Οικονομία: Το φαινόμενο της πεταλούδας και η παγκοσμιοποίηση (Σκέψεις και απόψεις επί ενός επερχόμενου επιβιωτικού θανάτου). Του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

 Το σύστημα οικονομικά επεκτείνεται. Σε οτιδήποτε επεκτείνεται κυριαρχούν οι νόμοι της φυσικής και πίσω από αυτούς της βιολογίας. Φυσική και βιολογία απόκρυφα είναι εν.

            Το οικονομικό σύστημα επεκτείνεται μέσα σε βιολογικές συνθήκες. Εντοπίζονται τα βιολογικά προτσές, εντοπίζεται και η εξελικτικότητά του. Και η εξελικτικότητα του συστήματος της ανθρώπινης ζωής λέει τα παρακάτω:

            Οδεύουμε προς την παγκοσμιοποίηση με τους νόμους της φωτιάς και της απροσδιοριστίας, του Ηράκλειτου, του Παρμενίδη και του άρρητου του αριθμού του Πυθαγόρα. Και φυσικά του Αναξίμανδρου όπου δικαιοσύνη δεν υπάρχει.

            Στην εξέλιξη ενός συστήματος κυριαρχεί το μεγάλωμά του, που είναι το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου μαζί και του Έρωτα της ζωής. Θάνατος και Έρωτας είναι βασικά αδέλφια. Και αν ο θεός είναι με ερωτηματικά αθάνατος, ο μόνος σίγουρα αθάνατος είναι ο θάνατος. Αυτός με το δρεπάνι.

            Στην επέκταση ενός συστήματος κυριαρχεί η οικονομία κλίμακας, που λέει ότι πολλές μονάδες ενώνονται για την αντιμετώπιση του θανάτου. Οι βιολογικοί μηχανισμοί στις μονάδες πέφτουν, εκμεταλλευόμενοι η μια τη θερμική ενέργεια της άλλης, ρίχνοντας τις αντιδράσεις τους, καταλαγιάζοντας το πάθος της ζωής τους λόγω του οφέλους εκ της κοινής ισχύος και της σύμπραξης. Έτσι δομείται ένα ον μεγαλύτερο αλλά πιο ράθυμο, ευαισθητοποιημένο ως σύνολο αλλά ανά μονάδα πιο διαφορετικό, με μικρότερες βιολογικές αντιδράσεις, με βασικό μεταβολισμό πιο αργό αλλά με περισσότερη ζωή στο χρόνο. Τα μεγάλα όντα, όσα έχουν φτάσει στα όρια της εξελικτικότητας από την οικονομία κλίμακας, είναι πιο ράθυμα, ζουν περισσότερο αλλά είναι καταθλιπτικά. Βλέπε τους ελέφαντες που είναι τα πιο μεγάλα όντα της ξηράς και τις φάλαινες μεγάπτερους που είναι ακόμα μεγαλύτερα λόγω της έλλειψης βαρύτητας από την άνωση της θάλασσας. Είναι όντα αργά και καταθλιπτικά. Η εξέλιξη που δίνει τη ζωή οδηγεί στην κατάθλιψη.

            Καλό και κακό είναι το ίδιο πράγμα, φωνάζει από το βουνό του ο Ηράκλειτος, ο μοναχικός λύκος της φιλοσοφίας. Και έχει δίκιο. Το δίκαιο της φύσης δεν υφίσταται, είχε πει χρόνια πριν ο Αναξίμανδρος, τον οποίο ο Ηράκλειτος δείχνει ότι είναι από τους λίγους που σέβεται.

            Η εξελικτικότητα του φαινομένου κλίμακας που υπάρχει και στην ανθρώπινη υλιστική οικονομία, θα οδηγήσει και αυτός στη μέλλουσα ζωή, την αύξηση της ζωής των ενταγμένων σε αυτό το μόρφωμα μονάδων, με παράγωγο την υπό-οξείδωση και την αναγωγή σε πιο ράθυμες βιολογικές μονάδες του συστήματος. Για να ζήσεις περισσότερο πρέπει να υπό-οξυγονωθείς, για να αντιμετωπίσεις μιαν ασθένεια πρέπει να οξυγονωθείς βάζοντας φλόγα σε ότι σου απομένει, σαν τον αέρα που πέφτει σε αποπυρωμένα κάρβουνα και τα φουντώνει μεν αλλά τα κάνει αποκαΐδια. Πλήρης η καύση των νεκρών.

            Τι σημαίνει ότι ο θάνατος είναι ζωή και η ζωή είναι ύπνος, του ¨πυρομανούς¨ Ηράκλειτου; Ότι η ζωή οδεύει προς το θάνατο και η ζωή προκύπτει αν κοιμάσαι, γιατί αν ξυπνήσεις αρχίζεις και καταλαβαίνεις. Γι’ αυτό όλοι με τα ξύπνια – ανοιχτά μυαλά υπήρξαν καταθλιπτικοί. Γι’ αυτό η κατάθλιψη υπήρξε η ιερή νόσος της φιλοσοφίας. Γι’ αυτό ο Πλάτων λέει ότι η φιλοσοφία είναι μια σπουδή θανάτου. Διότι ο φιλόσοφος αναμετράται με το θάνατο σε μαρμαρένια αλώνια κάθε μέρα. Ο στρατιώτης, ο Διγενής ακρίτας θα αναμετρηθεί μαζί του μια φορά, ο φιλόσοφος αναμετριέται μαζί του κάθε λεπτό της ώρας.

            Στο υποκείμενο, τώρα, το οικονομικό ον, που όπως είπαμε ορίζεται από το βιολογικό προτσές της φύσης. Η ανθρωπότητα για να επιβιώσει θα οδεύσει στην κατάθλιψη, δομώντας μεγαλύτερα σχήματα, πιο καταθλιπτικά, με περισσότερη ζωή αλλά με μείωση παράλληλα της δραστηριότητας της ζωής και της ισχύος των μονάδων, δομώντας ένα νευραλγικό σύστημα, πιο ολοκληρωτικό και πιο πολύπλοκο, και πιο ευαισθητοποιημένο στους χάκερς, που βρίσκονται ενταγμένοι ως απαραίτητος ιός για τη δομή του, εξοντώνοντας το σύστημα τους άκρως επικίνδυνους. Αυτοί που θα παραμείνουν φαινομενικά εκτός συστήματος, ανένταχτοι, περιθωριακοί, εκτός μορφώματος, χωρίς να έχουνε πατρίδες, είναι οι πραγματικοί ιοί του συστήματος που θα αποτελέσουν το εντροπικό φαινόμενο της αταξίας του που είναι φαινόμενο υποδομής. Ακτινοβολία υπόβαθρου λέγεται στη φυσική, απύρηνη ζωή στη βιολογία. Η αταξία και η εντροπία των αιρετικών ανένταχτων δίνει ζωή στο σύστημα κάνοντάς το να αγαπάει τη ζωή.

            Μιλάμε προφανώς για άλγεβρα προς κάποιους που στερούνται του δείκτη του πολλαπλασιασμού, αλλά τους σεβόμαστε πλήρως. Οι άνθρωποι αυτοί είναι η ζωή, η τραγωδία βρίσκεται σε αυτούς που απομυθοποιούνε, ψάχνοντας για το δείκτη της απροσδιοριστίας στο κουτί του Σρέντινγκερ.  

            Στα καθ’ ημάς: Η πιο ωραία ώρα της ημέρας είναι η Δύση. Εκεί, γλάροι και λαγοί βρίσκονται μαζί να κοιτούν σαν μαγεμένοι το ερυθροποιημένο δείλι, όσοι ταξιδεύουν σε άγονα νησιά και βραχονησίδες θα το έχουνε παρατηρήσει. Η ζωή είναι μαγική όταν βλέπεις τον ήλιο να δύει κόκκινος και να βγαίνει το φεγγάρι. Έστω και αν είναι αλλιώς στα μάτια σου η μαγεία των χρωμάτων.

            Η παγκοσμιοποίηση, που κατά βάση σημαίνει κοσμοπολίτικη συνοχή, είναι απαραίτητο βιολογικό νομοτελειακό προτσές της φύσης, και στον άνθρωπο δεδομένο να συμβεί. Οι μη εραστές της παγκοσμιοποίησης είναι πλήρως σεβαστοί ως απαραίτητοι σπινθηρισμοί ζωής μέγιστης βιολογικής αξίας, που τα δίνουν όλα για να ζήσουν μια πιο σύντομη φυσική ζωή ταχύτερων κραδασμών. Αλλά και αυτοί που θέλουν να ζήσουν μια πιο ήρεμη ζωή, μέσα από την ένωση, χωρίς διακρατικούς πολέμους, θεωρώντας πως τον άνθρωπο τον ενώνουν περισσότερα από όσα τον χωρίζουν, δομώντας το εσαεί ακίνητο, είναι επίσης ιεροί. Καλό και κακό στη φύση δεν υπάρχει, το καλό και το κακό είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα. Πώς θα κρίνω το λύκο που ξεσκίζει το λαγό, τον οποίο αν δεν φάει θα πεθάνει;

            Ο δογματισμός κυριαρχεί, φτιάχνοντας μέτρα και σταθμά όπως μας συμφέρει. Αν είμαστε κυνηγοί τασσόμαστε με το λύκο τον οποίο βλέπουμε ανταγωνιστικά ως μέγιστο εχθρό μας. Αν είμαστε κατατρεγμένοι τασσόμαστε υπέρ του λαγού με πάθος. Αν είμαστε άνθρωποι ψάχνουμε να εντοπίσουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε εμείς και τον τρόπο που σκέφτονται οι άλλοι. Και αν είμαστε σοφοί δεν σκεφτόμαστε καν. Ξέρουμε τη λύση από τα μέσα μας. Ότι όλοι εντέλει είμαστε ένα.

            Έτσι, λοιπόν, έχοντας φτάσει σε μια δύσκολη καμπή μιας φάσης που λέγεται παγκοσμιοποίηση, όπου έχει αυξηθεί η εντροπία μέσα σε ένα σύστημα πιο καθολικό που επεκτείνεται σαν μόρφωμα με σκοπό να επιζήσει, δημιουργείται έντονος ξανά ο πρώτος νόμος της απροσδιοριστίας που λέγεται Αρχή του Λόρεντζ. Μια πεταλούδα που θα φτερουγήσει στην Ευρώπη, που στην περίπτωση ετούτη είναι Ελληνική (την οποία ενδέχεται να ακολουθήσουν και άλλες, όπως η Ιταλική, η Ισπανική, η Πορτογαλική), θα φέρει κατακλυσμό στη Νέα Υόρκη που ενδεχομένως να εξελιχθεί σε κοσμολογικό, με κάποιους που θα διαφύγουνε στις κιβωτούς του Νώε. Αυτοί είναι ο χάκερς, οι λεγόμενοι ¨κερδοσκόποι¨, που μέρος τους είμαστε εκ του ενόντως και εμείς.

            Είμαστε οι φορείς της ευταξίας αλλά και της αταξίας του συστήματος μέσα σε ένα κόσμο που δεν υπάρχει το ¨δια ταύτα¨ αλλά μόνο γνώση.