ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ. Τι ισχύει για τα εμβόλια.

Οι νομοθέτες θα πρέπει να γνωρίζουν και να μη ξεχνάνε ότι η έννοια της «ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑΣ (για οποιαδήποτε ιατρική παρέμβαση)» αν νομοθετηθεί έρχεται κατ’ελάχιστο σε αντίθεση, καταπατά τον ν. 2619/ΦΕΚ Α΄ 132/19.6.1998, που αποτελεί εσωτερικό δίκαιο με υπέρ-νομοθετική ισχύ...
υπερισχύοντας έναντι κάθε ΑΝΤΙΘΕΤΗΣ διάταξης νόμου (28 §1 Συντ), ήτοι η οποιαδήποτε μορφής υποχρεωτικότητα (ως νομοθετική έννοια) τίθεται άκυρη εξ ορισμού ακόμα και αν εγκριθεί δια ψήφου και κανένας πολίτης δεν υποχρεούται να την τηρήσει.
Η προσέγγιση του θέματος της Υγείας από τους νομοθέτες με το νομοσχέδιο του Υπ.Υγ. για την Δημόσια Υγεία

«Πρόληψη, Προστασία, και Προαγωγή της Υγείας-Ανάπτυξης των υπηρεσιών Δημόσιας Υγείας» 

είναι λίαν επιεικώς απαράδεκτη στο σύνολο της και κακόβουλα απαράδεκτη στο μέρος όπου προαναγγέλλει οποιαδήποτε μορφή ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑΣ και φυσικά ολοκληρωτικά αντίθετη σε πλείστες Συνταγματικές, Ευρωπαϊκές, Διεθνείς Νομοθεσίες υπερεθνικής ισχίος και την εκ γενετής ανθρώπινη υπόσταση, αυτονομία και ακεραιότητα και στέλνει την Ελλάδα πίσω στην Γερμανική Κατοχή ή καλύτερα ακόμα πιο πίσω στην Τουρκοκρατία ή ακόμα πιο σωστά πίσω στον Μεσαίωνα της Θεοκρατίας και στο κάψιμο στη πυρά, (το σώμα του υπηκόου ανήκει στο Θεό και στο Βασιλιά και όχι στον ίδιο).

Η συγκεκριμένη νομοθεσία πριν προχωρήσει περαιτέρω θα πρέπει να εισάγει το ακόλουθο επεξηγηματικό άρθρο με απόλυτη σαφήνεια. 

Ειδάλλως στη περίπτωση που οι νομοθέτες αγνοήσουν όλες τις Συνταγματικές, Ευρωπαϊκές, Διεθνείς Νομοθεσίες υπερεθνικής ισχύς (και την εκ γενετής ανθρώπινη υπόσταση, αυτονομία και ακεραιότητα όπως δόθηκε και ορίσθηκε από τον Δημιουργό) και προχωρήσουν σε νομοθετικούς όρους και νομοθετικά τερτίπια που θα εκλαμβάνουν τον άνθρωπο ως αντικείμενο ή υποκείμενο κατά τη βούληση των αρχών ή κατά την βούληση επαγγελματικών ομάδων ή ιδιωτικών εταιρειών για οποιαδήποτε δικαιολογία, τους συνιστώ να αναθεωρήσουν τους ειδεχθείς στόχους τους γιατί είναι προφανές ότι θα είναι υπόλογοι για εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα.

1ο ΑΡΘΡΟ.. Υπεράνω όλων των κάτωθι άρθρων του παρόντος Νόμου, έχουν ισχύ τα ακόλουθα. 

Όλα τα θεμελιώδη, απαρέγκλιτα, αναφαίρετα και εκ γενετής δικαιώματα του ανθρώπου όπως αυτά έχουν ορισθεί από συνταγματικές, υπερεθνικές και παγκόσμιες συμβάσεις (τα οποία εκφράζουν την έννοια της Ανθρώπινης Υπόστασης και της Ανθρώπινης Ακεραιότητας και Αυτονομίας). ΔΕΝ είναι ούτε συζητήσιμα ούτε προς διαπραγμάτευση ούτε υφίσταται θέμα εξαιρέσεων και καταστρατήγηση τους για οποιοδήποτε λόγο, από οποιοδήποτε άλλο άρθρο του παρόντος νόμου ή άλλου νόμου προγενέστερου ή μεταγενέστερου, ήτοι

-Το δικαίωμα της «πλήρης ενημέρωσης και της απόλυτης συναίνεσης» για οποιαδήποτε ιατρική πράξη (Ως ιατρική πράξη εννοούμε κάθε επέμβαση στο σώμα του ασθενούς για λόγους διαγνωστικούς, θεραπευτικούς ή προληπτικούς.)

-Το απόλυτο και αναφαίρετο δικαίωμα της ακεραιότητας και αυτονομίας του ανθρώπινου σώματος και τον ορισμό ως βασανιστηρίου και εγκλήματος ενάντια της ανθρωπότητας της υποχρεωτικής εξαναγκαστικής χορήγησης οιουδήποτε προϊόντος χωρίς συναίνεση.

-Τα συμφέροντα και η ευηµερία του ανθρώπινου όντος θα υπερισχύουν έναντι μόνο του κοινωνικού συµφέροντος ή της επιστήµης ήτοι θα υπερισχύουν έναντι οιουδήποτε πρότασης υποχρεωτικής εξαναγκαστικής χορήγησης οιουδήποτε προϊόντος χωρίς συναίνεση για τον έλεγχο οιονδήποτε καταστάσεων αφορούν τον αυθαίρετο ορισμό της Δημόσιας Υγείας

-του αναφαίρετου και απαράβατου δικαιώματος στην εκπαίδευση όλων των παιδιών χωρίς διακρίσεις οιασδήποτε μορφής και εκβιασμούς για την στέρηση αυτού

-του δικαιώματος του ιατρικού απορρήτου και του απορρήτου των προσωπικών δεδομένων για οποιαδήποτε δημόσια και ιδιωτική απαίτηση

ΔΕ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ και Εξ ΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ (η χορήγηση άλλου ιατροφαρμακευτικού προϊόντος) ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ και το προτεινόμενο 

Άρθρο 1 του παρόντος Νόμου απλά θα επαναδιατυπώνει συνοπτικά και πιο ξεκάθαρα τα ακόλουθα

1ον -Τις Συνταγματικές διατάξεις των άρθρων 

2 § 1 Συντ., όπου κατοχυρώνεται ο σεβασμός και η προστασία της ανθρώπινης αξίας ως πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας, (διάταξη η οποία ανήκει στον σκληρό και μη αναθεωρήσιμο πυρήνα του Συντάγματος), 

το άρθρο 5 § 1 Συντ., το οποίο θεσπίζει το θεμελιώδες δικαίωμα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, καθώς και 

το άρθρο 9 § 1 Συντ., που αφορά στην προστασία του ιδιωτικού βίου.

2ον -Τον ''Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης'' 

το αρθρο 3 § 2 περ. α΄: «Στο πεδίο της ιατρικής και της βιολογίας πρέπει να παρατηρούνται ιδίως τα εξής: 
α. Η ελεύθερη και εν επιγνώσει συναίνεση του ενδιαφερόμενου, σύμφωνα με τις λεπτομερέστερες διατάξεις του ορίζονται από το Νόμο»

3ον -Την Σύμβαση για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας του ατόμου σε σχέση με τις εφαρμογές της βιολογίας και της ιατρικής η οποία υπογράφηκε στις 

4 Απριλίου του 1997 στο Oviedo της Ισπανίας και κυρώθηκε από τη χώρα μας με τον 

ν. 2619/ΦΕΚ Α΄ 132/19.6.1998, και αποτελεί έκτοτε εσωτερικό δίκαιο με υπέρ-νομοθετική ισχύ, υπερισχύοντας έναντι κάθε ΑΝΤΙΘΕΤΗΣ διάταξης νόμου (28 §1 Συντ). 

Ειδικότερα, τα άρθρα 5 έως 10 της ως άνω Σύμβασης. 

«Επέμβαση σε θέματα υγείας μπορεί να υπάρξει μόνον, αφού το ενδιαφερόμενο πρόσωπο δώσει την ελεύθερη συναίνεσή του, κατόπιν προηγούμενης σχετικής ενημέρωσής του» (5 § 1), 

«Το πρόσωπο αυτό θα ενημερώνεται εκ των προτέρων καταλλήλως ως προς το σκοπό και τη φύση της επέμβασης, καθώς και ως προς τα επακόλουθα και τους κινδύνους που αυτή συνεπάγεται. Το ενδιαφερόμενο πρόσωπο μπορεί ελεύθερα και οποτεδήποτε να ανακαλέσει τη συναίνεση του. (5 § 2), «Τα συμφέροντα και η ευηµερία του ανθρώπινου όντος θα υπερισχύουν έναντι μόνο του κοινωνικού συµφέροντος ή της επιστήµης»

4ον -Τον νόμο 3418/2005 ο οποίος συμπεριέλαβε την ''Σύμβασης του Οβιέδο'' και αποτελεί πλέον τον ισχύοντα Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας στη χώρα μας και επανέλαβε ουσιαστικά τις προαναφερόμενες ρυθμίσεις της Σύμβασης του Οβιέδο, ρυθμίζοντας διεξοδικά τα ζητήματα της ενημέρωσης και της συναίνεσης στα υπ’ αριθ. 11. Άρθρο. 

Υποχρέωση ενημέρωσης 1. 

«Ο ιατρός έχει καθήκον Αληθείας προς τον ασθενή. Οφείλει να ενημερώνει πλήρως και κατανοητά τον ασθενή για την πραγματική κατάσταση της Υγείας του , το περιεχόμενο και τα αποτελέσματα της προτεινόμενης ιατρικής πράξης , τις συνέπειες και τους ενδεχόμενους κινδύνους ή επιπλοκές από την εκτέλεσή της, τις εναλλακτικές προτάσεις , καθώς και για τον πιθανό Χρόνο αποκατάστασης , έτσι ώστε ο ασθενής να μπορεί να Σχηματίζει πλήρη εικόνα των ιατρικών , κοινωνικών και οικονομικών παραγόντων και συνεπειών της κατάστασής του και να προχωρεί, ανάλογα , στη λήψη αποφάσεων». και 

Όπου, σύμφωνα με τη διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 12: 

«Ο ιατρός δεν επιτρέπεται να προβεί στην εκτέλεση οποιασδήποτε ιατρικής πράξης χωρίς την προηγούμενη συναίνεση του ασθενή», ενώ στην παρ. 2 του ιδίου άρθρου ορίζεται λεπτομερώς πως για να είναι έγκυρη η εν λόγω συναίνεση χρειάζεται να συντρέχουν σωρευτικά οι ακόλουθες προϋποθέσεις
- η ικανότητα για συναίνεση:
- η προηγούμενη ενημέρωση του ασθενούς από τον θεράποντα ιατρό κατ’ άρθρο 11 ΚΙΔ, η οποία πρέπει να είναι ΠΛΗΡΗΣ, σαφής και κατανοητή
- η απουσία ελαττωμάτων κατά τον σχηματισμό της βούλησής του: η ελαττωματικότητα της βούλησης για συναίνεση του ασθενούς λόγω ΠΛΑΝΗΣ, ΑΠΑΤΗΣ, ΑΠΕΙΛΗΣ έχει ως συνέπεια την αυτοδίκαιη ακυρότητα της τυπικά δηλωθείσας συναίνεσης, χωρίς να απαιτείται η δικαστική προσβολή της ή οποιαδήποτε άλλη ενέργεια αμφισβήτησής της εκ μέρους του ασθενούς.
- η απουσία αντίθεσης της συναίνεσης του ασθενούς στα χρηστά ήθη, η οποία θα πρέπει να αναζητηθεί, κυρίως, στον σκοπό και στα κίνητρα που οδηγούν στη διενέργεια της ιατρικής πράξης
- η πλήρης κάλυψη της ιατρικής πράξης από τη δοθείσα συναίνεση, αφού η συναίνεση αφορά συγκεκριμένη κάθε φορά ιατρική πράξη και καλύπτει μόνο αυτήν κατά περιεχόμενο και χρόνο. 

Αντιθέτως, η «λευκή» συναίνεση, η οποία περιλαμβάνει κάθε απαραίτητη ιατρικά ενέργεια για την αποκατάσταση της υγείας του ασθενούς δεν θεωρείται ισχυρή.
-Η κατά τα ανωτέρω, λοιπόν, ενημέρωση απαιτείται να είναι πλήρης, σαφής και ευχερώς κατανοητή από τον ασθενή, ώστε να του επιτρέπει να σχηματίσει πλήρη εικόνα των ιατρικών, κοινωνικών και οικονομικών παραμέτρων της κατάστασής του και να λαμβάνει αποφάσεις ο ίδιος ή να μετέχει στη λήψη αποφάσεων σχετικά με την παροχή της συναίνεσής του ως προς τη διενέργεια των προτεινόμενων ιατρικών πράξεων που είναι δυνατόν να προδικάσουν τη μετέπειτα ζωή του (άρθρο 47 § 4 εδαφ. γ΄ ν. 2071/1992). 

Η ενημέρωση του ασθενούς από τον ιατρό αφορά, βέβαια και στα τρία είδη της: 

Τη γενική ενημέρωση/πληροφόρηση, τη θεραπευτική και, φυσικά, τη νομιμοποιητική. Οποιαδήποτε άρνηση ή παράλειψη ως προς τη συγκεκριμένη υποχρέωση μπορεί κάλλιστα να συνιστά ιατρικό σφάλμα γενεσιουργό της αστικής, της ποινικής αλλά και της πειθαρχικής ευθύνης του ιατρού. 

Και ο νόμος 3252/2004 σχετικά με τη σύσταση της ΕΝΕ που ανάγει πλέον την παράβαση των καθηκόντων και των υποχρεώσεων του 

Κώδικα Νοσηλευτικής Δεοντολογίας σε πειθαρχικό παράπτωμα (άρθρο 25) και προβλέπει επιβολή πειθαρχικών ποινών σε περίπτωση διαπίστωσής τους. 

Κατά συνέπεια, μη συνδρομή στην ενημέρωση του ασθενούς συνιστά νοσηλευτικό σφάλμα γενεσιουργό της πειθαρχικής ευθύνης του νοσηλευτή.

5ον -Τη ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΊΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ∆ΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΗ, σύμφωνα με την σχετική πρόβλεψη της οποίας «ο ασθενής έχει το δικαίωμα, αφού ενημερωθεί για την κατάσταση της υγείας του, να συμφωνήσει με τη θεραπεία που του προτείνεται ή να διαφωνήσει με αυτήν και να μη δεχθεί θεραπεία». Και σύμφωνα με υπέρτατη αρχή της ιατρικής επιστήμης, «voluntas aegroti suprema lex» . Ο υπέρτατος νόμος «Είναι η βούληση του ασθενούς».

6ο –Τις διατυπώσεις του ''Κώδικας της Νυρεμβέργης'' που εν ολίγοις προστατεύει τους πολίτες από την αυθαιρεσία, τον δογματισμό και τους απάνθρωπους πειραματισμούς της επιστημονικής κοινότητας σε διαγνωστικό, προληπτικό, ερευνητικό ή θεραπευτικό επίπεδο. 

«Η εθελοντική ενημερωμένη συναίνεση του ανθρώπου είναι απολύτως απαραίτητη» και όσοι δεν τήρησαν αυτή την αρχή κατέληξαν στην κρεμάλα σε κάποιους αλγεινούς χρόνους «The voluntary informed consent of the Human Subject is absoltely essential»

7ο Το άρθρο 16 του Συντάγματος και το άρθρο 28 της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού (ΟΗΕ, 1989, επικυρώθηκε στη χώρα μας με τον ν. 2101/1992, ΦΕΚ Α’ 192) 

όπου κατοχυρώνεται το αναφαίρετο και απαράβατο δικαίωμα στην εκπαίδευση και σύμφωνα με το Σύνταγμα (άρθρο 5) και της Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού (άρθρο 29) όπου κατοχυρώνεται το δικαίωμα στην ανάπτυξη της προσωπικότητας σε συνάρτηση με τον σκοπό της εκπαίδευσης.

Καμία αρχή, κυβέρνηση, οργανισμός δημόσιος ή ιδιωτικός, κρατικός ή παγκόσμιος και κανένας Ε.Υ. δεν έχει το δικαίωμα να στερήσει το αναφαίρετο δικαίωμα της σωματικής αυτονομίας και ακεραιότητας οποιουδήποτε πολίτη και για οποιοδήποτε λόγο και να χορηγήσει το οποιοδήποτε προϊόν χωρίς την πλήρως ενημερωμένη και απόλυτα εθελοντική συγκατάθεση του παραλήπτη. 

Στην αντίθετη περίπτωση ο παραλήπτης δεν θεωρείται ΑΝΘΡΩΠΟΣ αλλά αντικείμενο (δήθεν ισχνά επιστημονικές δικαιολογίες που προπαγανδίζονται και διαφημίζονται με παραπλανητικό σκοπό, εκτός του ότι ουδέποτε έχουν τεκμηριωθεί, επί το πλείστον είναι ανούσιες λόγω της φύσης των προϊόντων προς χρήση και το απόλυτο δικαίωμα της σωματικής αυτονομίας και ακεραιότητας χωρίς εξαιρέσεις).

ΔΕ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ και Εξ ΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ ΕΜΒΟΛΙΟ (η χορήγηση άλλου ιατροφαρμακευτικού προϊόντος) ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ.

ΔΙΟΤΙ απλούστατα η οποιαδήποτε υποχρεωτικότητα εξ οιαδήποτε δικαιολογίας, καταπατά όλα τα αναφαίρετα και απαρέγκλιτα ανθρώπινα δικαιώματα όπως περιγράφονται σαφέστατα ως άνωθεν

Μέτρα αποτροπής επιδημιών (μεταδιδόμενων νοσημάτων) που περιλαμβάνουν τη χορήγηση ιατροφαρμακευτικών προϊόντων χωρίς την ενημερωμένη συναίνεση και συγκατάθεση του παραλήπτη, ΔΕΝ νοούνται και ΔΕΝ νομιμοποιούνται αν ΔΕΝ σέβονται απόλυτα όλα τα άνωθεν ανθρώπινα δικαιώματα και ΔΕΝ είναι ούτε καν απαραίτητα, όπως ξεκάθαρα αναδεικνύεται κάτωθι.

Τελος στην διάταξη του άρθρου 4§3ιιιβ του πρόσφατου νόμου 4675/2020, το οποίο προβλέπει ότι :

“σε περιπτώσεις εμφάνισης κινδύνου διάδοσης μεταδοτικού νοσήματος, που ενδέχεται να έχει σοβαρές επιπτώσεις στη Δημόσια Υγεία, μπορεί να επιβάλλεται δυνάμει απόφασης του υπουργού Υγείας, μετά από σχετική γνωμοδότηση της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας (ΕΕΔΥ), υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού με σκοπό την αποτροπή της διάδοσης της νόσου. 
Με την ανωτέρω απόφαση ορίζονται η ομάδα του πληθυσμού ως προς την οποία καθίσταται υποχρεωτικός ο εμβολιασμός με καθορισμένο εμβόλιο, η τυχόν καθορισμένη περιοχή υπαγωγής στην υποχρεωτικότητα, το χρονικό διάστημα ισχύος της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, το οποίο πρέπει πάντοτε να αποφασίζεται ως έκτακτο και προσωρινό μέτρο προστασίας της δημόσιας υγείας για συγκεκριμένη ομάδα του πληθυσμού, η ρύθμιση της διαδικασίας του εμβολιασμού και κάθε άλλη σχετική λεπτομέρεια”

τίθονται οι εξής προυποθέσεις για την εφαρμογή του εμβολιασμού :

Η ομάδα του πληθυσμού ως προς την οποία καθίσταται υποχρεωτικός ο εμβολιασμός με καθορισμένο εμβόλιο.
Η τυχόν καθορισμένη περιοχή υπαγωγής στην υποχρεωτικότητα.
Το χρονικό διάστημα ισχύος της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού
και σαφώς με βασικά κριτήρια :

Tην ένταση της απειλής
Την αποδεδειγμένη επιστημονικά αποτελεσματικότητα του εμβολίου και τις μη παρενέργειες αυτού που να θέτουν σε κίνδυνο την υγεία, αλλά και την εν γένει προσωπικότητα του εμβολιαζόμενου
Ως εκ τούτων, το ανωτέροω μέτρο που είναι έκτακτο και προσωρινό και αφορά μόνο συγκεκριμένη ομάδα του πληθυσμού.

Οι νόμοι που υπάρχουν στο κείμενο, έχουν κατατεθεί στο υπουργείο στην Διαύγεια, την εποχή υπήρχε διάλογος για την πράξη νομοθετικού περιεχομένου για την ''Πρόληψη, Προστασία, και Προαγωγή της Υγείας-Ανάπτυξης των υπηρεσιών Δημόσιας Υγείας''
πηγη
Εμβόλια και νομοθεσία.Μέρος Α