ΡΩΣΣΟΓΕΩΡΓΙΑΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΥΘΟΙ

(Συνέχεια απο εχθές)
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ & ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΗ , ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ -ΑΠΟΨΗ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΡΩΣΣΟ-ΓΕΩΡΓΙΑΝΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Για όποιον ενδιαφέρεται κατωτέρω υπάρχει μία ανάλυση-άποψη για το τι κρύβεται πίσω από τα τα γεγονότα της Νότιας Οσετίας

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η κίνηση «Γκαμπί» στο σκάκι και τα διλήμματα των Ρώσων.

Υπάρχει ένα άνοιγμα στο σκάκι. Λέγεται Γκαμπί.
Θυσιάζει η μια πλευρά ένα πιόνι,στην προσπάθειά της να πάρει τη βασίλισσα του αντιπάλου, ή κάτι τέτοιο.
Η άποψη ότι ο πόλεμος άρχισε για να τον κερδίσει η Γεωργία και να πετάξει τους Ρώσους έξω από την Οσσετία και την Αμπχαζία, απλά δεν αντέχει σε στοιχειώδη λογική εξέταση.
Ο Σαακασβίλι είναι το πιόνι.
Ποιά όμως είναι η Βασίλισσα;
Ο πόλεμος «κερδήθηκε» από τη Ρωσία. '
Ηδη όμως, ο μεγάλος δυτικός τύπος άρχισε μια έξαλλη καμπάνια δαιμονοποίησης της Μόσχας.
Ο Πρόεδρος Μπους και οαντιπρόεδρος Τσένευ χρησιμοποιούν ψυχροπολεμικούς τόνους απέναντι στη Μόσχα.
Το Κρεμλίνο βλέπει να «απομονώνεται» ακόμα περισσότερο από την Ευρώπη.
Ανεξαρτήτως του ποιός κέρδισε, η σύγκρουση διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στους λαούς της πάλαι ποτέ σοβιετικής Ομοσπονδίας. Η Ρωσία ανακατέλαβε αυτό που είχε: την Αμπχαζία και την Οσσετία.
Δεν μπορεί, για πολιτικούς λόγους, να καταλάβει τη Γεωργία, ούτε καν να εξασφαλίσει την ουδετερότητά της.Η αμερικανική και ΝΑΤΟϊκή στρατηγική είναι σαφής και συνεπής. Είναι η διάλυση του πρώην σοβιετικού χώρου και η απομάκρυνση των πρώην σοβιετικών Δημοκρατιών από τη Μόσχα.
Ο Πωλ Γκομπλ, ο άνθρωπος των Τεξανών πετρελαιάδων για τον Καύκασο, έγραφε πρόσφατα ότι η Δύση και το ΝΑΤΟ μπορούν τώρα να«πάρουν» την Αρμενία (η πρόσβαση της Ρωσίας στην οποία ελέγχεται από τηΓεωργία). Το μεγαλύτερο ατού της Δύσης, υποστηρίζει ο Γκομπλ, είναι ηαπουσία στρατηγικής και πρότασης του Κρεμλίνου για την πρώην ΕΣΣΔ.
Η Ρωσία δεν έχει να προτείνει αξιόπιστη εναλλακτική - περιορίζεται εδώ και είκοσι χρόνια, να αμύνεται, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε χωρίς, στην προσπάθεια τωνΗΠΑ να διευρύνουν την επιρροή τους στην πρώην ΕΣΣΔ, άλλοτε με την επέκτασητου ΝΑΤΟ, άλλοτε με τους αγωγούς (Μπακού-Τσεϊχάν), άλλοτε με την υποδαύλιση των «έγχρωμων επαναστάσεων».Το λιγότερο, η γεωργιανή κρίση υπέδειξε στη Μόσχα σε τι «μπελάδες» μπορεί ναμπει και στον Κάυκασο και στην Ουκρανία, μια χώρα εξήντα εκατομμυρίων, όπου μια διένεξη μπορεί να πάρει τη μορφή μείζονος ευρωπαϊκής σύρραξης.
Είναι αλήθεια ότι επί Πούτιν η Ρωσία έδειξε τα «δόντια» της. Στην πραγματικότητα δεν έκανε πολύ περισσότερα από το να τερματίσει είκοσι χρόνια ιστορικά πρωτοφανούς «εξαφάνισης», στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, του ρωσικού κράτους.
Μπορεί για τους Ρώσους αυτό να είναι ένα έργο συγκρίσιμο με αυτότου Μεγάλου Πέτρου, το ερώτημα όμως παραμένει για τη μελλοντική πορεία της Ρωσίας, που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει σοβαρότατα εσωτερικά προβλήματα, ενώ ασαφής παραμένει η θέση της τόσο στον μετασοβιετικό χώρο, όσο και διεθνώς. Δύο απόψεις διακρίνονται στη ρωσική ηγεσία για την αντιμετώπιση της δυτικής επιθετικότητας.
Η μια είναι η κλιμάκωση και ο δημόσιος εκφραστής αυτής της άποψης στο Κρεμλίνο είναι ο στρατηγός Λεονίντ Ιβασώφ. Δεν μπορεί ασφαλώς να θεωρηθούν τυχαία τα πρόσφατα δημοσιεύματα της Ιζβέστια, σύμφωνα με τα οποία αντιμετωπίζεται η εγκατάσταση ρωσικών στρατηγικών βομβαρδιστικών στην Κούβα σε αντίδραση προς την αντιπυραυλική ασπίδα, ενώ αξιοσημείωτη είναι ηστρατιωτική συνεργασία με τον Τσάβες της Βενεζουέλας.
Μια πιο ήπια εκδοχή της ίδιας στρατηγικής είναι η σύμπηξη μιας τριμερούς συμμαχίαςΙνδίας-Κίνας-Ρωσίας.Αυτά όμως έχουν το μειονέκτημα για μία σημαντική μερίδα της ρωσικής ηγεσίαςνα απομακρύνουν τη Ρωσία από τη Δύση, να τη βάζουν σε ένα δρόμο αντιπαράθεσης ανάλογο με αυτό της ΕΣΣΔ - και η σημερινή Ρωσία δεν νοιώθει ότι διαθέτει τα μέσα, αλλά και την ιδεολογία για να παίξει τον ρόλο τηςΕΣΣΔ.
Αλλά και δεν το θέλει - τμήμα της Ευρώπης θέλει να είναι, οπως εξηγεί οΠρέσβης της στο ΝΑΤΟ Ντιμίτρι Ραγκόζιν, παρά τις «εθνικιστικές προδιαγραφές»του. Αυτή η συζήτηση γίνεται στο Κρεμλίνο και αυτή τη συζήτηση θα επηρρεάσει η κρίση στη Γεωργία. Η απάντηση κρίνεται ικανοποιητική. Από δω και πέρα τι; Σύμφωνα με επανειλημμένα δημοσιεύματα του ισραηλινού τύπου, το Ισραήλ έδωσε πολλές φορές στους Ρώσους την υπόσχεση να περιορίσει τη στρατιωτική συνεργασία με τη Γεωργία, αν η Μόσχα δεν παραδώσει τους αντιαεροπορικ ούς πυραύλους Ες-300 στην Τεχεράνη.
Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του κορυφαίουΤούρκου ειδικού στα ενεργειακά Φικρέτ Ερτάν («Ες 300, ΗΠΑ και Ισραήλ»,Ζαμάν, 27/7/08), το Ισραήλ φοβάται την (ήδη καθυστερημένη) παράδοση των Ες300, που τοποθετεί τον επόμενο μήνα, παρά τις περί του αντιθέτουδιαβεβαιώσεις του Αμερικανού Υπουργού 'Αμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς. Τη στιγμή πουοι Γεωργιανοί επιτίθεντο στην Οσσετία, ο Ισραηλινός Πρόεδρος Πέρες ζητούσεκαι έβλεπε στο Πεκίνο τον Πρωθυπουργό Πούτιν, που δήλωνε, μετά τη συνάντηση, ότι «δεν επιθυμεί ένα Ιράν με πυρηνικά όπλα». Αν ο πόλεμος είναι μια κίνηση Γκαμπί κι αν ο Σαακασβίλι είναι το πιόνι, το Ιράν θα μπορούσε να είναι η βασίλισσα.
Θα «τσιμπήσουν» όμως οι Ρώσοι; Σε αυτό το σημείο μπαίνει στην εξίσωση ο Νικολά Σαρκοζί.Ο ρόλος του Σαρκοζί, η εξήγηση του Βουκουρεστίου και το προηγούμενο Καραμανλή Σε μια συνέντευξη τύπου, προτού εκλεγεί, ο Νικολά Σαρκοζί εξήγησε ποιά θα είναι η «πρώτη προτεραιότητά» του ως Προέδρου της Γαλλίας. Με τα δικά του λόγια, «το Ιράν πρέπει να εμποδιστεί με κάθε μέσο να αποκτήσει πυρηνικά όπλα». Είτε το μέσο είναι διπλωματικό, είτε στρατιωτικό, προϋπόθεση επιτυχίας μιας τέτοιας επιδίωξης είναι η πλήρης απομόνωση του Ιράν.
Κι ο Σαρκοζί δεν είναι ένα «μπουλντόκ», όπως οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί, είναι μάλλον ένας «πονηρός ανατολίτης»Τι είδαμε πρόσφατα; Πρώτον, τον Σαρκοζί να πραγματοποιεί ένα εντυπωσιακό άνοιγμα προς τον Πρόεδρο 'Ασαντ της Συρίας, κυριότερο σύμμαχο του Ιράν στηΜέση Ανατολή.
Δεύτερο, ο Σαρκοζί πρωταγωνίστησε στη σύνοδο του του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, αρνούμενος, προς το παρόν βέβαια, τη διεύρυνση της Συμμαχίας στη Γεωργία, την Ουκρανία και τα Σκόπια.
Σύμφωνα με πολύ αξιόπιστες πληροφορίες ζήτησε σε αντάλλαγμα από την ελληνική κυβέρνηση συμπόρευση στα πολεμικά σχέδια κατά του Ιράν - και λίγο αργότερα, η Αθήνα διέθεσε τη μισή ελληνική αεροπορία και τα συστήματα Ες 300 που μόνη διαθέτει στην Κρήτη για τη «γενική δοκιμή¨» μιας επίθεσης στο Ιράν. (Οι Ες 300 δεν ήταν πλήρως έτοιμοι και η ελληνική αεροπορία πίεσε τους Ρώσους να ολοκληρώσουν την επιχειρησιακή ετοιμότητα του συστήματος πριν από την άσκηση). Πρόσφατα, το ελληνικό Υπουργείο 'Αμυνας αποφάσισε την αποστολή φρεγάτας στα στενά τουΟρμούζ.Το 2003, έγινε μια αληθινή σύγκρουση Γαλλίας και Γερμανίας με τις ΗΠΑ για το Ιράκ. 'Ολος ο πλανήτης το κατάλαβε ότι υπάρχει διαφωνία.
Κανείς δεν κατάλαβε κάποια σοβαρή σύγκρουση Αμερικής και Ευρώπης στο Βουκουρέστι, ούτε το γιατί ο Αμερικανός Πρόεδρος διακινδύνευσε να γίνει «ρόμπα», προτείνοντας μια διεύρυνση που ήξερε ότι θα απορρίψουν οι σύμμαχοί του! Το αποτέλεσμα της συνόδου του Βουκουρεστίου ήταν να διατυπωθεί μια απειλή για τη Μόσχα, αλλά και να δημιουργηθεί το σκηνικό που επιτρέπει τώρα στο Νικολά Σαρκοζί να«μεσολαβεί» μεταξύ Ρωσίας και Γεωργίας και να προτείνει τις «καλέςυπηρεσίες» του στους Ρώσους για να αποτρέψει έναν νέο «ψυχρό πόλεμο». Θα το κάνει, αλλά πόσο πιθανό είναι να μη ζητήσει κι εδώ ένα «αντάλλαγμα», όπως ζήτησε από τον Καραμανλή για την υποστήριξη στο όνομα.
Δεν μπορεί μόνο να«γαυγίζεις», πρέπει να προσφέρεις ταυτόχρονα και μια διέξοδο.Για τη Μόσχα το «δόλωμα» Σαρκοζί είναι πολύ γοητευτικό.'Οχι γιατί θα τηνκοροϊδέψει, αλλά γιατί δίνει μια διέξοδο στις δυνάμεις που δεν θέλουν μιακρίση με τη Δύση και δεν έχουν καμμιά διάθεση να γίνουν σύμμαχοι της Κίναςή, πολύ περισσότερο, του Ισλάμ. Υπάρχει όμως και άλλη μερίδα των «σκληρών»,που υποστηρίζει ότι αν η Μόσχα «θυσιάσει» το Ιράν, θα διευκολύνει μια κολοσσσιαία νίκη των ΗΠΑ και του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή.
«Μήπως δεν θάρθει μετά η σειρά μας, τι θα τους σταματήσει μετά;» διερωτώνται οι φίλοι τουστρατηγού Ιβασώφ στη Μόσχα, θυμίζοντας το ιστορικό προηγούμενο του συμφώνουΡίμπεντροπ-Μολότωφ. Τις επόμενες μέρες, βδομάδες ή μήνες, θα μάθουμε την απόφαση του Κρεμλίνου.Δύο προηγούμενα ('Ιμρε Νάγκυ και Δημήτριος Ιωαννίδης)Τον Φεβρουάριο του 1956, ο σοβιετικός ηγέτης Νικήτα Χρουστσώφ ξεκίναγε την πιο φιλόδοξη προσπάθεια να μεταρρυθμίσει το σταλινικό οικοδόμημα εκφωνώνταςτην περίφημη μυστική ομιλία του στο 20ό συνέδριο.
Γρήγορα, παρά τον μυστικό χαρακτήρα της, η ομιλία θα γίνει γνωστή στη Δύση μέσω ενός Πολωνού κομμουνιστή που την παρέδωσε στην Πρεσβεία του Ισραήλ στη Βαρσοβία,προκαλώντας μια μεγάλη ηθικο-πολιτική κρίση στο παγκόσμιο κομμουνιστικόκίνημα. Η CIA, που δεν επιθυμεί επιτυχία της μεταρρύθμισης Χρουστσώφ,αποκαλύπτει από την πλευρά της στην Κα Γκε Μπε τις πραγματικές ταυτότητες των διαφωνούντων συγγραφέων Σινιάφσκι και Ντάνιελ, προκαλώντας τη σύλληψη και απέλασή τους, που έρχεται να σκιάσει την ακτινοβολία του χρωστσωφικούπειράματος.Η «αποσταλινοποίηση» προκαλεί εκρηκτικά προβλήματα σε Πολωνία και Ουγγαρία.
Στη Βαρσοβία καταφέρνει να τα διαχειρισθεί η ηγεσία του ΚΚ, όχι όμως και στηΒουδαπέστη, όπου παίρνουν τον χαρακτήρα λαϊκής επανάστασης. Στις 23 Οκτωβρίου, διαδηλωτές και η πολιτική αστυνομία ανταλάσσουν πυροβολισμούς στη Βουδαπέστη.
Το ίδιο βράδυ ο μεταρρυθμιστής κομμουνιστής 'Ιμρε Νάγκυ παίρνειτην εξουσία και, ενθαρυμμένος, λέγεται, από δυτικές διαβεβαιώσεις, «περνάει»τον Ρουβίκωνα που δεν μπορεί να ανεχθεί ο Χρουστσώφ: εκδηλώνει την πρόθεσήτου να αποχωρήσει από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ο σοβιετικός στρατός επεμβαίνει, οι νεκροί είναι χιλιάδες, ο Νάγκυ απαγχονίζεται.
Η επέμβαση θα σημάνει την αρχή του τέλους για το κραταιό, με την αίγλη ακόμα της αντίστασης στον Χίτλερ και της σοβιετικής νίκης, δυτικοευρωπαϊκό κομμουνιστικό κίνημα.
Τις ίδιες μέρες που παίζεται η εξουσία και το μέλλον του κομμουνισμού στη Βουδαπέστη, από τις 22 ως τις 24 Οκτωβρίου, Γάλλοι,Βρετανοί και Ισραηλινοί αντιπρόσωποι επεξεργάζονται μυστικά το σχέδιο επέμβασης στο Σουέζ. Η σοβιετική επέμβαση στην Ουγγαρία «σκεπάζει» τηνεπέμβαση κατά του Νάσσερ και η επέμβαση κατά του Νάσσερ «σκεπάζει» την επέμβαση στη Βουδαπέστη.
Τον Νοέμβριο του 1973, ανατρέπεται ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, που είχε χάσει, λέγεται, την εύνοια της Ουάσιγκτον μετά την άρνησή του να διαθέσει τις ελληνικές εγκαταστάσεις για τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ.
Μερικούς μήνες αργότερα, το σκάνδαλο Γουώτεργκαίητ εξουδετερώνει τον Νίξον κι αφήνει παντοδύναμο τον Κίσσινγκερ.
Οι άνθρωποί του (και οι άνθρωποι ενός ακόμα κράτους) πείθουν τον Ιωαννίδη να προχωρήσει στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, νομίζοντας ότι θα ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα και προσφέροντας το ιδανικό πρόσχημα για την τουρκική εισβολή.
Αφού προκάλεσαν την κρίση, οι Αμερικανοί «μεσολαβούν» αποτρέποντας πόλεμο μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας,επιτρέποντας στην Τουρκία να καταλάβει τη μισή Κύπρο και εξασφαλίζοντας την«ομαλή» μετάβαση σε μια φιλοδυτική «κατάσταση» στην Αθήνα.
Και σήμερα ακόμα,οι κυβερνήσεις των Αθηνών και της Λευκωσίας στην Ουάσιγκτον τρέχουν για νατους λύσει το πρόβλημα που η ίδια δημιούργησε.
Θα μπορούσαμε να πολαπλασιάσουμε τα προηγούμενα,όπως την ενθάρρυνση στονΣαντάμ να εισβάλει στο Κουβέιτ και στον Μιλόσεβιτς να επιτεθεί στον UCK.
Το στάτους της Νότιας Οσσετίας και η σοβιετική κληρονομιάΗ Νότια Οσσετία αναγνωρίζεται διεθνώς ως έδαφος της Γεωργίας, στηνπραγματικότητα όμως δεν υπήρξε ποτέ τμήμα της ανεξάρτητης, μετά το 1991, Γεωργίας, η οποία μάλιστα επεχείρησε, μόλις έγινε ανεξάρτητη, να καταργήσει την αυτονομία της. Η υπαγωγή της στη Γεωργία οφείλεται στους υπολογισμούςτης σταλινικής πολιτικής εθνοτήτων και στον τρόπο που χάραξε η Μόσχα τα σύνορα των ομόσπονδων και αυτόνομων Δημοκρατιών και Περιοχών της ΕΣΣΔ. Δεν έχει καμμιά ιδιαίτερη εθνοτική ή ιστορική νομιμοποίηση, με δεδομένο μάλιστα ότι η Βόρειος Οσσετία ανήκει στην Ρωσική Ομοσπονδία και οι Οσσέτοι αισθάνονται κοντά στους Ρώσους και όχι στους Γεωργιανούς.
Επιπλέον, τα σύνορα των κρατών που προήλθαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ νομικά στηρίζονταιστη σοβιετική συνταγματική τάξη - είναι δηλαδή τα σύνορα που προβλέπει αυτή.Το σοβιετικό σύνταγμα όμως έδινε τη δυνατότητα ανεξαρτησίας και απόσχισης σε αυτόνομες Δημοκρατίες, όταν οι Ομόσπονδες Δημοκρατίες στις οποίες υπήγοντο ανεξαρτοποιούνταν από την ΕΣΣΔ.
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος