ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ

Ήταν το 2017, με ένα e – mail ζήτησα από τον Stranger να δημοσιεύσει ένα κείμενο, με προέτρεψε στο να το πράξω μόνος μου και μου είπε να κάνω εγγραφή. Ήταν εκείνος που μου έδωσε την δυνατότητα να προσπαθήσω να δείξω στο κόσμο ότι υπάρχει και άλλος δρόμος αρκεί...

βέβαια να τον έχεις δοκιμάσει, ύστερα μπορείς να λες ότι αφού δοκίμασες επέλεξες κιόλας.

Οι απόψεις μου, τα κείμενα μου, επιλογές μου, πόνοι μου, πόθοι μου, αλήθειες, αξιοπρέπεια, σεβασμός. Όπως με γαλούχησαν από μικρό, με έμαθαν ότι οι άνθρωποι είναι πάνω από το χρήμα, η ζωή έχει αξία, το σήμερα το τώρα μετράει και έχει ο Θεός για αύριο. Αν είσαι άπιστος, άθεος δεν σε κρατά κάτι, τότε πια η διαφορά σου από τα ζώα, από το να μαρκαλεύεις εδώ και εκεί και μετά να γλύφεις κόκαλα ή ποδιές.

Καλώς ή κακώς μεγάλωσα και με παππούδες που μου μίλησαν για ιστορία, την βιωματική, την εμπειρική, αυτή που είδαν με τα μάτια τους. Αμέσως αποκτάς άλλη εικόνα για τον άνθρωπο, για το δίποδο θηρίο που εμπρός στην ματαιοδοξία του σφάζει γείτονα (κατακτητής), σφάζει αδελφό (εμφύλιος), σφάζει για να σφάξει (παγκόσμιος). Η ανθρωπιά, ο σεβασμός, το δίκιο, η αξιοπρέπεια ήταν, είναι και θα είναι αρετές, αλλά πάλι θες επιλέγεις, θες όχι.

Από το λεφτά υπάρχουν στο με ένα νόμο θα σκίσουν τα πάντα και τη γάτα ακόμα, οι νόμοι που περνούσαν αδιάκοπα ήταν για να γίνεις από ελληνική δημοκρατία -> ανεξάρτητη αρχή τι ; δημοσίων εσόδων και μόνο. Νόμοι που το χαράτσι στο έκαναν ενφια, νόμοι οι πρόσφατοι και καραντινάτοι θα σου κλέβουν το παιδί από το σπίτι, αλλά λίγο σε ενδιαφέρει.

Πέρασαν τρία χρόνια, παρατηρώ πάντα και θυμάμαι επίσης και το πρώτο σχόλιο, πέρασαν τρία χρόνια προσπαθώντας να δώσω ένα τρόπο σκέψης με επίκεντρο τον άνθρωπο όχι την τσέπη. Σε όλο αυτό και την σχετική έκθεση των απόψεων μου κρατώ τα θετικά μα περισσότερο τα αρνητικά μόνο και μόνο γιατί δείχνουν ακριβώς αυτό που δεν θέλω να συμμετέχω, δεν θέλω να το δω, δεν θέλω το ζήσω.

Όλα αυτά τα χρόνια ο δρόμος της ζωής μου περνά από ανηφόρες και μόνο, με σημαντικότερο σταθμό την υγεία μου. Η ζωή εκεί έξω δεν είναι το ίδιο εύκολη με το κακεντρεχές σχόλιο του πληκτρολογίου ή του καλού σχολίου και του μπράβο, αυτά είναι για μπαλκόνι και ντομάτα. Το θέμα είναι στο δρόμο να πας με ουλαμό και όχι μονάχος σου, αυτό προσπαθώ αλλά τελικά λύκοι στα πρόβατα μας.

Σκοπός μου πάντα να ενώσω όχι να διχάσω, σκοπός να δείξω και όχι να τυφλώσω, σκοπός να μην προκαλέσω κακό ή αυτοδικία έναντι του οποιουδήποτε. Τίμια, με ηθική και πολύ σεβασμό όσοι με διάβασαν, όσοι είναι διαδικτυακοί φίλοι αξίζουν όχι την παράνοια που κάποιος στα σχόλια του προσπάθησε να επιβάλει αλλά όλοι αξίζουν το σεβασμό που τους αναλογεί εγώ μπορεί να θίγομαι μεν αλλά κανείς δεν μπορεί να χαρακτηρίσει φίλους, ακόλουθους παρανοϊκούς, βέβαια εν προκειμένω θα επέλεγα παράνοια από βλακεία.

Όλη μας η ζωή είναι μια δοκιμασία, είναι επιλογές, είναι γεμάτη ανθρώπους. Όλη μας η ζωή ένα τρέξιμο για λογαριασμούς, για δουλειά, για χρήμα. Όλη μας η ζωή φορτωμένη με την ματαιοδοξία του εγώ, της μακριάς ψωλής και της συνουσίας. Όλη μας η ζωή μια παρωπίδα αποβλάκωσης, προγραμματισμού, ελέγχου. Όλη μας η ζωή μακριά από καθαρό μυαλό, σώμα υγιές, πνεύμα και ψυχή δυνατά. Φτάνει το δυνατό πορτοφόλι.

Για όλους αυτούς τους συνομωσιολόγους που θυσίασαν το χρόνο τους, για αυτούς που θυσίασαν την ζωή τους, για αυτούς που έδειξαν τι γίνεται πίσω από την κουρτίνα. Για κάθε @Vasoula2908, για κάθε @Stranger, για κάθε @UHU, για κάθε @Κόρακα, για κάθε @Alice, για κάθε @ΜΚ, για κάθε @AmazingDio και όλους αυτούς που θα προκύψουν στο τώρα, στο αύριο, στο μέλλον δημιουργούνται γιατί υπάρχει το σχετικό κενό στο πεδίο, στην πληροφορία, στην ζωή.

Σε όσους έταξα μπύρα, (όσο και αν θέλουν το κλίμα να της αλλάζει γεύση), σε όσους έταξα ότι θα τους βρω, σε όσους κράτησα και μου κράτησαν παρέα, συντροφιά τους διαβεβαιώνω ότι τηρώ τις υποσχέσεις μου (όπως έλεγε ο παππούς μου μπέσα και φιλότιμο). Το προσωπικό μου στοίχημα το κέρδισα, ακόμα ελπίζω, ποντάρω στον άνθρωπο, έκανα το κύκλο του θεμιτού, έκανα το κύκλο που μου αναλογούσε, θεωρώ ακόμα πως αρκεί μια θυσία, μια καλή διάθεση, μια ειλικρίνεια, μια αλήθεια και ένα δίκιο για να σπάσουν τα δεσμά της σκλαβιάς.

Φίλε Stranger, χαίρομαι να σε αποκαλώ έτσι, φίλοι κατοχικοί, χαίρομαι που κινούμαστε στον ίδιο δρόμο και διασταυρωθήκαμε, έστω και αν μας θίγουν, δεν μας σέβονται, μας λοιδορούν μένω σε αυτό και μόνο : «ότι γνώρισα προστατεύω, κατακτώ ότι με απειλεί».

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος συγγραφέας. Πάντα γράφει το τέλειο τέλος. Τσάρλι Τσάπλιν