Σάββας Κωνσταντόπουλος: «Ο μεγαλύτερος δημοσιογράφος της Ελληνικής Πατριωτικής Δεξιάς».

Του έβγαλε τον καρκίνο ο «κάποτε φίλος του Καραμανλής» που του έκοψε το χαρτί και τον έστειλε στον τάφο. Διατηρούσε «εκλεκτές σχέσεις με τον Παπαδόπουλο».

«Στις 9 Ιουλίου 1981 έφυγε η μεγαλύτερη δημοσιογραφική γραφίδα της Ελληνικής Δεξιάς μετά τον Γεώργιο Βλάχο, ο Σάββας Κωνσταντόπουλος....
Ένας άνθρωπος που σημάδεψε για 40 χρόνια με τα άρθρα, τις αναλύσεις και τις εισηγήσεις του την πολιτική ζωή της χώρας μας, υπερασπιζόμενος με τον καλύτερο τρόπο την ιδεολογία και την πολιτική της συντηρητικής παρατάξεως. Ο Σάββας Κωνσταντόπουλος δεν ήταν ένας απλός δημοσιογράφος, ήταν ένας μεγάλος δεξιός διανοούμενος και πολιτικός αναλυτής, ο οποίος έθετε πάντα το συμφέρον του έθνους υπεράνω των κομμάτων και της μικροπολιτικής», όπως αναφέρεται σε αφιέρωμα από τις «Ελληνικές Γραμμές». «Ο Κωνσταντόπουλος διατέλεσε αρχισυντάκτης της «Ακροπόλεως» το 1949, διευθυντής της «Απογευματινής» του Μπότση το 1952, πριν εκδώσει τον «Ελεύθερο Κόσμο» στις 26 Ιουλίου 1966. Ο ίδιος έθεσε τους στόχους της εκδόσεως του Ε.Κ.: «να μην φθάσωμεν στην δικτατορία και να επανέλθει ο Καραμανλής στην Ελλάδα». Ο Κωνσταντόπουλος ήταν επιστήθιος φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή και ο μόνος που ζητούσε δημοσίως την επάνοδό του από την Γαλλία στην ηγεσία της ΕΡΕ, ερχόμενος σε ευθεία σύγκρουση με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Κατά την διάρκεια της 21ης Απριλίου άσκησε εποικοδομητική κριτική, στηρίζοντας τον εκδημοκρατισμό του καθεστώτος μέσω του Σπύρου Μαρκεζίνη και τασσόμενος υπέρ του θεσμού της Βασιλευομένης Δημοκρατίας, λειτουργώντας πολλές φορές ως δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ του Γ.Παπαδόπουλου και του Κωνσταντίνου. Το 1974 ο Κωνσταντόπουλος υποδέχθηκε τον Καραμανλή ως την καλύτερη λύση. Γρήγορα όμως η στενή πολιτική τους σχέση – που διήρκησε 25 χρόνια – διαταράχθηκε σοβαρά. Ο Κωνσταντόπουλος κατηγόρησε τον Καραμανλή ότι ξεγέλασε τον Κωνσταντίνο στο δημοψήφισμα του 1974, για τον διασυρμό των Ενόπλων Δυνάμεων ενώ ήμασταν σε αντιπαράθεση με την Τουρκία, για την νομιμοποίηση άνευ όρων του ΚΚΕ και την παράδοση των πανεπιστημίων στους μαρξιστές, για τις διώξεις δεξιών πολιτών στο όνομα της «αποχουντοποιήσεως». Έγραφε χαρακτηριστικά στον Ε.Κ.: «Η Ν.Δ. κλίνει συνεχώς προς τα αριστερά, κάνοντας ανεπίτρεπτες ιδεολογικές παραχωρήσεις». Η ρήξη με τον Καραμανλή ήταν σφοδρή και οριστική. Τον Δεκέμβριο του 1976 ο Τάκης Λαμπρίας, υφυπουργός Προεδρίας του Καραμανλή, προσέφερε σε όλους του συντάκτες του Ε.Κ. θέσεις με υψηλές αμοιβές στην Γ.Γ. Τύπου, την ΕΡΤ, το ΑΠΕ και στα γραφεία τύπου των Ελληνικών πρεσβειών, προκειμένου να τους εξαναγκάσει να εγκαταλείψουν την εφημερίδα. Πράγματι, 17 συντάκτες του Ε.Κ. έφυγαν μέσα σε μία ημέρα. Σε αυτή την δύσκολη στιγμή, ο Γιώργος Βελαχουτάκος του «Εθνικού Κήρυκος» στάθηκε δίπλα στον Κωνσταντόπουλο, έως το τέλος. Αμέσως ξεκίνησαν και οι δικαστικές διώξεις εναντίον του Κωνσταντόπουλου και του Ε.Κ. Παράλληλα, η κυβέρνηση Καραμανλή σταμάτησε την δημοσιογραφική ατέλεια χάρτου της εφημερίδος, οδηγώντας την σε οικονομική χρεωκοπία. Έγραψε χαρακτηριστικά ο Κωνσταντόπουλος: «αιμόφυρτος, αλλά άκαμπτος ο Ε.Κ., έμεινε στην θέση του».  

Μέσα σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον ο Κωνσταντόπουλος έδινε την μάχη του, κτυπημένος παράλληλα από τον καρκίνο. Ο Αλέξανδρος Κατσαντώνης έδωσε επικές μάχες στα καραμανλικά δικαστήρια υπέρ του Ε.Κ., αλλά οι διώξεις ήταν συνεχείς. Ο Σάββας Κωνσταντόπουλος πέθανε τελικώς εξόριστος στην Σουηδία – στην Ελλάδα θα οδηγείτο στην φυλακή (!) – στις 9 Ιουλίου 1981. Ο Ελεύθερος Κόσμος εξέδωσε το τελευταίο φύλλο του στις 27 Ιουνίου 1982. Ο Σάββας Κωνσταντόπουλος έδειξε απαράμιλλο θάρρος σε μία εποχή που χαρακτηρίσθηκε από την ιδεολογική δειλία και τον πολιτικό ενδοτισμό του καραμανλικού μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Έμεινε όρθιος, όταν όλοι γύρω του προσκυνούσαν. Με την προσωπική του στάση διέσωσε την τιμή της Ελληνικής Δεξιάς. Μίας Δεξιάς πατριωτικής, με ηθικές πεποιθήσεις και ιστορική μνήμη. Τα λόγια του αποτελούν παρακαταθήκη για όλους μας: «να λες την αλήθεια χωρίς να φοβάσαι την βία ή να ελπίζεις το κέρδος». Κατά άλλες πηγές «Ο Κωνσταντόπουλος ήταν συνεργάτης των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών, αρχικά της ΚΥΠ και έπειτα και της ΓΔΕΑ τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1950, ενώ είχε γνωρίσει τον μετέπειτα δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο τον Μάιο του 1958, στο σπίτι του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, σε σύσκεψη για την αντιμετώπιση της θεαματικής εκλογικής ανόδου της Αριστεράς (ΕΔΑ). Σε εκείνη τη σύσκεψη, στην οποία ο Παπαδόπουλος αντιπροσώπευε την ΚΥΠ, ο Καραμανλής, ανήσυχος για το εκλογικό αποτέλεσμα, αποφάσισε τη συγκρότηση «αφανούς επιτροπής για την παρακολούθηση, θεωρητική και πολιτική, του κομμουνιστικού προβλήματος». Το 1968, αφού είχε ήδη επιβληθεί η χούντα των συνταγματαρχών, ο Κωνσταντόπουλος έγραψε στον «Ελεύθερο Κόσμο»: «Εις την επιτροπήν εκείνην έτυχε να γνωρίσω δια πρώτην φοράν, τον ήδη πρωθυπουργόν κ. Γ. Παπαδόπουλον και να εκτιμήσω την σκέψιν του. Μετείχε εις αυτήν ως αξιωματικός. Ο μακαρίτης καθηγητής εις το Μετσόβιον Πολυτεχνείον Άγγελος Προκοπίου, μέλος και αυτός της επιτροπής, είχε πει περί του Γ. Παπαδόπουλου ‘Το μυαλό αυτού του αξιωματικού είναι ξυράφι. Είμαι βέβαιος ότι ο Γ. Παπαδόπουλος θα παίξει κάποτε τον πρώτον ρόλον’». Την περίοδο της χούντας ο «Ελεύθερος Κόσμος» κατέστη ημιεπίσημη εφημερίδα του καθεστώτος, είναι δε χαρακτηριστική η προνομιακή «εσωτερική πληροφόρηση» που διέθετε πάντα για θέματα όπως το Κυπριακό ή οι νομοθετικές—συνταγματικές πρωτοβουλίες του Παπαδόπουλου. Μεταπολιτευτικά ο Κωνσταντόπουλος αντιμετώπισε δικαστικές διώξεις, και τελικά κατέφυγε στη Στοκχόλμη της Σουηδίας όπου και πέθανε στις 9 Ιουλίου του 1981 (κηδεύτηκε στις 15 Ιουλίου στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών). Η εφημερίδα του συνέχισε να κυκλοφορεί μέχρι το καλοκαίρι του 1982″.