Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017

Ο Χριστιανός μπορεί να είναι άραγε ταυτόχρονα και Πολεμιστής; (Μέρος 3ο -2ο & 1ο) Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

"Μόλις μπούμε στην πνευματική ζωή, μόλις μπούμε στον Χριστό, αλλάζουν όλα. Και κλέφτης να ήταν κανείς, παύει να κλέβει, και φονιάς, παύει να είναι φονιάς, και αιμοβόρος και κακός και μνησίκακος… Παύουν όλα. Παύει η αμαρτία και ζει ο Χριστός".
Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης...

(Δείτε εδώ τα Μέρη Πρώτο και Δεύτερο)
Ένα από τα βασικά (ιστορικά) σημεία τριβής του χριστιανισμού είναι η σχέση του με την «έννομη βία».

Και δη, κυρίως με τον πόλεμο.
Τον «νόμιμο φόνο».
Ξεκινώντας όμως απ’ αυτή την αφετηρία συνακόλουθα πάμε ακόμη πιο πίσω.
«αφού ο Χριστός απαγόρευσε ακόμη και την κακή σκέψη για τον αδερφό, συνεπώς απαγόρευσε κάθε νοητική προεργασία για βίαιη δράση, άραγε επιτρέπεται η κάθε είδους ψυχοσωματική προετοιμασία για τον πόλεμο ή/και γενικά για την έννομη βία»;

Πχ η ίδια η πολεμική εκπαίδευση εμπεριέχει στοιχεία βίας και προετοιμασίας για φόνο...

Μπορεί να γίνει αποδεκτό κάτι τέτοιο από την Ορθοδοξία;

Ή πρέπει να αφεθεί ο χριστιανός (και συνακόλουθα ο στρατός) ανεκπαίδευτος και χωρίς καμία μα καμία πολεμική προετοιμασία, πιστός στο παράδειγμα Δαυϊδ – όπως διάφοροι «εκ των Εκκλησιαστικών ένδον» προτάσσουν – ο οποίος αν και ανεκπαίδευτος και απροετοίμαστος πολεμικά, τις κρίσιμες ώρες μετετράπη από τον Θεό σε σφαγέα επαγγελματιών πολεμιστών;

Ή τον Άγιο Νέστορα θα μπορούσε να πει επίσης κανείς...

 (Η μάχη αυτή σύμφωνα με τα σχετικά συναξαριστικά καταγραφέντα άρχισε και τελείωσε εν ριπή οφθαλμού. Αναδεικνύοντας με τον πλέον εκφραστικό τρόπο την «Θεϊκή παρέμβαση».

Κανείς από το «αφιονισμένο» πλήθος των θεατών του αγώνα δεν πρόλαβε να συνειδητοποιήσει την «παράδοξη ταχύτητα και ισχύ» με την οποία εφόρμησε ο (απαίδευτος πολεμικά) Νέστορας κατορθώνοντας να παραβιάσει την άμυνα του γίγαντα και να τον πλήξει θανάσιμα. Για να πάρουμε μια ιδέα του πως περίπου θα πρέπει να έμοιαζε μια τέτοιου τύπου «κεραυνοβόλα» μάχη ας δούμε την αντίστοιχη Αχιλλέα – Βοάγριου από την ταινία Τροία


«Θεέ του Δημητρίου βοήθει μοι...» ανεφώνησε επιτιθέμενος κατά του γίγαντα Λυαίου εν μέσω σαρκαστικού και κοροϊδευτικού γέλιου του πλήθους...
Θεϊκή βοηθεία συνέτριψε τον γίγαντα...

(Και άμα τη αποσύρσει αυτής, εθανατώθη...μαζί με τον Άγιο Δημήτριο...ο οποίος, αν και εκεί αρνήθηκε να κάνει χρήση βίας – πλην της έμμεσης «θαυματουργικής ενίσχυσης» του νεαρού Νέστορος – τους κατοπινούς αιώνες θεωρήθηκε πως εκατοντάδες φορές έσωσε δια μαζικών «θαυματουργικών» φόνων την προστατευομένη του πόλη Θεσσαλονίκη από πλειάδα εισβολέων)...

Αντίφαση;
Ναι...

Συνεπώς;

Ποιό θα μπορούσε άραγε να είναι το δίδαγμα αυτών των δύο εκκλησιαστικών ιστοριών σε επίπεδο «φιλοσοφίας άμυνας» των ανθρώπων;

Επιτρέπεται ή όχι η «προετοιμασία για πόλεμο»;

Ο Αβραάμ στην Παλαιά Διαθήκη υπακούει στην εντολή του Θεού να θυσιάσει/σφάξει τον γιό του.

Δηλαδή – σύμφωνα με την «επίσημη εκκλησιαστική διδασκαλία» - θεωρεί «φυσικό» το να τον διατάξει ο Θεός να αφαιρέσει ζωές ανθρώπων. Να διαπράξει φόνο.

Και μάλιστα όχι εν ώρα μάχης ή αυτοάμυνας αλλά για λόγους «συμβολικής, τελετουργικής ανθρωποθυσίας».

Και μάλιστα ένα αθώο και ακίνδυνο παιδί.
Και δη το ίδιο το παιδί του.

Σήμερα, ακούς όμως και το Πατερικό «...εάν νοιώσεις πως κάτι θέλει ο Θεός από σένα – κάτι που «θυμίζει Αποστολή», που σου θεριεύει την αλαζονεία και σε κάνει να νομίζεις πως είσαι «ταγμένος για κάποιον μεγάλο Θείο Σκοπό» -  ακόμη κι αν σου παρουσιαστεί σαν Άγγελος Φωτός, προσπέρασέ το...ιδίως αν είναι κάτι εμφανώς επαχθές...κάτι που σου φέρνει ταραχή, δυσθυμία και δυσφορία...κι εν πάση περιπτώσει, γι’ αυτό είναι ο Πνευματικός...για να του ζητήσεις «να εκτιμήσει και να σε συμβουλεύσει»...

Ως γνωστόν, αν είναι κάτι όντως Θεάρεστο, τότε θα βρει τον τρόπο ο Θεός να σε βεβαιώσει για το πραγματικά Θεϊκό της «εντολής»...και βεβαίως να την επαναλάβει ικανοποιημένος δε για τους σοφούς αρχικούς σου δισταγμούς...»

Μια μικρή λεπτομέρεια όμως...

Σίγουρα δεν θα σου ζητήσει ούτε ανθρωποθυσίες ούτε να γίνεις σφαγέας για χάρη Του...

Εκτός κι αν «πείστηκες πως είσαι ένας Θεόσταλτος Άγγελος Θανάτου» προορισμένος να γίνεις το Χέρι του Θεού...

(Οπότε θα πρέπει και να διαλέξεις και ποιός από τους τέσσερις Ιππότες της Αποκάλυψης μπορεί να είσαι...)

Μόνο που, αν τρέχει κάτι τέτοιο μέσα στο νου σου, θυμίσου πως τα Σόδομα και τα Γόμορα ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ τα «τακτοποίησε» ο Θεός...

Δεν χρειάστηκε βοήθεια από πουθενά...

Σ’ αυτό το πεδίο, κάποιοι «πολέμιοι» προσθέτουν πως, η ίδια η Γέννηση του Ιησού συνοδεύτηκε από μια τεράστια «συμβολική» ανθρωποθυσία 14.000 βρεφών που έσφαξε ο Ηρώδης προκειμένου να εξοντώσει και τον Ιησού...αφήνοντας (έντεχνα) να «αιωρείται» το όποιο «σημειολογικό» (βίαιης απόχρωσης) φορτίο υποννοώντας την ταύτισή της με παλαιότερες αιματηρές λατρείες/θρησκείες...

...αιμοδιψείς θεότητες αρχαίων λατρειών που απαιτούσαν ανθρωποθυσίες.

Εν πάση περιπτώσει, συνηθίζεται να εκφράζεται από την Ορθόδοξη Θεολογία η «ανησυχία» για τις επιθέσεις που δέχεται η Π. Διαθήκη.

Και αγνοείται η εξίσου – αν οχι μεγαλύτερη - βαρύτητα του «εντελώς αντίθετου» στοιχείου.

Η «γοητεία» που ασκεί η «βία» της Π. Διαθήκης σε πλειάδα πιστών...

Εδώ μπορεί να προσπαθούμε να αναζητήσουμε εκείνο το «λεπτό σημείο ισορροπίας» (αν υπάρχει) ανάμεσα στα δύο «πεδία δράσης», αλλά υπάρχουν αυτιά και ψυχές εκεί έξω που αδημονούν να τους πει ο ιεροκήρυκας πως «ναι, η Παλαιά Διαθήκη ισχύει ατόφια»...κι αυτό στην ψυχή τους θα μεταφραστεί ως

«....άρα και οι επιταγές περί βίαιης δράσης και αντίδρασης...»

 «σκότωσε ελεύθερα, βάψε στο αίμα τα χέρια σου χωρίς φόβο, δεν το απαγορεύει η θρησκεία σου...
Απεναντίας...το ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ!!!»

Τα περί «...Δαίμονας ως Άγγελος Φωτός» τα είπε δε ο ίδιος ο Παύλος...
Φυσικά, και τα περί «Υπακοής Αβραάμ» ο ίδιος τα είπε...

Στην επιστολή προς Γαλάτας όταν έκανε λόγο περί απόλυτης Υπακοής και Πίστης του Αβραάμ στο Θεό...αναφερόμενος βεβαίως προφανώς και στην υπακοή του Αβραάμ να σφάξει τον γιό του.

Επιστρέφοντας στο παράδειγμα που ξεκινήσαμε πιο πάνω, εάν σήμερα κάποιος ισχυριστεί πως ο Θεός του έδωσε «εντολή να σκοτώσει» - το οποίο και αποδεχόμαστε να συμβαίνει «θεάρεστα» στην Π. Διαθήκη και δη στον Αβραάμ - πως θα τον εκλάβουμε;

Και ας υποθέσουμε πως αυτός ο κάποιος είναι ένας κατά γενική ομολογία «άγιος άνθρωπος του Θεού»...με άριστες περγαμηνές ...ως εκείνη τη στιγμή...

Κι αν βγει και πει πως ο Θεός το βράδυ του είπε στον ύπνο του πως για να πάνε καλά τα πράγματα στον καιρό της Κρίσης πρέπει να θυσιαστεί το παιδί του τάδε...και να δείξουμε Πίστη και Υπακοή στον Θεό κι αυτός θα τα φροντίσει όλα τ’ άλλα κατά πως πρέπει;

Πως θα τον αντιμετωπίσουμε;

Βεβαίως ο Χριστός αποκήρυξε την βία του «Νόμου» (της Π. Διαθήκης), αλλά μήπως ο Παύλος μη αποκλείοντας το συγκεκριμένο γεγονός από την «γενικότερη Αβραμιαία υπακοή» κατά κάποιον τρόπο διευκολύνει όσους «καλοθελητές» επιθυμούν να την «επαναφέρουν»;

Εν πάση περιπτώσει – και ευτυχώς - διαβάζουμε σχετικά στην ιστοσελίδα της Αποστολικής Διακονίας, σε άρθρο περί γνησιότητας Ονείρων και Οραμάτων:

«...Ποικίλουν τα παραδείγματα από την Π.Δ. έως και την Κ.Δ. στα οποία ο διάβολος εξαπάτησε τους ανθρώπους. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά την θυσία του Αβραάμ, κατά την οποία στην ιουδαϊκή γραμματεία και σύμφωνα με το βιβλίο των ιωβηλαίων, η θυσία του Ισαάκ δεν υποκινήθηκε από τον Θεό αλλά από «μαστεμά» (τον διάβολο), ο οποίος προσπάθησε να μειώσει τις αρετές του Αβραάμ ενώπιον του Θεού. Φανερώνεται λοιπόν ο διάβολος στο όνειρο του Αβραάμ και του λέγει να θυσιάσει τον μονογενή του υιό. Ο Αβραάμ υπάκουος εκτελεί την εντολή, αλλά ο Θεός παρεμβαίνει και σώζει τον Ισαάκ. Ο διάβολος όμως δεν σταματά εδώ, αλλά εμφανίζεται σε όνειρο της Σάρρας και της λέγει ψευδώς ότι ο Αβραάμ θυσίασε τον υιό τους, με αποτέλεσμα να πεθάνει η Σάρρα, σύμφωνα με την ταργκουμική γραμματεία του Ψευδο-Ιωνάθαν. Υπάρχουν όμως και ποικίλα όνειρα τα οποία προέρχονται από τον Θεό, όμως εδώ χρειάζεται αρκετή προσοχή....»

Συνεπώς, έχουν ήδη εκφραστεί «επίσημα» οι «επιφυλάξεις» περί της Χριστιανορθόδοξης θεολογικής αποδοχής της (παρ’ ολίγον) θυσίας του Ισαάκ...


Περί «Λύκων» συνέχεια...

Λέγεται λοιπόν, πως ο άνθρωπος  έχει δύο λύκους μέσα του...
Τον Άσπρο και τον Μαύρο.

Και πως το ποιός θα κυριαρχήσει εξαρτάται από τον ποιόν ταΐζει ο άνθρωπος.

Ο Άσπρος οδηγεί στην Αγιωσύνη...

Μήπως όμως ο πόλεμος – που διεξάγεται με όρους «δαιμονικούς» στα «υλικά πεδία» - απαιτεί την κυριαρχία του Μαύρου;

Κι αν κυριαρχήσει ο Λευκός, την κρίσιμη στιγμή θα είναι σε θέση ο άνθρωπος να διεξάγει – και δη αξιόμαχα - πόλεμο;

Σύμφωνα με την Διδασκαλία του Χριστού δεν χρειάζεται να κάνεις πόλεμο.

Υποτάξου.

Μην αντιδράς.

Αφέσου στον Θεό θεωρώντας τα πάντα ως Θέλημά του.

Άφησέ τα όλα στον Θεό.

Αν και όταν χρειαστεί θα σε μετατρέψει αυτός σε Υπέρτατο Πολεμιστή...

Χώρια που με θαυματουργικό τρόπο θα κατασυντρίψει τους εχθρούς σου – αν είναι Θέλημά Του....

Σύμφωνα με το «πνεύμα» της Π. Διαθήκης όμως, πρέπει να (αυτ)ενεργήσεις δυναμικά, βίαια και υπερ το δέον...κάτι που βεβαίως απαιτεί και την ανάλογη «προετοιμασία/εκπαίδευση»...

Ένα «πνεύμα πολεμικό» το οποίο ενώ από την μία αποκηρύσσει ο Παύλος στην ίδια επιστολή το επικροτεί...

... και μάλιστα θεωρεί κάθε (μη ιουδαίο) Χριστιανό ως απόγονο του Αβραάμ (ως τέκνα Χριστού ο οποίος τεκμαίρεται απόγονος του Αβραάμ), συνεπώς και ο «Παλαιός Νόμος» (της Βίας) κατά τον Παύλο άραγε ισχύει για όλους (;)

Να σημειωθεί πως σ’ αυτό ακριβώς πατάνε οι Προτεστάντες οι οποίοι με την απόλυτη Πίστη τους στην Παλαιά Διαθήκη αποδέχονται και την Βία ως στοιχείο Θεού που μεταλαμπαδεύεται στον άνθρωπο ως εξίσου αποδεκτό (από Θεό και άνθρωπο) χαρακτηριστικό.

Σύμφωνα ακριβώς με την «αρχαία πολεμική θεολογική οπτική».

Απορρίπτοντας την Ιερά Πατερική Παράδοση στην ουσία απορρίπτουν το «Σωτήριο φίλτρο» που αμβλύνει όλες αυτές τις «πολεμικές αιχμηρές γωνίες» της Βίβλου...

Έτσι εξηγείται το γιατί ο Χριστιανικός ριζοσπαστικός (πολεμικός/ζηλωτικός) φουνταμενταλισμός απαντάται κατεξοχήν και σε ιδιαιτέρως μεγάλο βαθμό στον Προτεσταντισμό.

«Χοϊκή» και όχι «αγγελική» η φύση του πολέμου...(κατά πόσο λοιπόν μπορούν να τον διεξάγουν «όμορφοι άνθρωποι, αγγελικά πλασμένοι»;)

«Το φρενιασμένο θυμό τον καταπαύει η μακροθυμία και το έλεος» λέει ο Ευάγριος ο Ποντικός...

...αλλά και χωρίς θυμό, πως θα πας στον πόλεμο;

Θα αντισχολίαζε ο «σκεπτικιστής»...για να συμπληρώσει «χαριτολογώντας εξυπνακίστικα»...

Μήπως πρέπει να πούμε – στο περίπου - όπως ο Άγιος Αυγουστίνος:

«Θεέ μου δώσε μου εγκράτεια – και πάρε μου το θυμό - αλλά όχι ακόμη» - καθώς όντες ακόμη στο βασίλειο του διαβόλου, έχουμε πολλές μάχες να δώσουμε κι αυτές απαιτούν εν πολλοίς χοϊκά χαρακτηριστικά...;



“είναι ατυχία που έχουμε την λάθος θρησκεία” αναγνωρίζοντας την ανικανότητα του χριστιανισμού να συσπειρώσει τις μάζες και να δώσει εκείνη την ενέργεια που βρήκε όμως ο Heinrich Himmler στις στρατιές των Βόσνιων SS. "

Για να συμπληρώσει ο Heinrich Himmler, ο «σκοτεινός» ιεροφάντης των SS:

«Οι πεποιθήσεις μας με τον Ισλαμισμό είναι παρόμοιες»

Το Ισλάμ ήταν προφανώς αυτό ακριβώς που χρειάζονταν ο Αποκρυφιστής του Πολέμου, ο Χίτλερ...

...και όχι βέβαια για τον ίδιο και τους «εκλεκτούς» του...αυτοί είχαν την δική τους «εσωτερική λατρευτική/μυητική ατραπό»...

(αν και η «Εταιρεία της Θούλης» κράτησε μόλις 7 χρόνια και ο τίτλος των Παγανιστών (οντινιστών της Πολεμικής Βαλχάλα) κατέρρευσε...προφανώς όμως η «προίκα της Θεοσοφίας/Αριοσοφίας» κάτι τους άφησε...τα SS του Himmler όλο και με κάτι «σκοτεινό αποκρυφιστικό» ασχολούνταν)...

...μόνον που «αυτά τα πράγματα» είναι «για λίγους»...

...χρειάζονταν συνεπώς και κάτι πιο «μαζικό»...
κάτι που να εξάρει τα πολεμικά πάθη, να ικανοποιεί τα ερπετικά αρχέγονα ένστικτα και συνάμα να εμπνέει την απόλυτη υποταγή στον Ηγέτη...

...η ιδανική συνταγή για τον απόλυτο δικτάτορα...
...το Ισλάμ...

...ή ίσως ένα μελλοντικό μείγμα αυτού με τους Γερμανούς Χριστιανούς, τους «ενδότερους Αριοσοφιστές» και... Κύριος οίδε τι άλλο...

Εν πάση περιπτώσει, το Ισλάμ έχει μια ξεκάθαρα πολεμική φύση η οποία όχι μόνον νομιμοποιεί την πολεμική/φονική/επιθετική δράση των πιστών του αλλά την ενθαρρύνει κιόλας...την προωθεί...την επιτάσσει...την επιβραβεύει...και σ’ αυτήν την ζωή και στην άλλη...

Πως πρέπει να ονομάζεται άραγε ο «Ύψιστος» μιας τέτοιας θρησκείας;
Θεός ή Δαίμονας;

Ο ίδιος ο πόλεμος, η αφαίρεση μιας άλλης ανθρώπινης ζωής ανήκει άραγε στα πεδία του Θεού ή των Δαιμόνων;

Όλες μα όλες οι αρχαίες (π.Χ.) λατρείες θεωρούσαν πως είναι θεμιτό κάτι τέτοιο και θεϊκά αρεστό και επιτρεπτό.

Μέχρι δε και την Π. Διαθήκη, αρεστό και θεμιτό θεωρούνταν ακόμη και στον Θεό της Βίβλου...

Έτσι, οι πιστοί των διαφόρων λατρειών μπορούσαν να πολεμούν μεταξύ τους επί ίσοις όροις.

Σήμερα;

Ο Ιησούς με την διδασκαλία του στην Καινή Διαθήκη ανέτρεψε όλη αυτή την μεταφυσική πολεμική φιλοσοφία αποκηρύσσοντας την θανάσιμη (και μη) βία του «παλαιού καιρού».

Ουσιαστικά κατήργησε, έστειλε στα «αζήτητα της ιστορίας» την πάλαι ποτέ αποδεκτή «πολεμική Θεολογία»...

Όχι, δεν είναι ούτε θεμιτός πια, ούτε θεϊκά αρεστός ο φόνος του άλλου ούτε σε συνθήκες απόδοσης δικαιοσύνης, ούτε σε συνθήκες αυτοάμυνας, ούτε σε συνθήκες πολέμου, ούτε καν σαν απλή σπερματική κακή σκέψη για τον άλλον...

Οπότε;

Καλά όλα αυτά σε επίπεδο υψιπετούς Θεοπρεπούς ιδεατού...

Πως νοείται όμως πια η πολεμική αντιπαράθεση μεταξύ του πιστού της μιας  (φιλοπόλεμης) λατρείας και του άλλου πιστού της φιλειρηνικής λατρείας;

Ποιά από τις δύο στάσεις ήταν/είναι (πια) η ενδεικνυόμενη Θεολογικά;

Η αρχέτυπη στάση του Έλληνα να πολεμά;

Ή η «χριστιανική παθητική» του «μην αντιδράς»;..

Και αναφερόμαστε σε όσους αρνούνται να πολεμήσουν για λόγους «νηπτικής θεολογίας»...

Για όσους έχουν πειστεί πως για σωτηριολογικούς λόγους δεν πρέπει να πολεμήσουν και να αφαιρέσουν ανθρώπινη ζωή...

Τι πρόβλεψε άραγε ο ίδιος ο Χριστός μέσω της Καινής Διαθήκης αλλά και η κατοπινή Πατερική Ιερά Παράδοση περί αυτού;

Ο πόλεμος ούτε έπαψε, ούτε θα πάψει ποτέ σ’ αυτά τα υλικά πεδία που κινούμαστε...

Ο ίδιος ο Χριστός παραδέχτηκε πως αυτό εδώ είναι το βασίλειο του Διαβόλου...
Άρα, θα έχουμε διαρκώς μπροστά μας μια συνθήκη...αυτήν του βίαια χυμένου αίματος...

Ποιό είναι το δέον γενέσθαι;

«Δίνεις βαρύτητα στους σωτηριολογικούς κανόνες, αφήνεις τα σύνορα αφύλακτα και τον εχθρό ελεύθερο να εισβάλλει, να κατασφάξει, να κατακάψει τα πάντα, να βιάσει και να εξοντώσει την οικογένειά σου και την κοινότητά σου προκειμένου να μην αφαιρέσεις εσύ ανθρώπινη ζωή, εφόσον για να συμβαίνει είναι Θέλημα Κυρίου, συνεπώς ας γίνει το Θέλημά του χωρίς καμία δική σου παρέμβαση;»

Ή μήπως όχι;

Η αναζήτηση αυτού του «λεπτού σημείου ισορροπίας» ανάμεσα στην «ένθεη» και την «πολεμική» φύση του ανθρώπου δεν είναι καμιά πρωτοτυπία...

Ασχολήθηκαν πολλοί ξανά και ξανά από την πρώτη στιγμή γέννησης του Χριστιανισμού μέχρι σήμερα...

Ίσως μάλιστα ο πρώτος που το έκανε ήταν ο ίδιος ο Ιησούς...μέσα στην ίδια την Καινή Διαθήκη...

Πχ όταν καλούσε τους μαθητές του να «αγοράσουν μάχαιρα»... («...ὁ μὴ ἔχων πωλήσει τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ καὶ ἀγοράσει μάχαιραν...» ΚΒ Λουκά, 36)

Ή όταν μιλώντας «παραβολικά» αναφέρονταν στη επικείμενη σφαγή όσων δεν υποτάσσονταν στον βασιλέα του οποίου σκότωσαν όλους τους απεσταλμένους μέχρι και τον ίδιο το γιό του...( ΙΓ Ματθαίου, 41, «κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς»)

Ή όταν έλεγε «δεν ήρθα να φέρω ειρήνη αλλά μάχαιρα»... “Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν” (Ματθ. ι’ 34-37)

«...Εἴ τις ἔρχεται πρός με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα καὶ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὰς ἀδελφάς, ἔτι δὲ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν, οὐ δύναταί μου μαθητής εἶναι., κατά Λουκάν: (14, 26)...»

Κι άλλα παρόμοια που θα ξαναδούμε πιο κάτω...

Που σταματάει άραγε η «παραβολή» και η «λογοτεχνική παρομοίωση» και που αρχίζει η «ακριβολογία»;

Γεγονός είναι πάντως πως πολλές φορές η Αυτοκρατορική (στρατιωτική) διοίκηση και οι Ιερές Σύνοδοι και οι Πατέρες προσπάθησαν να «αμβλύνουν» τις «αντιθέσεις»...

Άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο...

Άλλοτε τονίζοντας την μια όψη και άλλοτε την δεύτερη...

η αυτοκρατορία είχε πάντα ανάγκες προάσπισης των συνόρων της... πράγμα που σήμαινε πως θα έπρεπε να αναζητείται διαρκώς ένα «σημείο (θεολογικής) ισορροπίας»...

...ανάμεσα στο νηπτικό «όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτω και την άλλην» Ματθαίος 5:39 (που οδηγεί μεν στην Θέωση/αγιοσύνη, πλην όμως δεν χτίζει και την καταλληλότερη «πολεμική ψυχολογία» στον στρατιώτη) και στο

«παλαιοδιαθηκικής φιλοσοφίας»

«...πλὴν τοὺς ἐχθρούς μου ἐκείνους, τοὺς μὴ θελήσαντάς με βασιλεῦσαι ἐπ’ αὐτοὺς, ἀγάγετε ὧδε καὶ κατασφάξατε αὐτοὺς ἔμπροσθέν μου. Λουκ. 19, 27...» (που σαφώς ενδείκνυται για την οικοδόμηση μιας «αξιόμαχης στρατιωτικής ψυχολογίας»)
  
Αυτή είναι η μία όψη του θέματος...
  
Η δεύτερη έχει να κάνει με την αναζήτηση απάντησης σε ένα ακόμη πιο βασικό ερωτηματικό:

Πως είναι δυνατόν η Αποκάλυψη του Ιωάννη – αλλά και ο ίδιος ο Ιησούς - να μιλάει για ένα απέραντο λουτρό φωτιάς και αίματος στα έσχατα χρόνια – δηλαδή, την απόλυτη βιαιότητα - το οποίο ο ίδιος ο Χριστός θα επιβάλλει στους ανθρώπους την στιγμή που όλη του η επί γης παρουσία δίδασκε κάθετα και απαρέγκλιτα για το ακριβώς αντίθετο;

Δηλαδή, την μη βία...

Ή μήπως τελικά ο λόγος και η παρουσία του Ιησού στην Καινή Διαθήκη δεν ήταν και τόσο «πράος»;

Μήπως διατηρήθηκε έστω και συγκεκαλυμμένα, σε αρκούντως μεγάλο βαθμό το «Παλαιοδιαθηκικό πολεμικό θεολογικό πνεύμα»;

Αλλά αυτά στην συνέχεια την επόμενη φορά...

Γιώργος Ανεστόπουλος

1 σχόλιο:

ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Συνολικές προβολές σελίδας

Αναγνώστες

Επικοινωνήστε μαζί μας στο: politisvaris1@yahoo.gr

Επικοινωνήστε μαζί μας στο: politisvaris1@yahoo.gr
politisvaris1@yahoo.gr

Blog Archive