Η προσθήκη ενός φθορίου, όπως το εξαφθοριοπυριτικό οξύ ή το εξαφθοριοπυριτικό νάτριο, στις δημόσιες παροχές νερού συνιστάται σε κοινή δήλωση των τεσσάρων επικεφαλής ιατρών του Ηνωμένου Βασιλείου. Το κυβερνητικό νομοσχέδιο για την υγεία και την περίθαλψη, το οποίο έχει φθάσει στο τελικό του στάδιο στη Βουλή.... περιλαμβάνει ένα μικρό τμήμα για τη διευκόλυνση της φθορίωσης του νερού, η οποία αναμένεται τώρα να εξαπλωθεί σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο.
Αν και το νερό είναι ήδη φθοριωμένο σε μερικά μέρη του Ηνωμένου Βασιλείου (κυρίως στο Μπέρμιγχαμ), εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια δεν έχουν εφαρμοστεί νέα προγράμματα, καθώς η τοπική αντιπολίτευση κατάφερε να τα απορρίψει όλα. Η κυβέρνηση είναι τώρα αποφασισμένη να επιβάλει τις επιθυμίες της.
Ένα πρόσφατο δελτίο τύπου ανέφερε ότι: "τα υψηλότερα επίπεδα φθορίου συνδέονται με βελτιωμένα αποτελέσματα στην οδοντιατρική υγεία" και ότι: "το νομοσχέδιο για την υγεία και τη φροντίδα θα μειώσει τη γραφειοκρατία και θα καταστήσει απλούστερη την επέκταση των προγραμμάτων φθορίωσης του νερού". Οι επεξηγηματικές σημειώσεις του νομοσχεδίου αναφέρουν: "Η έρευνα δείχνει ότι η φθορίωση του νερού είναι μια αποτελεσματική παρέμβαση δημόσιας υγείας για τη βελτίωση της στοματικής υγείας τόσο για τα παιδιά όσο και για τους ενήλικες και μειώνει τις ανισότητες στη στοματική υγεία".
Εδώ και περίπου 70 χρόνια υποστηρίζεται ότι η φθορίωση μειώνει την τερηδόνα και ότι είναι ασφαλής. Παρόλο που υπάρχουν άφθονα στοιχεία που δείχνουν ότι στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε αποτελεσματική ούτε ασφαλής, οι υποστηρικτές της φθορίωσης είχαν επί μακρόν το πλεονέκτημα της πολύ μεγαλύτερης χρηματοδότησης από αυτή που είχαν οι σκεπτικιστές.
Οι δοκιμές φθορίωσης ξεκίνησαν το 1945 στις ΗΠΑ και τον Καναδά, αλλά, πριν καν ολοκληρωθούν, και χωρίς ολοκληρωμένες μελέτες για την υγεία, η φθορίωση εγκρίθηκε ως ασφαλής και αποτελεσματική από την Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας των ΗΠΑ. Οι Αμερικανικοί Οδοντιατρικοί και Ιατρικοί Σύλλογοι πρόσθεσαν σύντομα την έγκρισή τους, όπως έκαναν αργότερα και οι αντίστοιχοι σύλλογοι στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Οι αρχικές δοκιμές μελετήθηκαν από τον Dr. Philip Sutton στην Αυστραλία, ο οποίος αποφοίτησε με άριστα στην Οδοντιατρική Επιστήμη. Όταν του ζητήθηκε να τις εξετάσει, διαπίστωσε ότι ήταν χαμηλής ποιότητας, γεμάτες λάθη και παραλείψεις.
Στην Αυστρία, ο Rudolf Ziegelbecker μελέτησε επίσης τις αρχικές δοκιμές φθορίωσης και διαπίστωσε ότι δεν έδειχναν αυτά που ισχυρίζονταν. Ο καθηγητής Erich Naumann, διευθυντής της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Υγείας, δήλωσε γι' αυτόν: "Τα αποτελέσματά σας έγιναν δεκτά παντού στη Γερμανία με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και αύξησαν τις σοβαρές αμφιβολίες κατά της φθορίωσης του πόσιμου νερού". Ο καθηγητής Naumann πρόσθεσε: "Είναι λυπηρό το γεγονός ότι τα υπάρχοντα δεδομένα σχετικά με τη φθορίωση του νερού δεν είχαν εξεταστεί νωρίτερα με τη χρήση μαθηματικών-στατιστικών μεθόδων. Διαφορετικά, ο μύθος της φθορίωσης του πόσιμου νερού θα είχε ήδη διαλυθεί στον αέρα εδώ και πολύ καιρό".
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, πιλοτικά προγράμματα ξεκίνησαν στα μέσα της δεκαετίας του 1950 σε τέσσερις περιοχές, οι οποίες αργά ή γρήγορα εγκατέλειψαν την πρακτική: Andover (1955-58), μέρος του Anglesey (1955-92), Kilmarnock (1956-62) και Watford (1956-89). Το 1957, ο Dr. Geoffrey Dobbs έγραψε στο New Scientist ότι: "πλέον περιγράφονται επίσημα ως επιδείξεις των πλεονεκτημάτων της φθορίωσης και όχι ως πειράματα, οπότε τα αποτελέσματα είναι δεδομένο συμπέρασμα" και ο σκοπός τους εντελώς ανοιχτά "διαφημιστικός". Πρόσθεσε ότι οι μελέτες θα αποκτούσαν τεράστια αξία αν οι υπεύθυνοι ήταν πρόθυμοι να τις υποβάλουν σε αμερόληπτη επιστημονική αξιολόγηση.
Όταν ξεκίνησαν οι πιλοτικές μελέτες στο Ηνωμένο Βασίλειο, δηλώθηκε επίσημα ότι θα έπρεπε να περιλαμβάνουν "πλήρεις ιατρικές και οδοντιατρικές εξετάσεις σε όλες τις ηλικίες", αλλά δεν έγιναν ιατρικές εξετάσεις και δεν διερευνήθηκαν ούτε οι βραχυπρόθεσμες ούτε οι μακροπρόθεσμες πιθανές βλάβες. Αυτή η έλλειψη ανησυχίας συνεχίζεται, με μια γενική αποτυχία στις φθοριούχες χώρες να παρακολουθούν την έκθεση στο φθόριο ή τις παρενέργειες.
Το 2000, μια σημαντική έκθεση του Κέντρου Ανασκοπήσεων και Διάδοσης στο Πανεπιστήμιο του York κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, παρά τις πολλές μελέτες επί 50 χρόνια, "δεν μπορέσαμε να ανακαλύψουμε αξιόπιστα στοιχεία καλής ποιότητας στη βιβλιογραφία για τη φθορίωση παγκοσμίως". Ακόμη και μεταξύ των 26 καλύτερων μελετών σχετικά με τη φθορίωση και την τερηδόνα, ούτε μία δεν αξιολογήθηκε ως "υψηλής ποιότητας, με απίθανη μεροληψία".
Το 2015, μια ανασκόπηση της Cochrane (Cochrane review) πρόσθεσε: "Υπάρχουν πολύ λίγα σύγχρονα στοιχεία, που πληρούν τα κριτήρια ένταξης της ανασκόπησης, τα οποία έχουν αξιολογήσει την αποτελεσματικότητα της φθορίωσης του νερού για την πρόληψη της τερηδόνας".
Όταν το Ισραήλ τερμάτισε τη φθορίωση το 2014-15, εν μέρει λόγω ανησυχιών για την υγεία, το υπουργείο Υγείας του επεσήμανε ότι τα στοιχεία του ΠΟΥ δεν έδειξαν σημαντική διαφορά στο επίπεδο της τερηδόνας μεταξύ των χωρών που φθοριώνουν και εκείνων που δεν φθοριώνουν.
Μια δοκιμή στο Hastings της Νέας Ζηλανδίας ήταν προφανώς τόσο επιτυχής που αναφέρθηκε ευρέως ως κλασική περίπτωση του οφέλους της φθορίωσης, με τη φθορά των δοντιών να μειώνεται τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Ωστόσο, όταν η Νέα Ζηλανδία ψήφισε νομοθεσία για την ελευθερία της πληροφόρησης, δύο πανεπιστημιακοί ερευνητές κατάφεραν να αποκτήσουν πρόσβαση στα πρωτότυπα αρχεία, τα οποία αποκάλυψαν ότι τα δημοσιευμένα αποτελέσματα ήταν πλαστά. Ζητήθηκε εξήγηση από έναν από τους εμπλεκόμενους στη διεξαγωγή των δοκιμών, αλλά δεν προσπάθησε καν να δικαιολογήσει τα δημοσιευμένα αποτελέσματα.
Δεν υπάρχει μόνο μεγάλη απουσία καλής ποιότητας στοιχείων που να αποδεικνύουν ότι η φθορίωση μειώνει σημαντικά την τερηδόνα, αλλά υπάρχουν, ειδικά τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερες ενδείξεις ότι είναι επιβλαβής.
Το 2006, μια σημαντική έκθεση του Εθνικού Συμβουλίου Ερευνών των ΗΠΑ ανέφερε ότι η έκθεση στο φθόριο συνδέεται εύλογα με νευροτοξικότητα, γαστρεντερικά προβλήματα, ενδοκρινικά προβλήματα και άλλες παθήσεις. Δεν μπόρεσε επίσης να αποκλείσει τον αυξημένο κίνδυνο καρκίνου και του συνδρόμου Down στα παιδιά.
Το 2017, μια ομάδα εμπειρογνωμόνων στη Χιλή, με την υποστήριξη του Ιατρικού Κολλεγίου της Χιλής, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η φθορίωση είναι αναποτελεσματική και επιβλαβής.
Το φθόριο εμφανίζεται φυσικά σε μερικές παροχές νερού, αλλά το ίδιο συμβαίνει και με το αρσενικό. Μια πρόσφατη μελέτη από τη Σουηδία δείχνει αυξημένο επιπολασμό καταγμάτων ισχίου σε μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες που σχετίζεται με τη μακροχρόνια έκθεση σε φυσικό φθόριο σε επίπεδα στο νερό στο ίδιο εύρος που χρησιμοποιείται σε ορισμένα μέρη του Ηνωμένου Βασιλείου για τεχνητή φθορίωση.
Πέρασε περίπου μισός αιώνας προτού ο αποχαρακτηρισμός εκατοντάδων κυβερνητικών εγγράφων των ΗΠΑ δώσει στοιχεία για τον πραγματικό λόγο της φθορίωσης. Μεγάλη σχολαστική έρευνα από έναν βραβευμένο ερευνητή δημοσιογράφο, τον Christopher Bryson, κατέληξε στο διεξοδικά τεκμηριωμένο βιβλίο του, The Fluoride Deception (Η απάτη με το φθόριο), που δείχνει πέραν πάσης αμφιβολίας την εκτεταμένη απάτη.
Η έρευνα του Bryson αποκάλυψε τη στενή σχέση μεταξύ της φθορίωσης και του σχεδίου Μανχάταν για τη δημιουργία των πρώτων ατομικών βομβών. Τεράστιες ποσότητες φθορίου χρησιμοποιήθηκαν για την εξαγωγή του απαραίτητου ισοτόπου ουρανίου. Οι εργαζόμενοι υπέστησαν εκατοντάδες χημικούς τραυματισμούς, κυρίως από το αέριο εξαφθοριούχο ουράνιο.
Το 1943 και το 1944, οι αγρότες ανέφεραν ότι οι εργάτες αρρώστησαν, οι σοδειές καταστράφηκαν και τα ζώα τραυματίστηκαν, με μερικές αγελάδες να είναι τόσο ανάπηρες που δεν μπορούσαν να σταθούν όρθιες. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, οι αγρότες στο Νιου Τζέρσεϊ μήνυσαν την DuPont και το Manhattan Project για ζημιές από φθόριο. Σε απάντηση η κυβέρνηση κινητοποίησε αξιωματούχους και επιστήμονες για να νικήσει τους αγρότες.
Το 1946, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν αρχίσει την παραγωγή ατομικών βομβών σε πλήρη κλίμακα, και η νομική δράση των αγροτών του Νιου Τζέρσεϊ θεωρήθηκε απειλή, λόγω της πιθανότητας τεράστιων ζημιών και προβλήματος δημοσίων σχέσεων, ενώ ήταν πιθανό να δημιουργηθούν περισσότερα προβλήματα αν κέρδιζαν. Η νομική δράση των αγροτών εμποδίστηκε από την άρνηση της κυβέρνησης να αποκαλύψει πόση ποσότητα φθοριούχου υδρογόνου είχε εκπέμψει η DuPont στην ατμόσφαιρα.
Ο Dr. Harold Hodge υπερασπίστηκε το πυρηνικό πρόγραμμα έναντι της νομικής απειλής των αγροτών. Είχε την ιδέα να κατευνάσει τους φόβους του κοινού μιλώντας για τη χρησιμότητα του φθορίου στην υγεία των δοντιών. Τον Ιανουάριο του 1944 πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη ένα μυστικό συνέδριο για το μεταβολισμό του φθορίου. Οργανώθηκε από τον επιστημονικό σύμβουλο του προέδρου Ρούσβελτ, James Conant, και τα έγγραφα από αυτό είναι από τα πρώτα που συνδέουν το πρόγραμμα της ατομικής βόμβας με τη φθορίωση του νερού και τη Δημόσια Υπηρεσία Υγείας.
Οι επιστήμονες του Προγράμματος Μανχάταν διατάχθηκαν να βοηθήσουν τους εργολάβους. Έπαιξαν επίσης εξέχοντα ρόλο στη φθορίωση του δημόσιου δικτύου ύδρευσης στο Newburgh της Νέας Υόρκης, ένα πείραμα που ξεκίνησε τον Μάιο του 1945. Το 1947 η Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας των ΗΠΑ ανέλαβε τη σκυτάλη από το Σχέδιο Μανχάταν.
Ο Dr. Harold Hodge, ο ανώτερος τοξικολόγος του Προγράμματος κατά τη διάρκεια του πολέμου, έγινε ο κύριος υποστηρικτής της φθορίωσης. Ανακοίνωσε ότι ήταν τόσο ασφαλές που θα χρειαζόταν μια τεράστια δόση φθορίου για να προκαλέσει βλάβη. (Περίπου 25 χρόνια αργότερα, το 1979, παραδέχτηκε σιωπηλά σε ένα σκοτεινό έγγραφο ότι έκανε λάθος).
Δημιουργήθηκε μια Επιτροπή για την Προστασία των Δοντιών των Παιδιών μας, με ισχυρούς δεσμούς με τα στρατιωτικο-βιομηχανικά συμφέροντα των ΗΠΑ και την αποφασιστική προσπάθειά τους να αποφύγουν την ευθύνη για τη ρύπανση από το φθόριο. Ο στόχος ήταν να μετατραπεί η δημόσια εικόνα του φθορίου από επικίνδυνο ρύπο σε ευεργετικό προφυλακτικό φάρμακο.
Ο στόχος αυτός επιτεύχθηκε με τη βοήθεια του Edward Bernays, ειδικού στη χρήση ψυχολογικών τεχνικών για την επίτευξη της "χειραγώγησης των οργανωμένων συνηθειών και απόψεων των μαζών" και της "μηχανικής της συναίνεσης". Ο Bernays συμβούλευσε την αποφυγή της συζήτησης: η φθορίωση έπρεπε να παρουσιαστεί ως αναμφισβήτητα ευεργετική- μόνον οι αδαείς θα μπορούσαν να αντιταχθούν σε αυτήν.
Μεταξύ των κριτικών για το βιβλίο του Bryson περιλαμβάνεται και μία στο επιστημονικό περιοδικό Nature, η οποία σημειώνει ότι: "ανεβάζει το επίπεδο των απαιτήσεων αναφέροντας ένα μεγάλο μέρος της σχετικής και συχνά ανησυχητικής έρευνας" και περιγράφει το βιβλίο ως: "προκλητικό και αξιόλογο".
Το Publishers Weekly έγραψε: "Ο Bryson επιστρατεύει έναν εντυπωσιακό όγκο ερευνών για να αποδείξει τη βλαπτικότητα του φθορίου, τους δεσμούς μεταξύ των κορυφαίων ερευνητών του φθορίου και των εταιρειών που χρηματοδότησαν και επωφελήθηκαν από την έρευνά τους, και αυτό που λέει είναι η διπροσωπία με την οποία η φθορίωση πουλήθηκε στους ανθρώπους".
Το Chemical & Engineering News ανέφερε: "Μας μένουν αδιάσειστα στοιχεία ότι ισχυρά συμφέροντα με υψηλά οικονομικά συμφέροντα έχουν συμπράξει για να κλείσουν πρόωρα την ειλικρινή συζήτηση και έρευνα σχετικά με την τοξικότητα του φθορίου".
Ο Bryson διαπίστωσε ότι, ενώ ο Αμερικανικός Οδοντιατρικός Σύλλογος είχε προηγουμένως αντιταχθεί στη φθορίωση, άλλαξε τη στάση του μετά τη λήψη μιας μεγάλης δωρεάς από έναν βιομήχανο με συμφέροντα στην εμπορική χρήση του φθορίου.
Μια μελέτη εργαζομένων σε μια χημική εταιρεία στο Κλίβελαντ χρησιμοποιήθηκε για να προωθηθεί η ιδέα ότι το φθόριο μειώνει την τερηδόνα των δοντιών. Είπε ότι οι εργαζόμενοι που εκτέθηκαν στο φθόριο είχαν λιγότερες κοιλότητες από εκείνους που δεν εκτέθηκαν σε αυτό. Η έκθεση βοήθησε στην αλλαγή της κοινής γνώμης. Η μυστική έκδοση της έκθεσης, που ανακαλύφθηκε δεκαετίες αργότερα, ανέφερε ότι οι περισσότεροι άνδρες είχαν λίγα ή καθόλου δόντια και ότι η διάβρωση επηρέαζε τα δόντια που είχαν.
Ήδη από το 1951, σε μια εμπιστευτική συγκέντρωση των κρατικών οδοντιατρικών διευθυντών στις ΗΠΑ, ο Dr. Frank Bull τους συμβούλευσε : "Έχουμε πει στο κοινό ότι λειτουργεί, οπότε δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω σε αυτό". Αν ήταν δύσκολο τότε, θα πρέπει να είναι πολύ δύσκολο τώρα για τους έγκριτους οδοντιατρικούς και ιατρικούς οργανισμούς να παραδεχτούν ότι οι διαβεβαιώσεις αποτελεσματικότητας και ασφάλειας που έδιναν για τόσο πολύ καιρό ήταν στην καλύτερη περίπτωση λανθασμένες και στη χειρότερη δόλιες.
Μεταξύ των διαφόρων μεθόδων που χρησιμοποιήθηκαν για την καταστολή των αρνητικών στοιχείων και των διαφωνιών ήταν ο χλευασμός, η φίμωση, η απόλυση και η δυσφήμιση των επιστημόνων που απειλούσαν την επίσημη ιστορία. Ένας από τους πρώτους που υπέφερε ήταν ο Dr. George Waldbott, ένας διακεκριμένος ιατρός των ΗΠΑ, ο οποίος συκοφαντήθηκε με κακόβουλο τρόπο αφού ανέφερε πενήντα περιπτώσεις ανθρώπων που αρρώστησαν από φθοριούχο νερό, όπως διαπιστώθηκε από διπλά τυφλά τεστ.
Ο Dr. John Colquhoun, πρώην υποστηρικτής της φθορίωσης στη Νέα Ζηλανδία, ήταν επικεφαλής οδοντίατρος του Όκλαντ όταν ανακάλυψε και ανέφερε ότι το φθόριο έβλαπτε τα δόντια των παιδιών. Αυτό δεν ήταν αυτό που ήθελαν να ακούσουν οι αρχές και απολύθηκε.
Ο Dr. William Marcus ήταν Ανώτερος Επιστημονικός Σύμβουλος στο Γραφείο Πόσιμου Νερού της Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος. Απολύθηκε όταν προειδοποίησε ότι έρευνα του διάσημου Ινστιτούτου Battelle έδειξε ότι ορισμένες μορφές καρκίνου μπορεί να προκαλούνται από το φθόριο.
Η Dr. Phyllis Mullenix ήταν η επικεφαλής τοξικολόγος στο διάσημο οδοντιατρικό κέντρο Forsyth, η οποία ανακάλυψε ότι το φθόριο είναι μια νευροτοξίνη που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τον εγκέφαλο. Μετά τη δημοσίευση της μελέτης της, η πίεση της αμερικανικής κυβέρνησης είχε ως αποτέλεσμα την απόλυσή της και το κλείσιμο του τοξικολογικού τμήματος του ινστιτούτου.
Συχνά εκείνοι των οποίων οι έρευνες έδιναν αποτελέσματα δυσμενή για τη φθορίωση διαπίστωναν ότι τα ιατρικά περιοδικά ήταν εχθρικά. Ο Dr. Albert Schatz ήταν συν-ανακαλύπτης της στρεπτομυκίνης, του πρώτου αποτελεσματικού φαρμάκου για τη φυματίωση. Όταν διαπίστωσε ότι τα βρέφη στη Χιλή είχαν πολύ υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας σε φθοριωμένες περιοχές, έστειλε μια έκθεση το 1965 στον εκδότη του περιοδικού Journal of the American Dental Association, ο οποίος την επέστρεψε αδιάβαστη.
Η απροθυμία πολλών ιατρικών περιοδικών να δημοσιεύσουν δυσμενή ευρήματα για το φθόριο είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση της Διεθνούς Εταιρείας για την Έρευνα του Φθορίου και του τριμηνιαίου περιοδικού της Fluoride. Ωστόσο, το MEDLINE, η βιβλιογραφική βάση δεδομένων που δημοσιεύεται από την Εθνική Ιατρική Βιβλιοθήκη των ΗΠΑ, αρνήθηκε να ευρετηριάσει το περιεχόμενο του περιοδικού με κριτές.
Ο Dr. Richard Foulkes προήδρευσε μιας επιτροπής που συνέστησε τη φθορίωση στη Βρετανική Κολομβία. Αργότερα, ένας φίλος τον παρότρυνε να κάνει τη δική του έρευνα, μετά από την οποία άλλαξε γνώμη και είπε: "Η αρχική μου πεποίθηση βασίστηκε σε πληροφορίες που μου έδωσαν οι αρμόδιοι και όχι στη βάση της δικής μου εξέτασης των γεγονότων".
Ο Dr. Hardy Limeback ήταν επικεφαλής της Προληπτικής Οδοντιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο όταν το 1999 ζήτησε συγγνώμη επειδή είχε προωθήσει τη φθορίωση. "Δεν είχα συνειδητοποιήσει την τοξικότητα του φθορίου", είπε. "Είχα πιστέψει τον λόγο των οδοντιάτρων δημόσιας υγείας, των ιατρών δημόσιας υγείας, του USPHS, του USCDC, της ADA, του CDA ότι το φθόριο ήταν ασφαλές και αποτελεσματικό χωρίς να το ερευνήσω ο ίδιος".
Παλαιότερα υποστηριζόταν ότι το φθόριο επιδρά στα δόντια από μέσα και επομένως ότι οι έγκυες μητέρες πρέπει να λαμβάνουν φθόριο για χάρη των δοντιών των αγέννητων παιδιών. Τώρα λέγεται ότι η κύρια επίδραση του φθορίου είναι εξωτερική (τοπική, όχι συστηματική). Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει λόγος να το προσλαμβάνουμε.
Η φθορίωση του νερού είναι μια καραμπίνα που χτυπάει πολύ περισσότερο από τον επιδιωκόμενο στόχο. Περίπου το ένα τρίτο έως το ήμισυ του φθορίου που προσλαμβάνεται παραμένει στο σώμα όπου συσσωρεύεται, όχι μόνο στα δόντια και τα οστά αλλά και στα νεφρά, την επίφυση και το καρδιαγγειακό σύστημα. Οι νεφροπαθείς κινδυνεύουν ιδιαίτερα από τη φθορίωση.
Η δόση φθορίου που λαμβάνει κάποιος από το νερό είναι τυχαία, καθώς οι άνθρωποι καταναλώνουν πολύ διαφορετικές ποσότητες. Τα μωρά που ταΐζονται με μπιμπερό λαμβάνουν πολύ περισσότερο φθόριο από ό,τι τα μωρά που θηλάζουν, και η Αμερικανική Οδοντιατρική Ένωση παραδέχθηκε το 2006, με λίγη δημοσιότητα, ότι "η χρήση νερού που δεν έχει καθόλου ή έχει χαμηλά επίπεδα φθορίου" θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά την παρασκευή γάλακτος για βρέφη. Ωστόσο, ούτε ένα συνηθισμένο φίλτρο νερού ούτε το βράσιμο μπορούν να αφαιρέσουν το φθόριο.
Πρόσφατες έρευνες διαπιστώνουν επίσης ότι το φθόριο βλάπτει τον εγκέφαλο των παιδιών. Για παράδειγμα, μελέτες δείχνουν απώλεια του δείκτη νοημοσύνης και αυξημένα συμπτώματα ΔΕΠΥ στους απογόνους όταν οι έγκυες γυναίκες εκτίθενται σε φθόριο σε δόσεις που παρατηρούνται συνήθως σε φθοριούχες κοινότητες στον Καναδά.
Οι κορυφαίοι επιστήμονες που ανησυχούν για την τοξικότητα του φθορίου και είναι πρόθυμοι να μιλήσουν, περιλαμβάνουν τον Dr. Philippe Grandjean (Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ: "Το φθόριο προκαλεί σήμερα μεγαλύτερη συνολική απώλεια πόντων IQ από ό,τι ο μόλυβδος, το αρσενικό ή ο υδράργυρος")- η Dr. Kathleen Thiessen ("Ο κύριος κίνδυνος που προκύπτει από την έκθεση σε χημικές ουσίες φθορίωσης είναι η απώλεια IQ")- ο καθηγητής David Bellinger (Ιατρική Σχολή Χάρβαρντ: "Είναι στην πραγματικότητα πολύ παρόμοιο με το μέγεθος της επίδρασης που παρατηρείται με την παιδική έκθεση σε μόλυβδο")- ο καθηγητής Bruce Lanphear ("Η έκθεση σε φθόριο κατά την πρώιμη ανάπτυξη του εγκεφάλου μειώνει τις διανοητικές ικανότητες στα μικρά παιδιά"- και ο Dr. Howard Hu ("Το φθόριο είναι ένα αναπτυξιακό νευροτοξικό σε επίπεδα έκθεσης που παρατηρούνται στο γενικό πληθυσμό σε κοινότητες με φθοριούχο νερό").
Δεν είναι λιγότερο σημαντικό το γεγονός ότι η φθορίωση αποτελεί θεραπεία χωρίς συγκατάθεση. Οι άνθρωποι που δεν διαθέτουν τους πόρους που απαιτούνται για την απόκτηση εναλλακτικών προμηθειών νερού για πόση και μαγείρεμα υποβάλλονται σε χημική επεξεργασία, στην πραγματικότητα υποχρεωτικά.
Για περισσότερες πληροφορίες δείτε Fluoride Free Alliance U.K., Fluoride Action Network και Stop Fluoridation U.K.
------------------
Δικτυογραφία :
How the Medical Establishment Covers Up the Harms of Adding Fluoride to Drinking Water – The Daily Sceptic
ΕΥΓΕ!!!!ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή