Ο ΣΑΔΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ . Της Μαίρης Καρά

   

Έξωθεν του Υπουργείου Υγείας, από τις 14 Φλεβάρη, μέρα και νύχτα σε πολύ αντίξοες καιρικές συνθήκες, μια χούφτα Υγειονομικών, αγωνίζονται για μια σταγόνα ελευθερίας. Στήνουν ανάχωμα για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες όλων μας, που τόσο βάναυσα και αναίτια έχουν καταπατηθεί....

Αποδεδειγμένα, χωρίς καμία επιστημονική αιτιολόγηση πλέον, εφόσον όλοι οι επιστήμονες παραδέχονται, πως εμβολιασμένοι και μη- κολλούν και μεταδίδουν τον ιό, κι ενώ θα μπορούσαν να επιστρέψουν με έλεγχο (tests) και ασφάλεια(μέτρα ατομικής προστασίας) στην εργασία τους, παραμένουν για επτά ολόκληρους μήνες σε αναστολή εργασίας, χωρίς ούτε ένα ευρώ μισθό και χωρίς να τους επιτρέπεται -δια νόμου- να βρουν άλλη εργασία.

Θύματα και όμηροι μιας κυβέρνησης με φασίζουσα νοοτροπία, η οποία τους εκδικείται- επειδή δεν υπέκυψαν στα προστάγματά τους. Επειδή επέλεξαν να παρέχουν τις υπηρεσίες τους και όχι το κορμί τους, επειδή αντιστάθηκαν στον βιασμό που τους επιβλήθηκε. Δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ διεθνής σύμβαση και συνθήκη, η οποία να επιβάλλει ιατρική πράξη-ακόμη και για το «λεγόμενο» κοινό καλό. Καταδικασμένοι στην πείνα και τη φτώχεια 7500 χιλιάδες οικογένειες υγειονομικών, γιατρών, νοσηλευτών, διοικητικών, τεχνικού και βοηθητικού προσωπικού, οι χθεσινοί ήρωες που χειροκροτούνταν από τα μπαλκόνια και που επί δεκαοκτώ μήνες έδιναν τη μάχη με τον κορονοϊό στην πρώτη γραμμή, η ραχοκοκαλιά του ΕΣΥ, βρίσκεται σε απόγνωση, καθώς ένας «νάνος» σε ηθικό ανάστημα Υπουργός κι ένας ακόμη εμμονικότερος πρωθυπουργός ετοιμάζονται να παρατείνουν το μαρτύριο αυτών των ανθρώπων έως το τέλος του χρόνου, κόντρα σε κάθε λογική. Στερούν από το Ε.Σ.Υ πολύτιμο και έμπειρο προσωπικό με απώτερο στόχο την ιδιωτικοποίησή του.

Από την 21η Μαρτίου, επτά ημέρες τώρα, πέντε ήρωες-χωρίς εισαγωγικά- δύο γυναίκες και τρεις άντρες, η Ζωή, η Σοφία, ο Νίκος, ο Περικλής κι ο Λάμπρος βρίσκονται σε ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ διεκδικώντας την επιστροφή τους και το δικαίωμά τους στην εργασία, κουβαλώντας στις πλάτες τους, τον αγώνα όχι μόνο των υγειονομικών αλλά όλων όσων πιστεύουν στην ελεύθερη επιλογή.

Δεν το ακούσατε πουθενά. Δεν έγινε πρώτη είδηση σε κανένα συστημικό Μ.Μ.Ε. Δεν έγινε #hastag στα κοινωνικά δίκτυα. Δεν έσπευσε καμιά κοινωνική ομάδα, από γνωστούς «ευαίσθητους» χώρους να σταθεί αλληλέγγυα. Ίσως γιατί οι άνθρωποι αυτοί, δεν ανταποκρίνονται στα δικά τους κριτήρια αγωνιστικότητας. Ίσως επειδή δεν έχουν πρόσημο επαναστατικότητας ανάλογο των δικών τους κριτηρίων. Δε λέγονται Δημάκης ή Κουφοντίνας λ.χ. ώστε να στηθούν συναυλίες και πορείες αλληλεγγύης. Ίσως επειδή οι απόψεις και η εμφάνισή τους – ω ναι…κι αυτή σχολιάστηκε- δεν ταιριάζουν στην αισθητική τους.

Δεν εστιάζουμε στις δίκαιες διεκδικήσεις που αφορούν όλους αλλά στα προσωπικά «πιστεύω» αυτών των ανθρώπων. Πρέπει να τους αλλάξουμε για να σταθούμε στο πλευρό τους. Πόσος κοινωνικός ρατσισμός και υποκρισία πια; Ζητούνται πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Οι άνθρωποι αυτοί ζητούν τη συμπαράστασή όλων μας. Θέτουν σε κίνδυνο την υγεία και την ίδια τους τη ζωή παλεύοντας για τα αυτονόητα. Προκαταλήψεις και προϋποθέσεις δε χωρούν σε αυτό τον αγώνα. Είμαστε δίπλα τους ή όχι.

Ας σταθούμε αρωγοί και όχι κριτές, με την καθημερινή παρουσία μας και τη συμπαράστασή μας στον αγώνα τους, έξω από το Υπουργείο Υγείας. Ας ενώσουμε τις φωνές μας, μέχρι να γίνουν η βουή που θα αναστείλει τα σχέδια των γελοίων και εμμονικών ηγετίσκων.

Όλοι μαζί θα τους στείλουμε εκεί που αξίζουν. Στις μαύρες σελίδες της ιστορίας.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ

ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΜΕ