Η “λεηλασία” του ΠΑΣΟΚ από την Αριστερά. Γράφει ο ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Το μοντέλο εξουσίας που εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα μετά την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981, θέλει την Κεντροαριστερά να αποτελεί πλειοψηφία, ή έστω να καθορίζει τις εξελίξεις. Ακόμη και στις εκλογικές αναμετρήσεις της «πολιτικής ανατροπής» υπέρ της Κεντροδεξιάς, δηλαδή τον Απρίλιο του 1990 (47% επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) και τον Μάρτιο του 2004 (45% επί Κώστα Καραμανλή), η εκλογική βάση της Κεντροαριστεράς μετατοπίστηκε… δεξιότερα προς το Κέντρο, σε ένα ισοζύγιο απευθείας μετακινήσεων ψηφοφόρων, που έκρινε εκείνες τις δυο μάχες.

Η τελευταία δημοσκόπηση της VPRC, που εμφανίζει τη Νέα Δημοκρατία να διατηρεί προβάδισμα 4% από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει υποστεί απώλειες 9% μέσα σε χρονικό διάστημα επτά μηνών, δείχνει και κάτι ακόμη: Μια αριθμητική ενίσχυση των κομμάτων που κινούνται στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, με το ΚΚΕ (13%), τον ΣΥΡΙΖΑ (7%) και τη Δημοκρατική Αριστερά (2,5%), να φτάνουν αθροιστικά το 22,5%. Ένα απρόσμενα υψηλό ποσοστό, το οποίο εξηγείται πλήρως στη βάση των διαρροών από την κοινωνική ραχοκοκαλιά του ΠΑΣΟΚ.

Αυτή η παράμετρος αποτελεί και τον πολιτικό «εφιάλτη» του Μεγάρου Μαξίμου και της Ιπποκράτους. Οι απευθείας απώλειες προς τη Νέα Δημοκρατία, θεωρούνται μεν χαμένες, εμπίπτουν ωστόσο στην κατηγορία του «μετακινούμενου ρεύματος», που πηγαίνει σε κάθε εκλογική αναμέτρηση με τον διαφαινόμενο νικητή.

Οι απώλειες προς τα κόμματα της Αριστεράς όμως, τα οποία βρίσκονται ιδεολογικά πιο κοντά στο… παλαιό ΠΑΣΟΚ, μπορούν να προσλάβουν τα χαρακτηριστικά της παγίωσης. Να αποτελέσουν δηλαδή ψηφοφόρους που δεν θα επιστρέψουν στο εγγύς μέλλον στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, και έτσι να συρρικνώσουν τη «μπετοναρισμένη» βάση του Κινήματος, που παραδοσιακά κινείται στα επίπεδα του 35%, σε συνθήκες ακραίας πόλωσης.

Φυσικά, ο χώρος της Αριστεράς είναι κατακερματισμένος και κάθε άλλο παρά ενιαίες επιδιώξεις δείχνει να παρουσιάζει. Για σκεφτείτε όμως, πόσο μεγάλη ανατροπή στα σημερινά πολιτικά δεδομένα θα σηματοδοτούσε μια επανασυγκόλληση του άλλοτε ενιαίου και κραταιού Συνασπισμού. Όπως τότε που ηγέτες σαν τον Χαρίλαο Φλωράκη και τον Λεωνίδα Κύρκο είχαν συνειδητοποιήσει την ισχύ… εν τη ενώσει.