Τι θα γίνει το Statesmen… όταν μεγαλώσει. Γράφει ο ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Τα γενέθλια του καθενός είναι μια «περίεργη» στιγμή για τη ζωή του. Τα πρώτα δέκα χρόνια, περίπου, βλέπεις παντού χαμόγελα και αισιοδοξία, εν μέρει λόγω και της άγνοιας κινδύνου που συνοδεύει την ελλιπή συνειδητοποίηση του τι συμβαίνει γύρω σου. Στη συνέχεια, τα πράγματα σοβαρεύουν, και κάθε χρόνος που περνάει, ειδικά από τη στιγμή που έχεις υπερβεί το ηλικιακό και ψυχολογικό όριο της ενηλικίωσης, αρχίζεις να κομπιάζεις. Ακόμη και να μελαγχολείς, σκεφτόμενος τι δεν έκανες μέχρι σήμερα, και πόσο εύκολο θα είναι να το κάνεις σε ένα νεφελώδες μέλλον.

Το Statesmen έχει σήμερα τα πρώτα του γενέθλια. Στις 14 Ιουλίου του 2010, ξεκινήσαμε μια «ασφαλή πλοήγηση» στα διαδίκτυο, προσδοκώντας πολλά. Τα πιο πολλά δεν τα πετύχαμε. Βάλαμε ωστόσο τις βάσεις για το μέλλον. Και έτσι, η «μελαγχολία» των γενεθλίων μετριάζεται. Γιατί, μπορεί η ηλεκτρονική εφημερίδα μας να μετράει μόλις ένα κεράκι δημόσιας παρουσίας, οι πιο πολλοί από εμάς ωστόσο μετρούν χρόνια διαδρομής.

Το Statesmen φιλοδοξούσε και φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα νηφάλιο βήμα, στο οποίο θα μπορεί ο καθένας να διατυπώσει απενοχοποιημένα την άποψή του. Να κρίνει, και να κριθεί. Μακριά από άκρα, ακρότητες και εγωπαθείς προσεγγίσεις περί της «μιας και μόνης αλήθειας». Η κοινωνία μας άλλωστε έχει ενηλικιωθεί προ πολλού, για να καταλαβαίνουμε ότι η «αλήθεια» έχει μια κάποια σχετικότητα, ανάλογα με την οπτική γωνία από την οποία την ατενίζουμε.

Το Statesmen επιθυμεί να παροτρύνει και να συνθέσει μια νέα «εθνική αφήγηση» για το μέλλον. Που εκ των πραγμάτων θα προκύψει από την αυθόρμητη εξομολόγηση των προσδοκιών και των οραμάτων όλων μας. Χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς. Χωρίς συμπλέγματα και εμμονές.

Μια αφήγηση η οποία δεν μπορεί φυσικά να προέλθει από όσους αποτέλεσαν μέρος του προβλήματος. Από εκείνους που έγιναν οι ίδιοι το πρόβλημα. Αν από κάτι πάσχει η σύγχρονη Ελλάδα, είναι από έξυπνες ιδέες. Από καινούρια πρόσωπα. Από την αυτονόητη διαδοχή των γενεών, που θα έφερνε στο προσκήνιο νέους ανθρώπους, αντί να ακούμε και να διαβάζουμε τις συνήθεις κοινοτυπίες πολιτικών, δημοσιογράφων, ανθρώπων του λεγόμενου πνευματικού κόσμου, εκπροσώπων ξεπερασμένων από την πραγματικότητα ιδεοληψιών.

Θα πρέπει να προέλθει κυρίως από τις γενιές που σήμερα μεγαλώνουν, και εκείνες που έρχονται. Από εμάς δηλαδή, που, Θεού θέλοντος, θα είμαστε σε τούτη τη μικρή γωνίτσα γης τις προσεχείς δεκαετίες, δίνοντας τη μάχη για να σταθεί και πάλι η Ελλάδα στα πόδια της, χωρίς να έχουμε παρά απειροελάχιστη ευθύνη για το εθνικό αδιέξοδο στο οποίο μας οδήγησαν οι γενιές που προηγήθηκαν. Με πρώτη και χειρότερη, την χιλιοτραγουδισμένη Γενιά της Μεταπολίτευσης.

Γιατί, καλή η «αγανάκτηση», όπως εκφράζεται με τις μαζικές συγκεντρώσεις σε κεντρικές πλατείες της χώρας, καλύτερη όμως η ανάληψη της ευθύνης που αναλογεί στον καθένα, για τον σχεδιασμό του μέλλοντός μας. Η πρώτη, εξαντλείται σε μερικές, έστω και εκατοντάδες, χιλιάδες «κομιστές». Η δεύτερη αφορά εκατομμύρια Έλληνες, που διστάζουν να αφήσουν τη μοναξιά της απομόνωσής τους, και να διεκδικήσουν μερίδιο και ρόλο στην «επόμενη Ελλάδα».

Αν κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας, θα βρούμε τις απαντήσεις που ζητάμε, ο καθένας για τη δική του διαδρομή του μέλλοντος. Και αν μοιραστούμε τις προσδοκίες μας με τον διπλανό μας, θα πολλαπλασιάσουμε τις πιθανότητες να τις δούμε να γίνονται πράξη.

Σύνθεση και όχι απομόνωση. Ούτε απλά και μόνο «αγανάκτηση». Αυτή είναι η έννοια που θα ξεκλειδώσει τα όνειρά μας. Και θα φωτίσει ένα μέλλον που πολλοί προσπαθούν να μας στερήσουν.

Σας περιμένουμε λοιπόν. Να σας ακούσουμε και να σας διαβάσουμε. Στο Statesmen…