Η κακομοίρα η δασκάλα μας το είχε πει… του Κώστα Αγγελάκη

Όταν η οικονομία είναι σε τέλμα, τα εθνικά θέματα σε αναβρασμό, η ανομία και η ανασφάλεια διασκεδάζουν τις καλύτερες μέρες τους και η πολιτική αντιπαράθεση επικεντρώνεται στην μείωση ή όχι των συντάξεων, καταλαβαίνουμε ότι το πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που νομίζουμε....

 Το αστείο της εποχής για τις συντάξεις είναι ότι «η δασκάλα μας είπε στο δημοτικό, ότι ένα λάθος κόμμα μπορεί να σας χαλάσει όλη την σύνταξη»… και τώρα καταλάβαμε τι ήθελε να πει. Όταν η οικονομία είναι σε τέλμα, τα εθνικά θέματα σε αναβρασμό, η ανομία και η ανασφάλεια διασκεδάζουν τις καλύτερες μέρες τους και η πολιτική αντιπαράθεση επικεντρώνεται στην μείωση ή όχι των συντάξεων, καταλαβαίνουμε ότι το πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που νομίζουμε.

Όταν το ζήτημα των συντάξεων, από μόνο του, μπορεί να ρίξει μια κυβέρνηση ή να φέρει μια επόμενη τότε μάλλον πρέπει να ανασκουμπωθούμε και αφού θυμώσουμε και απογοητευθούμε να αποφασίσουμε τον τρόπο και την λογική που η κοινωνία μας θα πάει σε αυτήν την πολυσυζητημένη επόμενη μέρα. 

Σε αυτήν την επόμενη μέρα, που έγινε εβδομάδες, που έγινε μήνες και που έγινε χρόνια.

Η δε πρόσφατη δήλωση της ΕΛΣΤΑΤ, ότι οι θάνατοι το 2017 ήταν κατά 35,000 περίπου περισσότεροι από τις γεννήσεις έρχεται να δικαιώσει, αλλά και να μας θυμίσει την απαράδεκτη επιχειρηματολογία της συγκυβέρνησης, περί της «φυσικής εξέλιξης» της μείωσης του μέτρου, λόγω εφαρμογής του σε ηλικιωμένους. Ότι θα υπολογίζαμε τους θανάτους των ηλικιωμένων σαν μια θετική παράμετρος για την μείωση του μέτρου δεν το περίμενα ποτέ. Αλλά το ακούσαμε και αυτό.

Η επερχόμενη μείωση των συντάξεων, είναι νομοθετημένη και προφανώς είναι μέρος του σχεδίου για να ικανοποιηθούν τα συμφωνηθέντα πρωτογενή πλεονάσματα τουλάχιστον μέχρι το 2022. Η δαπάνη των συντάξεων είναι συγκεκριμένο ποσοστό του ΑΕΠ (Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος) και όσο αυτό είναι στάσιμο, άλλο τόσο είναι και η συνολική δαπάνη. 

Όταν δε, η συνταξιοδοτούμενη μάζα μεγαλώνει, ενώ το ΑΕΠ παραμένει στάσιμο, μάλλον και άλλες μειώσεις θα χρειαστούν, αν δεν κάνουμε κάτι. Και αυτό το κάτι, είναι σίγουρα κάτι άλλο από αυτό που κάνουμε μέχρι σήμερα.

Αντί λοιπόν να σπαταλάμε φαιά ουσία και να συζητάμε αν θα κοπούν αυτές οι συντάξεις ή όχι, μήπως πρέπει να επικεντρωθούμε στο πως δεν θα χρειασθεί να κοπούν οι επόμενες;

Όσον αφορά τις πολιτικές συζητήσεις για αυτό το ζήτημα, θα σταθώ σε ένα τραγικό, κατά εμέ, επιχείρημα που ακούγεται συχνά πυκνά και που δείχνει ακριβώς το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Λένε οι της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, ότι «οι προηγούμενοι μείωσαν τις συντάξεις 40%, ενώ αυτοί μόνο 10%». 

Είναι σαν να μας λένε οι της συγκυβέρνησης ότι μας πήρε δύο ώρες να πάμε από την Αθήνα στην Πάτρα, αλλά μετά αυτοί σε μισή ώρα έφτασαν στον Πύργο της Ηλείας. 
Ναι αλλά από την Πάτρα ανόητοι…

Η είναι σαν να λέμε ότι ο μεθυσμένος μέθυσε με το 10ο ποτό, ενώ τα πρώτα εννέα δεν έπαιξαν κανένα ρόλο.

Έτσι και το 10% των μειώσεων ήρθε μετά το 40% που όταν γινόταν εσείς ήσασταν απέναντι και πετάγατε πέτρες, ουρλιάζοντας ότι δεν χρειαζόταν ούτε καν εκείνο.

Η σωστή σύγκριση γίνεται όταν υπάρχει κοινή αφετηρία. Δηλαδή επαναφέρετε, έστω και θεωρητικά, τις συντάξεις εκεί που ήταν πριν τις μειώσεις του 40% και μετά επαναϋπολογίστε την συνολική μείωση με τα επίπεδα των συντάξεων που μπορείτε να έχετε σήμερα.

Είναι προφανές ότι οι μειώσεις θα είναι μεγαλύτερες και είναι και λογικό, και είναι και αναμενόμενο.

Και είναι αναμενόμενο γιατί είναι μέρος από τα δίδακτρα που πληρώνουμε τα τελευταία χρόνια, γιατί είναι μέρος από την στασιμότητα του ΑΕΠ και της ανάπτυξης που δεν έρχεται, και γιατί είναι μέρος του κόστους της υπερήφανης διαπραγμάτευσης του 2015. 

Εκείνης της διαπραγμάτευσης που έχει μείνει σαν παράδειγμα στα παγκόσμια χρονικά του τι να μην κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις.  

www.costasaggelakis.com