Ο ψηφοφόρος έχει δικαίωμα στο λάθος. Αρκεί να γνωρίζει το κόστος. Γράφει ο Όμηρος Τσάπαλος

Στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου το διακύβευμα είναι ένα και είναι πολύ συγκεκριμένο: Ποιος θα εφαρμόσει καλύτερα το Μνημόνιο και μαζί με ποιο επιπλέον μείγμα πολιτικής αυτό θα συνοδευτεί. Γνωρίζουμε ότι τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν προτάξει την υλοποίηση του Μνημονίου σε κορωνίδα της πολιτικής τους για τα επόμενα χρόνια. Ο Έλληνας ψηφοφόρος καλείται ωστόσο να επιλέξει για Πρωθυπουργό και Κυβέρνηση που μπορεί πέραν από την εφαρμογή του μνημονίου να υλοποιήσει και μερικές ακόμα δέσμες πολιτικής που επηρεάζουν άμεσα τόσο την καθημερινότητα όσο και τα συμφέροντα του....
Όποιος πείσει περισσότερο σε αυτό το κομμάτι αυτός θα είναι και ο νικητής των εκλογών.
Σχετικά με το κρίσιμο ζήτημα του ποιος θα είναι το τρίτο κόμμα και ενδεχομένως η μελλοντική αξιωματική αντιπολίτευση, μια μόνο επισήμανση. Μόλις προχθές είχαμε την τύχη και γίναμε μάρτυρες της ωμής παραδοχής από τον Αρχηγό της Χρυσής Αυγής Ν. Μιχαλολιάκο ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ο ψηφοφόρος που είναι σίγουρος για την ψήφο του στην Χρυσή Αυγή δεν έχει το δικαίωμα να αγνοεί την πραγματικότητα: Ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή ψηφίζει ταυτόχρονα και μια πολιτική οργάνωση που ομολογεί την πολιτική της ευθύνη για δολοφονίες αθώων ανθρώπων. Είναι πολύ σοβαρό για να το αφήσουμε να περάσει έτσι, και ίσως το timing της δήλωσης Μιχαλολιάκου να μην μπορούσε να ήταν καλύτερο. Μας υπενθύμισε τα όρια αυτού του μορφώματος αλλά και τις προθέσεις του. Το πόσο μας επηρέασε βέβαια θα φανεί σήμερα στην κάλπη. Για τις προθέσεις των Ελλήνων ψηφοφόρων δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά.

Το θετικό είναι πως για πρώτη φορά στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου θα αναμετρηθούν τα κυρίαρχα κόμματα για την εφαρμογή και όχι την αποφυγή του μνημονίου. Αυτό από μόνο του είναι πρόοδος. Γιατί χρόνια τώρα πολιτικά κόμματα και πολιτικές περσόνες έχτιζαν καριέρες πάνω στο ψευτοδίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο». Ένα δίλημμα που δηλητηρίασε την πολιτική ζωή του τόπου, δημιούργησε ανέφικτες προσδοκίες στον ελληνικό λαό, και το κυριότερο, μας εμπόδισε να αντικρίσουμε κατάματα την αλήθεια.

Δραχμιστές κρύβονταν πίσω από την πλειοψηφία ενός ασπόνδυλου κόμματος που αναζητούσε την εξουσία. Τώρα πλέον τους ξέρουμε, έχουν φτιάξει δικό τους κόμμα και μιλούν πλέον ανοικτά για έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη.

Λαϊκιστές κατηγορούσαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους για δωσιλογισμό και εθνική προδοσία. Τώρα συντάσσονται «στην αναγκαιότητα εφαρμογής του μνημονίου»…

Το τοίχος του ψέματος χτίστηκε εξαιρετικά τόσο από τα κόμματα που αντιμνημονίου όσο δε και από τα κόμματα που κλήθηκαν να εφαρμόσουν το Μνημόνιο. Οι εκάστοτε φορείς της πολιτικής εξουσίας και οι αντιπολιτευόμενοι τους έκαναν τα πάντα για να αποφύγουν την εφαρμογή του, λέγοντας ψέματα ή τουλάχιστον αποφεύγοντας να αναφέρουν την πλήρη αλήθεια, για την Οικονομία, την Δημόσια Διοίκηση, τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται ο τόπος. Το δίπολο «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» δημιουργήθηκε γιατί και οι δυο πλευρές εκμεταλλεύθηκαν την οργή των πολιτών. Η μεν πρώτη αποφεύγοντας να εξηγήσει την αλήθεια και να έλθει σε σύγκρουση με ομάδες συμφερόντων και καθεστωτικές νοοτροπίες, η δε δεύτερη γιατί προτίμησε να αξιοποιήσει την λαϊκή οργή προς όφελος της δικής της πολιτικής ανέλιξης.

Υπο αυτή την έννοια, οι εκλογές που έρχονται είναι λυτρωτικές για εκείνους που τόσα χρόνια έβλεπαν το ψέμα και τον λαϊκισμό να κατακλύζουν την πολιτική ζωή του τόπου περιμένοντας το πλήρωμα του χρόνου ώστε λαϊκιστές και φορείς του ψέματος να απογυμνωθούν και να χτυπήσουν με ταχύτητα στον τοίχο του ρεαλισμού.

Οι πολίτες έχουν το δικαίωμα της επιλογής. Έχουν όμως και το δικαίωμα ενός ακόμη καταστροφικού λάθους; Έχουν το δικαίωμα να πουν για άλλη μια φορά ότι «άλλα ψηφίσαμε και άλλα μας επιβλήθηκαν;». Έχουν επίσης δικαίωμα να αρνούνται πεισματικά να παραδεχτούν ότι ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή ψηφίζουν ένα φασιστικό μόρφωμα που αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για δολοφονίες ανθρώπων; Ίσως είναι η πρώτη εκλογική αναμέτρηση της εποχής των μνημονίων οπου οι πολίτες ξέρουν επακριβώς το κάθε κόμμα τι πρεσβεύει. Ξέρουν ότι για τα επόμενα χρόνια θα είμαστε σε ανοικτή επικοινωνία με τους δανειστές. Ξέρουν ότι άλλη λύση (εντός της ευρωζώνης) πέραν της επιτυχούς ολοκλήρωσης των αξιολογήσεων δεν υπάρχει. Ξέρουν ποιος είναι ο κίνδυνος της αποτυχίας αλλά και το αποτέλεσμα της επιτυχίας. Ξέρουν ποια κόμματα πρεσβεύουν την Δημοκρατία και τον Κοινοβουλευτισμό και ποια τον φασισμό και την μισαλλοδοξία.

Για την χώρα είναι μια χρυσή ευκαιρία οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου να αποτελέσουν τις εκλογές της αλήθειας. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Το ζητούμενο πλέον είναι οι πολίτες να επιλέξουν όχι μόνο το αληθές αλλά και το εθνικά σωστό. Φυσικά και έχουν δικαίωμα στο λάθος, αρκεί να γνωρίζουν το κόστος της επιλογής τους.