Σήμερα, μετά τη ρωσική επίθεση, η στάση της Αμερικής αφήνει την ουκρανική κυβέρνηση ξεκρέμαστη. Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Τη χρησιμοποίησε για την Νατοϊκή περικύκλωση της Ρωσίας, της έδωσε διαβεβαιώσεις, χάιδεψε τα ναζιστικά παραστρατιωτικά τάγματα, γέλασε κάτω από τα μουστάκια της με τα πογκρόμ ενάντια στους αντιφρονούντες, χάρηκε βλέποντας τη Συμφωνία του Μινσκ να καταρρέει... την ενίσχυσε στρατιωτικά για να καθαρίσει τις ανατολικές ρωσόφωνες περιοχές της, τη διαβεβαίωσε ότι θα σταθεί δίπλα της, αρκεί το Κίεβο να μείνει πιστό στις επιδιώξεις του ΝΑΤΟ. Και όταν η Ρωσία επιτέθηκε, έκανε δηλώσεις συμπαράστασης και ξεκίνησε μαραθώνιο αναζήτησης “μακροπρόθεσμων κυρώσεων” αμφίβολης αποτελεσματικότητας μιας και η Μόσχα από το 2014 και μετά επιχείρησε να προετοιμαστεί απέναντι σε ένα τέτοιο εξαιρετικά αναμενόμενο μέτρο και τελικά η βοήθεια στους Ουκρανούς ήταν μια ψυχρή ανακοίνωση ότι το ΝΑΤΟ δεν θα στείλει στρατό στην Ουκρανία. Δηλαδή το καθεστώς του Κιέβου έβγαλε τη βρώμικη δουλειά με τη συναίνεση, συμπαράσταση και καθοδήγηση της Αμερικής αλλά όταν ήρθαν τα δύσκολα, έμεινε μόνο του. Άλλωστε ακόμα και αν η Ρωσία ρίσκαρε πυρηνικό επεισόδιο για να εξασφαλίσει τον “ζωτικό της χώρο”, η Αμερική δεν θα ρίσκαρε κάτι τέτοιο για να της τον στερήσει.

Αυτά όλα έχουν για τους Έλληνες ιδιαίτερη σημασία, γιατί η Ελλάδα μπορεί να έχει μεγαλύτερη αποτρεπτική δύναμη από την Ουκρανία και η Τουρκία πολύ μικρότερη από τη Ρωσία, αλλά οι διαβεβαιώσεις ότι οι ΗΠΑ θα μας προστατεύσουν απέναντι στον Ερντογάν και στις επιδιώξεις του, γιατί είμαστε οι πιο πιστοί, δεδομένοι και πρόθυμοι σύμμαχοί τους, είναι θεωρία που χρεοκόπησε σε ζωντανή μετάδοση σε όλο τον κόσμο.