Ας τιμήσουμε εκείνους που μας τίμησαν
«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μιά μέρα που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ
ή το μεγάλο ΟΧΙ να πουν».
Δημοσιογράφος Συγγραφέας
Διαχρονικά πολύτιμε κι αληθινέ Αλεξανδρινέ μας, πόσο μακριά νά ‘ξερες ότι έβλεπες Κώστα Καβάφη. Μέχρι την Κύπρο που πάτησαν οι Τούρκοι το ’74 και «φανερώθηκαν αμέσως αυτοί που τό ‘χαν μέσα τους το ΝΑΙ» κι οι άλλοι οι αρνηθέντες, που όμως τους κατέβαλλε «εκείνο τ’ ΟΧΙ το σωστό» σε όλη τη ζωή τους. Και που δεν μετάνοιωσαν, σαν πως έγραψες, κι αν ρωτιούνταν πάλι ΟΧΙ θα ξανάλεγαν.
Ένας τους που σήκωσε και τίμησε το ελληνικό το ΟΧΙ των αιώνων, τότε στην Κύπρο, έλεγε αργότερα στη σύντροφο της ζωής του, όταν εισέπρατταν την αγνωμοσύνη της πολιτείας και την εκδικητικότητα των υπηκόων του ΝΑΙ: «Οι περισσότεροι Έλληνες Αμαλία, ζουν και πεθαίνουν δίχως να τύχουν μιά φορά στη ζωή τους της τιμής να προσφέρουν κάτι στην Ελλάδα. Εμένα η πατρίδα μού έδωσε την ευκαιρία και την τιμή να την υπερασπισθώ κι αυτό έκανα. Αυτό έχει σημασία. Όχι τ’ άλλα».
Τα «άλλα» ήταν οι προαγωγές του έντιμου αξιωματικού που καθυστερούσαν ανεξήγητα πολύ. Ήταν οι συνεχείς μεταθέσεις και τοποθετήσεις του σε θέσεις που δεν άρμοζαν στην αποδεδειγμένη αξία του. Που άστραψε και φάνηκε όχι σε κάποιο γραφείο με παχειά μοκέτα, αλλά εκεί που η πατρίδα σε καλεί με τ’ όνομά σου κι εσύ ολόψυχα και σύγκορμα φωνάζεις ΠΑΡΩΝ κι όλα τ’ άλλα τα γράφεις κανονικά. Και κλείνεις τον ασύρματο για να μην ακούς τις σειρήνες του ΝΑΙ και γράφεις ιστορία, αλλάζοντας τον χάρτη της Κύπρου κι υψώνοντας την γαλανόλευκη εκεί που ήταν συμφωνημένο να ανεμίσει η ημισέληνος.
Κι ως να μη του έφτανε αυτό του ήρωά μας, έστησε και μιά αριστοτεχνική παγίδα στον εχθρό, με αποτέλεσμα τούρκικα αεροπλάνα να χτυπούν τούρκικα αντιτορπιλλικά, νομίζοντας ότι είναι ελληνικά. Και τους κόστισε ένα οχυρό εκπορθημένο, δύο αντιτορπιλλικά κατεστραμμένα, τέσσερα αεροπλάνα ριγμένα και πάνω από 500 Τούρκους νεκρούς, στο κάστρο που τους πήρε και στην τούρκικη αεροναυμαχία που προκάλεσε.
Οι Τούρκοι τον επικήρυξαν. Και η πατρίς «ευγνωμονούσα», ή μάλλον η πολιτεία-γιατί πατρίδα είμαστε όσοι την αγαπούμε κι ανάγκη και στολίδι μας την έχουμε-δεν αρκέστηκε στα υπηρεσιακά καψόνια, αλλά τον έστειλε στο στόμα του λύκου, ...ναυτικό ακόλουθο στην Άγκυρα, το 1984. Δυό χρόνια μετά κι ενώ επέστρεφε οδικώς στην Άγκυρα ύστερα από εντεταλμένη επίσκεψή του στην Αθήνα, δύο συνεργαζόμενα αυτοκίνητα τον έριξαν σ’ ένα γκρεμό έξω από την Κομοτηνή. Διερχόμενος οδηγός έδωσε στην αστυνομία την περιγραφή των δύο αυτοκινήτων που σύμφωνα με τις καταθέσεις των τελωνειακών μας λίγη ώρα μετά το «ατύχημα» πέρασαν μέσω του τελωνείου μας στην Τουρκία. Τον σακάτεψαν, χαροπάλεψε, τραβήχτηκε οκτώ χρόνια στα νοσοκομεία, προσπάθησαν να τον αποτελειώσουν σ’ ένα νοσοκομείο στη Γερμανία και το 1994 έφυγε πρόωρα κι άδικα απ’ τη ζωή, αφήνοντάς μας φτωχότερους κατά έναν ΕΛΛΗΝΑ.
Οι περισσότεροι Έλληνες φέρουν ένα όνομα βαφτιστικό που τους κοσμεί και τους τιμά. Κάποιου αγίου που μαρτύρησε για την πίστη μας, κάποιου αρχαίου Έλληνα που δόξασε την Ελλάδα. Υπήρξαν Έλληνες που τίμησαν με τη σειρά τους το όνομα που τους δόθηκε. Πλούτισαν με τις πράξεις τους την ιστορία του ονόματος, έτσι που να φωνάζεις τον φίλο σου τον Μάρκο και να θυμάσαι τον Μάρκο Μπότσαρη. Να φωνάζεις τον φίλο σου τον Λευτέρη και να θυμάσαι καμμιά φορά και τον Λευτέρη Βενιζέλο που λευτέρωσε την μισή Ελλάδα. Στην Πάφο της Κύπρου μας, όταν οι παλιοί φωνάζουν κάποιον Λευτέρη, θυμούνται μ’ ευγνωμοσύνη κι έναν Λευτέρη που κράτησε λεύτερη την πόλη τους τον Ιούλιο του 1974. Έναν Λευτέρη που τίμησε κι έδωσε με τις πράξεις του νόημα στο σημαδιακό του όνομα. Στην Πάφο θυμούνται μ’ ευγνωμοσύνη τον Λευτέρη Χανδρινό, τον ηρωϊκό κυβερνήτη του αρματαγωγού «Λέσβος».
Εμείς εδώ στην Ελλάδα, εδώ στην μικρή ή την μεγάλη πόλη που ζούμε, έχουμε την υποχρέωση να τιμήσουμε κάποιους άξιους Έλληνες, όπως μας τίμησαν κι εκείνοι τότε στην μαρτυρική Κύπρο του 1974, με το αίμα τους, τον αγώνα τους και με τη βάσανο της υπόλοιπης ζωής τους που κύλησε πικραμένη απ’ την αχαριστία.
Ας είναι και μ’ έναν δρόμο: ΟΔΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΛΕΥΤΕΡΗ ΧΑΝΔΡΙΝΟΥ. Και πάνω σ’ εκείνες τις πινακίδες του δρόμου θα γράψουμε έτσι μαζί με τ’ όνομα του πολεμιστή και το δικό μας μεγάλο ΟΧΙ. Για να στέκει κάρφος στα μάτια όσων δεν μας θέλουν Έλληνες, δεν μας θέλουν ανθρώπους λεύτερα σκεπτόμενους, με αξίες και ιδανικά, αλλά μας θέλουν βόδια καματερά, σκυφτά, άβουλα και υπάκουα.
Θά ‘θελα να μπορούσα να πω δυό λόγια και ν’ ακουστούν απ’ όλους τους Έλληνες που αγαπούν την Ελλάδα: Λευτέρωσε τον Λευτέρη Χανδρινό που κρύβεις στην ψυχή σου.
(Ευχαριστώ για την πολύτιμη αρωγή τους στην συγγραφή του αφιερώματος, την Ελληνίδα αρχόντισσα Αμαλία Χανδρινού και τους Νίκο Αργυρόπουλο και Αντώνη Δούλα, πρόεδρο και γραμματέα των αεί μάχιμων «Βετεράνων Κύπρου 1974»).
Γρηγόρης Δημ. Ρώντας
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.