μέρος 346 αντιπρόσωποι από 56 χώρες, που εκπροσωπούσαν 67.000.000 οργανωμένους εργάτες... Οι αντιπροσωπείες που εκπροσωπούσαν τους περισσότερους οργανωμένους εργάτες ήταν κατά σειρά οι εξής: ΕΣΣΔ 27.124.000, Μεγάλη Βρετανία 6.600.000, Ηνωμένες Πολιτείες (CIO) 6.000.000, Ιταλία 5.200.000, Γαλλία 5.100.000, Λατινική Αμερική 4.000.000, Τσεχοσλοβακία 1.500.000, Ρουμανία 1.267.201, Σουηδία 1.087.000, Πολωνία 1.011.000, Μεξικό 1.000.000, Ουγγαρία 888.000, Κίνα 800.000, Γάλλοι Καθολικοί 750.000, Γιουγκοσλαβία 662.000, Αυστραλία 625.000, Κούβα 557.000 και Νιγηρία 500.000.
Το κυριότερο επίτευγμα της Διάσκεψης του Παρισιού ήταν η επεξεργασία ενός σχεδίου καταστατικού για τη νέα οργάνωση που θα ιδρυόταν, την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία.
H εργατική τάξη είχε τις καλύτερες εργασιακές σχέσεις στα σοσιαλιστικά κράτη.
Και ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα είναι ξεπουλημένος.
Οταν η ΓΣΣΕ υπογράφει συμβάσεις 0,77 λεπτών και οι συνδικαλισταράδες γίνονται αργότερα βουλευτές «αντάρτες» κάτι δεν πάει καλά.
Ούτως ή άλλως στην Ελλάδα δεν έχουμε συνδικάτα, αλλά συντεχνίες (ο καθένας για τον εαυτό του).
Μου έκανε εντύπωση η φράση ότι το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό είναι νομοτελειακό?
Δηλαδή εγκρίνει το σοσιαλισμό ο κ. Ιάσωνας?
Εγκρίνει τη δημόσια κατοχή των μεσών παραγωγής και την κατάργηση των ιδιωτικοποιήσεων όπως γίνεται στον καπιταλισμό?
Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα έχει δημιουργήσει μια αντίφαση στους «διώκτες» του σοσιαλισμού.
Κατηγορούν το δημόσιο με την ίδια δύναμη που καταβάλλουν όταν προσπαθουν να βολευτούν μέσα σ’αυτό.
Κι’αυτό γιατί ο συνδικαλισμός έδωσε κάποια πλεονεκτήματα στο δημόσιο, τα οποία σιγα σιγά οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα παίρνουν σιγά σιγά πίσω και παράλληλα συρικνώνουν το δημόσιο.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το δημόσιο και κάθε δημόσιος φορέας (όποιος έχει απομείνει) δεν οφείλονται στο δήθεν εξ ορισμού προβληματικό δημόσιο αλλά στη συστιματική υπονόμευσή τους από τις κυβερνήσεις που πέρασαν.
Η δημόσια υγεία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Το άλλο που λέει ο κ. Ιάσωνας ότι όσο πιο πλούσιο είναι το κράτος, τόσο μεγαλύτερη είναι η κοινωνική μέριμνα που μπορεί να προσφέρει στους πολίτες του είναι σωστό.
Ομως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να κάνει όλες τις χώρες πλούσιες.
Για να είναι κάποιες χώρες πλούσιες κάποιες άλλες πρέπει να υποστούν εκμετάλλευση και να είναι φτωχές.
Αρα προτείνουμε το ο σώζων εαυτώ σωθήτω?
Να περνάμε εμείς καλά κι άλλοι να κόψουν το λαιμό τους?
Εκτός κι αν υιοθετούμε θεωρίες Χίτλερ ότι εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός και ανώτερος και τέλος πάντων έτσι είναι ο νόμος της Φύσης.
Αλλά δε συμφωνώ καθόλου με τον κοινωνικό δαρβινισμό.
Όταν ένας άνθρωπος γεννιέται, δεν είναι γραμμένο στο DNA του ότι θα γίνει Ελληνας χριστιανός, μορφωμένος και πλούσιος και νεοδημοκράτης. Αυτά διαμορφώνονται ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσει.
Ολοι οι άνθρωποι του κόσμου έχουν ίδια δικαιώματα στη ζωή και η πολιτική ιδεολογία θα πρέπει να ενώνει τους ανθρώπους κι οχι να τους χωρίζει.
Πράγμα που κάνει ο σοσιαλισμός.
Να συνεχίσω επίσης να είμαι κάθετος ότι ο Τσώρτσιλ υποκίνησε το Χίτλερ να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ και επέτρεψε τον εξοπλισμό του.
Να ξαναπώ ότι πριν το σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ ο Στάλιν επεζήτησε μια αντιφασιστική συμμαχία με Αγγλία Γαλλία αλλά αγνοήθηκε.
Στην ουσία ο Στάλιν έκανε ότι ήταν δυνατό για να προστατεύσει την ΕΣΣΔ και από την ναζιστική Γερμανία και από τους υποκινητές κομμουνιστοφάγους Αγγλους.
Τέλος συμφωνώ με τον κ. Ιάσωνα στο ότι αυτοί οι διάλογοι, όσο κι αν τους ευχαριστιέμαι δεν προκειται να πείσουν κάποιον για το ένα ή για το άλλο και σίγουρα θα έχουμε κουράσει.
Απλά νομίζω ότι πρέπει να συμφωνηθεί ότι τον καπιταλισμό τον έχουμε δει σε πλήρη εφαρμογή σε παγκόσμια έκταση κι έχουμε δει τα καλά του και τα κακά του.
Αντιθέτως αυτό που είδαμε από τον σοσιαλισμό ήταν σε μικρή έκταση με σφοδρή εξωτερική κι εσωτερική πάλη, σε ενα παρθένο δρόμο χωρίς πρότερη εμπειρία.
Για να γίνει απόλυτη σύγκριση πρέπει να δούμε τον σοσιαλισμό σε συνθήκες σαν κι αυτές που απολαμβάνει σήμερα ο καπιταλισμός....
Και προσοχή στα γεγονότα...
Βασίλης