Ο "ΠΑΠΑ ΗΛΙΑΣ" ΓΡΑΦΕΙ:

η κακουργία των…αγίων!

Συχνά οι νομιμόφρονες, για να κατηγορήσουν και να χλευάσουν κάποιους επικαλούνται το ποινικό τους μητρώο.

Σάμπως ο καθένας, που καταδικάζεται να είναι οπωσδήποτε και εγκληματίας. Χωρίς να εξετάζεται, βάσει ποιων νόμων και κάτω από ποιες συνθήκες δικάστηκε ή καταδικάστηκε. Χωρίς να εξετάζεται, δηλαδή, το πόσο οι νόμοι εν ονόματι των οποίων παραπέμπονται και οι παράγοντες, που δικάζουν και καταδικάζουν κάποιους, βρίσκονται σε αρμονία ή σε διαμετρική αντίθεση με την ηθική και τη δικαιοσύνη.

Ας μην ξεχνούμε ότι εν ονόματι του νόμου έχουν διαπραχθεί τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ή μήπως δεν αφθονούν τα παραδείγματα κατά τα οποία φορείς της νομιμότητας υπήρξαν οι μεγαλύτεροι κακούργοι; Ή μήπως εν ονόματι του νόμου δεν γίνονται οι πόλεμοι που σπέρνουν το θάνατο και τη δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπων; Ή μήπως εν ονόματι των νόμων δεν καταδικάζονται εκατομμύρια ανθρώπων σε θάνατο από την πείνα στις υπανάπτυκτες περιοχές του πλανήτη μας; Εν ονόματι των νόμων οι οποίοι δεν…νέμουν τα αγαθά του Θεού με δικαιοσύνη, αλλά, όπως…νομίζουν οι εγκληματίες εμπνευστές τους. Εν ονόματι των νόμων οι οποίοι έγιναν «κατ' εικόνα και ομοίωση» του νόμου της ζούγκλας!…

Εκεί όμως που περισσότερο αποδεικνύεται η ανηθικότητα της νομιμότητας είναι ο τρόπος, που αντιμετωπίζει τους σοφούς και τους άγιους και γενικά τους ξεχωριστούς ανθρώπους της κάθε εποχής. Αυτούς, που η νομιμότητα, αν ήταν ηθική, θα 'πρεπε να περιβάλει με ιδιαίτερη φροντίδα και να τους προσέχει «σαν τα μάτια της». Κι όμως τους καταδιώκει και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερο μένος και περισσότερο ύπουλες μεθοδεύσεις απ' ο, τι τους κοινούς εγκληματίες.

Θυμηθείτε τι έγινε με το Λαμπράκη και το Μανδηλαρά στις μέρες μας. Και μην πείτε ότι τα περιστατικά αυτά αναφέρονται σε παρακρατικούς ή χουντικούς. Γιατί σε τελική ανάλυση το κατεστημένο, που βρίσκεται πίσω απ' το κράτος και το παρακράτος, πίσω απ' τους χουντικούς και τους δημοκράτες είναι σε τελική ανάλυση το ίδιο. Οι άνθρωποι, που έχουν στα χέρια τους την εξουσία, γίνονται, όπως θα 'λεγε ο Νίτσε, σε κάθε περίπτωση, νομοθέτες του εαυτού τους και εκτελεστές του νόμου τους:

Άλλωστε η ιστορία βρίθει από ανάλογα παραδείγματα και περιστατικά κατά τα οποία πρωταγωνίστησε η κρατική και η, κατ' επίφαση, δημοκρατική νομιμότητα. Μήπως εν ονόματι του νόμου δεν καταδικάστηκε ο «απάντων ανθρώπων σοφώτατος Σωκράτης», απ' την, ως υπόδειγμα θεωρούμενη, αθηναϊκή δημοκρατία; Ή μήπως δεν καταδικάστηκαν το ίδιο και οι ηρωικότερες και ευγενέστερες μορφές της εθνικής παλιγγενεσίας, όπως ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης!

΄Η μήπως τα εκατομμύρια των χριστιανών μαρτύρων, που σήμερα τιμούμε-και ο ίδιος ο Χριστός- δεν δολοφονήθηκαν εν ονόματι του νόμου! « Εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ», έλεγε ο Πιλάτος για το Χριστό. Αλλά οι αρχιερείς και η συμμωρία (συν+μωρία) τους κραύγαζαν: « Εμείς νόμον έχομεν και,κατά τον νόμον ημών, οφείλει αποθανείν»!…

Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα του Προδρόμου. Ήταν, σύμφωνα με το Χριστό, ο μεγαλύτερος άνθρωπος, που γεννήθηκε ποτέ. Και όμως ο μεγαλύτερος αυτός άνθρωπος θυσιάστηκε στο βωμό της κραιπάλης του Ηρώδη και της κρατικής αλητοπαρέας του. Και μάλιστα με πρόσχημα της κακουργίας, όχι μόνο τη νομιμότητα, αλλά και τη θεοσέβεια του Ηρώδη. Για να μην επιορκήσει, δηλαδή, ο Ηρώδης και αμαρτήσει…

Πράγμα, που ισχύει και για τον άλλο μεγάλο Ιωάννη, το Χρυσόστομο. Τον οποίο όχι μόνο η κρατική, αλλά και η εκκλησιαστική νομιμότητα τον καταδίκασαν σε εξορία και πορεία θανάτου. Όχι μόνο, γιατί αποκάλυπτε τη σαθρότητα του βίου και της πολιτείας τους, αλλά και γιατί η ακτινοβολία της ασυναγώνιστης προσωπικότητάς του θάμπωνε την πνευματική τους αμβλυωπία.

Είναι λυπηρό και οδυνηρό να σκέφτεται κανείς ότι κάποια τέτοια ανθρωποειδή κυβερνούν κατά κανόνα τον κόσμο μας. Κι ακόμη λυπηρότερο και οδυνηρότερο να βλέπεις τα κοπάδια των λαών να σέρνονται ξωπίσω τους και να τους χειροκροτούν και να τους ζητωκραυγάζουν. Δεδομένου ότι τα ανθρωποειδή αυτά, που εξοντώνουν τους ήρωες και τους σοφούς και τους άγιους, πριν απ' αυτούς, κακουργούν σε βάρος των ίδιων των λαών. Τους οποίους αλυσοδένουν με ληστρικούς νόμους, έτσι ώστε να τους καταδυναστεύουν και καταληστεύουν.

Που σε τελική ανάλυση σημαίνει ότι κατά κανόνα η κακουργία είναι νόμιμη και η αγιότητα παράνομη. Γιατί βέβαια οι μάρτυρες, που τιμούμε εμείς σήμερα, γι' αυτούς, που τους υπέβαλαν σε βασανιστήρια και τους θανάτωσαν ήταν παράνομοι και κακούργοι. Ενώ οι κακούργοι, που τους καταδίκαζαν και τους βασάνιζαν ήταν οι εκπρόσωποι της νομιμότητας και οι στυλοβάτες των θεσμών.

Και θαυμάστε την απύθμενη υποκρισία του κατεστημένου! Κατηγορούν τους ομοϊδεάτες τους, που δολοφόνησαν τους πριν απ' αυτούς αγίους και ήρωες, για να εξασφαλίζουν το «άλλοθι», προκειμένου να δολοφονούν οι ίδιοι τους ζωντανούς:

"Αλίμονό σας, , γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, είπε ο Χριστός. Γιατί χτίζετε τους τάφους των προφητών και στολίζετε τα μνημεία των δικαίων. Και λέτε: «Αν ζούσαμε στην εποχή των προγόνων μας, δεν θα ήμασταν συμμέτοχοι στις δολοφονίες των προφητών». Και ομολογείτε έτσι, ότι είστε παιδιά εκείνων, που δολοφόνησαν τους προφήτες. Γεγονός που σημαίνει ότι και σεις είστε οχιόπουλα αντάξια των προγόνων σας. Γι' αυτό κι εγώ θα στείλω ανάμεσά σας προφήτες και σοφούς. Που θα τους διώξετε και θα τους δολοφονήσετε και θα τους σταυρώσετε…

…Για να έχετε έτσι την παγκόσμια αποκλειστικότητα της δολοφονικής εργολαβίας σε βάρος των δικαίων…» (Ματθαίου, ΚΓ,29-35).