Η πανδημία του εθνοθρησκευτισμού και η θρησκευτική Ελευθερία

Κάποτε λόγω και του Διαφωτισμού ο εθνοθρησκευτισμός έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αναγέννηση των εθνών όμως σήμερα το μόνο που κάνει είναι να διχάζει και ειδικά στην περίπτωση μας, καθότι οι Διαφωτιστές μας είπαν ότι είμαστε Έλληνες για τους δικούς τους πολιτικούς λόγους ασφαλώς, και εξ αυτού του γεγονότος απολέσαμε την πολιτισμική μας ταυτότητα και προσποιούμαστε ότι είμαστε κάποιοι άλλοι και ότι μάλιστα έχουμε ιδιαίτερη αξία έναντι όλων των υπολοίπων λόγω της καταγωγής μας....

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια ο εθνοθρησκευτισμός, που προέκυψε μετά τον Διαφωτισμό για εμάς τουλάχιστον έχει εξελιχθεί ως η μεγαλυτερή κατάρα και μέσα από την ιστορική παρεκτροπή της επικρατούσας θρησκείας και μέσα από τα διάφορες ομάδες “Ελληνοκεντρικών” που προέκυψαν ασφαλώς μέσα στα πλαίσια της εθνοκεντρικής νοοτροπίας και καταλήξαμε σε αυτή την κατάσταση, μέσα και από τις δικές μας επιλογές.

Ο εθνοθρησκευτισμός το μόνο που κάνει στην οποιανδήποτε του έκφραση είναι να διχάζει και για ιστορικούς και για θεολογικούς και για πολιτικούς λόγους, καθότι μιλάμε για πράγματα ασύνδετα μεταξύ τους, που δομούν διχασμένες προσωπικότητες, που προσπαθούν επί ματαίω στις πλείστες των περιπτώσεων να εξισορροπήσουν μέσα σε μια ανισόρροπη κατάσταση.

Μιλάμε επίσης για την αυταρχική νοοτροπία των Ρωμαίων και την συμπλεγματική και αλαζονική νοοτροπία των αρχαίων και όλα αυτά δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα, που είναι απλά θέμα χρόνου να εκραγεί, καθώς μαλιστά η ομαδοποίηση γυρω απο εθνικιστικές ιδεές και η εθνοκαπηλία πουλάνε και είναι σύνηθες φαινόμενο και αντιθετώς οι ιδέες περί αποδοχής της διαφορετικότητας, όχι μόνο δεν πουλάνε μέσα στα πλαίσια αυτής της κόντρας, αλλά μάλιστα έχουν δαιμονοποιηθεί λόγω και της ελευθεριότητας της μοντέρνας κουλτούρας του νεοφιλελυθερισμού, αλλά λόγω και του φόβου για κάθετι νέο, που συνηθως συνοδεύεται από διάφορες συνμωσιολογικές θεωρίες, που λογικά οδηγούν στο ακραίο συντηρητισμό σε αντιδιαστολή με τον ακραίο” “φιλελευθερισμό” που συμβάλλει ασφαλώς στη κατάπτωση των ηθών.

Το ζητούμενο ασφαλώς είναι η ισορροπία και όχι το να επικρατήσει το ένα άκρο έναντι του άλλου και θα πρέπει να βάλουμε μια νέα βάση αναφορικά και με το θρησκευτικό πρόβλημα. Καταρχήν θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο όρος “αιρετικός” είναι αδοκιμός και προσεγγίζει τα όρια της γελοιότητας, καθότι όλα τα μυαλά της ανθρωπότητας και ανεξάρτητα από το αν πιστεύαν σε θεό η αν αποδέχονταν τον Ιησού θεωρήθηκαν ως αιρετικοί και κατέληξαν ακόμα και στην πυρά της ιεράς εξέτασης.

Έπειτα “αιρετικοί” υπήρξαν και οι Διαφωτιστές, που όμως μέσα από την οργανωμένη προσπάθεια κατάφεραν να υποσκελίσουν την θρησκευτική τυραννία και να ανοίξουν μια νέα χρονογραμμή για την ανθρωπότητα προς ένα οικουμενικό αύριο που θα σέβεται τις βασικές αρχές της Ελευθερίας.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα ξεκινάνε μέσα από την αποδοχή τους. Δεν μπορείς να είσαι υπέρμαχος της θεοκρατίας της Ρώμης και να έχεις απαιτήσεις από τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ξεκινάμε από την αποδοχή της θρησκευτικής Ελευθερίας και αφαιρούμε προσβλητικές έννοιες όπως “αιρετικός” κλπ και πάνω σε αυτή την βάση κάποιος μπορεί να έχει απαιτήσεις για σεβασμό του δικού του δικαιώματος της θρησκευτικής έκφρασης.

Έξω από αυτό το πλαίσιο δεν προκύπτει κανένα “δικαίωμα” για αυτούς δηλαδή που ονειρεύονται να επαναφέρουν το καθεστώς της θεοκρατίας και για τους νεοναζί αρχαιοκάπηλους, που θέλουν να επιβάλουν τις ψυχώσεις τους.

https://katohika.gr/